Το θέαμα που παρακολουθούμε τους τελευταίους δέκα οκτώ μήνες μοιάζει πολύ λιγότερο με τον Τιτανικό, στον οποίο παραπέμπουν κάθε τόσο οι αρθρογράφοι, και πολύ περισσότερο με τις τελευταίες μέρες της Πομπηΐας. Αν μη τι άλλο, οι επιβάτες του Τιτανικού είχαν μπαρκάρει με την – έστω λανθασμένη – βεβαιότητα ότι το πλοίο ήταν άτρωτο από τα παγόβουνα. Αντίθετα, στις τελευταίες μέρες της Πομπηΐας οι εκρήξεις και η λάβα του Βεζουβίου βούλιαζε καθημερινά την πόλη, αλλά οι πραίτωρες και οι προεστοί συνέχιζαν να παίζουν τα παιχνίδια τους, σαν να μην έτρεχε τίποτα. Τα ίδια φαινόμενα παρατηρούνται και στο δικό μας πολιτικό σύστημα. Υπουργοί μαλώνουν μεταξύ τους στο υπουργικό συμβούλιο για ασημαντότητες, όπως ο κύριος Παπουτσής με τον κύριο Γεωργιάδη.
Οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα διαδοχολογίας, χωρίς να νοιάζονται, αν θα υπάρχει επόμενη μέρα για τη χώρα και πώς θα είναι αυτή. Και η Νέα Δημοκρατία παίζει το δικό της παιχνίδι, για να εξασφαλίσει μια εξουσία, που δε θα ξέρει τι να την κάνει.
Οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα διαδοχολογίας, χωρίς να νοιάζονται, αν θα υπάρχει επόμενη μέρα για τη χώρα και πώς θα είναι αυτή. Και η Νέα Δημοκρατία παίζει το δικό της παιχνίδι, για να εξασφαλίσει μια εξουσία, που δε θα ξέρει τι να την κάνει.
Αυτό που ξεκίνησε σαν μια παραλλαγή της σάτιρας του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», μετεξελίχθηκε στην ιλαροτραγωδία του «δεν υπογράφω, δεν υπογράφω». Στο τέλος το κίνημα του «δεν πληρώνω» πληρώνει και στα λεωφορεία και στα διόδια, και ο κύριος Σαμαράς υπέγραψε. Και όσοι βροντοφώναζαν όλον αυτό τον καιρό το «όπισθεν ολοταχώς στη δραχμή» έπαθαν αφωνία ψάλτου, όταν τέθηκε το ζήτημα του δημοψηφίσματος. Δεν τόλμησαν ούτε μια μικρούλα διαδήλωση υπέρ του δημοψηφίσματος να κάνουν, για να έχουν την ευκαιρία να ψηφίσουν έξω από την ΕΕ και μέσα στη δραχμή.
Το δημοψήφισμα μας έφερε τον κύριο Λουκά Παπαδήμο. Η απορία που έχω είναι, αν ο νέος πρωθυπουργός αποτελεί μια σανίδα σωτηρίας για το πολιτικό σύστημα εκτός Αριστεράς, όπως η βάρκα, με την οποία απομακρύνεται ο ήρωας από την Πομπηΐα, στο μυθιστόρημα του Εντουάρντ Μπούλγουερ-Λύτον, «Οι Τελευταίες Μέρες της Πομπηΐας», ή αν είναι το φύλλο συκής του πολιτικού συστήματος, από ένα δέντρο που το καίει η λάβα του Βεζουβίου.
Θα μπορούσε να δώσει κανείς δυο διαφορετικές απαντήσεις. Αν κρίνουμε από τα υψηλά ποσοστά αποδοχής, οι πολίτες βλέπουν τον Λουκά Παπαδήμο σαν μια σανίδα σωτηρίας, αλλά δική τους, και όχι του πολιτικού συστήματος. Τα υψηλά ποσοστά αποκτούν, μάλιστα, ένα ξεχωριστό βάρος, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Λουκάς Παπαδήμος δεν ωραιοποίησε καθόλου την κατάσταση στις προγραμματικές δηλώσεις του. Ισως γι αυτό να τον εμπιστεύονται οι πολίτες. Επειδή τους είπε για πρώτη φορά την αλήθεια, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς κενές ρητορείες.
Από την άλλη, το πολιτικό σύστημα βλέπει τον κύριο Παπαδήμο σαν φύλλο συκής. Είναι εκείνος που θα αναλάβει να περάσει όλες τις δύσκολες αποφάσεις από το Κοινοβούλιο, να πείσει τους εταίρους της Ευρωζώνης ότι θα τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα, να περάσει νόμους δυσάρεστους για πολλές κατηγορίες πολιτών, και μετά θα πάει σπίτι του, για να προκηρύξουμε εκλογές. Δεν έχει σημασία, αν το ΠΑΣΟΚ δεν τις θέλει, επειδή ξέρει ότι θα τις χάσει και η Νέα Δημοκρατία ανυπομονεί στα όρια της πρεμούρας για να γίνουν, επειδή πιστεύει ότι θα είναι η επόμενη κυβέρνηση. Σημασία έχει ότι δεν τις θέλει η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, αλλά θα συρθεί για άλλη μια φορά στις κάλπες, όπως σε τόσες άλλες πρόωρες εκλογές στο παρελθόν.
Το πολιτικό σύστημα δεν καταλαβαίνει πως οι τελευταίες μέρες της Πομπηΐας, τότε και τώρα, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ότι είναι οι τελευταίες.
*Ο Πέτρος Μάρκαρης είναι συγγραφέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου