Του Πάνου Τσορμπατζόγλου, 15.12.11
Αυτοσεβασμός, αξιοπιστία, εμπιστοσύνη.
Έννοιες κλειδιά στο ζητούμενο, τουλάχιστον στη σημερινή συγκυρία, του ανοίγματος «μιας άλλης εποχής» τόσο στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα του τόπου όσο και στην παθογενή σχέση κράτους και πολιτών.Λέξεις που κουβαλούν φορτία εξουθενωτικά για τον βηματισμό των Νεοελλήνων, τέτοια που μας κάνουν να βαδίζουμε τρεκλίζοντας στον αδιέξοδο δρόμο της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.Δυστυχώς η αναγκαιότητα των απαντήσεων, εδώ που φτάσαμε, δεν αφήνει χώρο στις ερωτήσεις. Τα ερμηνευτικά «γιατί», αυτά που ανιχνεύουν τις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος, έπονται ή αφήνονται σε ιστορικές και κοινωνιολογικές μελέτες ειδικών που ήδη έχουν καταθέσει την άποψη τους.
Η ανυπαρξία της αστικής τάξης, κατά τον Π. Κονδύλη ή η επικράτηση της θεολογικής αλήθειας του Απόλυτου της ορθοδοξίας, κατά τον
Σ. Ράμφο δίνουν κάποιες, , απαντήσεις στα «γιατί» της ιστορικοκοινωνικής έρευνας.
Σήμερα καλούμαστε όλοι, με προεξάρχοντες τους πολιτικούς σχηματισμούς, να αντιμετωπίσουμε την απεχθή πραγματικότητα άμεσα.
Να ανακτήσουμε τον χαμένο αυτοσεβασμό μας, προϋπόθεση για να επανέβρουμε την απολεσθείσα αξιοπιστία μας και να διεκδικήσουμε την εμπιστοσύνη εαυτών και αλλήλων.
Αν το παραπάνω σύμπλεγμα αξιών, εφ’ όσον ανακτηθούν, θα αποτελέσει μαγικό φίλτρο που θα ιάνει, εκτός των άλλων, και τη νοσούσα σχέση κράτους και πολιτών δεν είναι απολύτως βέβαιο. Το ότι όμως θα συμβάλει στην αναστροφή της πορείας προς τον θάνατο του εθνικού σώματος μοιάζει να είναι πιθανό.
Το ερώτημα όμως, που μετά από τις σκέψεις αυτές προκύπτει, είναι το «πώς».
Ένα «πώς» που ζητά την κατάθεση των πρακτικών εκείνον μέτρων που η υιοθέτηση τους, κατά τεκμήριο και αρμοδιότητα από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, θα συμβάλλει σε όλα τα παραπάνω.
Υπάρχει στ’ αλήθεια δράση ή πρωτοβουλίες που μπορούν να αλλάξουν ουσιαστικά την τραυματική σχέση του κράτους με τους πολίτες; Συμπεριφορές που θα αντιστρέψουν άμεσα την επικρατούσα, επιεικώς προβληματική, σχέση;
Πιθανόν όχι. Όμως αν οι υπεύθυνοι της κατάστασης αυτής είχαν την τόλμη και την πίστη ότι οι δικές τους παρεμβάσεις μπορούσαν να συνεισφέρουν στο ξεπέρασμα της συνολικής, έτσι κι αλλιώς, κρίσης τότε η ελπίδα της εισόδου μας σε «μιαν άλλη εποχή» θα ήταν εφικτή.
Θα αναφέρω μια σειρά από προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες στο σύνολο τους και που, όσο και αν η λύση τους χαρακτηρίζεται από κάποιους ως «καταδικαστέος λαϊκισμός», η συμβολική της αξία είναι ανεκτίμητη.
Τα προβλήματα που παρατίθενται στη συνέχεια σχετίζονται τόσο με τον «πυρήνα» του κράτους, τη βουλή και το προσωπικό της, όσοκαι την προτροπή ημεδαπών και αλλοδαπών να βάλουμε τάξη στα του οίκου μας. Προϋπόθεση «εκ των ων ουκ άνευ» για να φτάσουμε όλοι στη αναγκαία συναίνεση που θα μας επιτρέψει να λειτουργήσουμε και να πράξουμε προς την ίδια κατεύθυνση.
Η παράθεση των επίμαχων θεμάτων που απαιτούν άμεση αντιμετώπιση, καθώς εμφανίζονται ως αμφιλεγόμενες πρακτικές των θεσμών και των ανθρώπων του πολιτικού προσκηνίου, ανεξάρτητα αν μοιάζει δομημένη στη βάση μιας τεχνοκρατικής λογικής, στοχεύει αποκλειστικά και μόνον να αναδείξει την συμβολική σημασία της αντιμετώπισης τους.
Θεωρώ την πραγματική οικονομία των μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων που θα προκύψει ελάσσονος σημασίας σε σχέση με την νομιμοποίηση του αιτήματος της πολιτικής εξουσίας για δημοσιονομική πειθαρχία (λέγε με αντιλαϊκά μέτρα).
Για να γίνω λοιπόν σαφέστερος παραθέτω όλα όσα χρήζουν, στο χώρο του Ελληνικού κοινοβουλίου, επαναπροσδιορισμού και αναθεώρησης:
- Χρηματοδότηση των κομμάτων. Το υπάρχων απαράδεκτο καθεστώς έχει προκαλέσει ήδη την εισαγγελική παρέμβαση.
- Νόμος περί βουλευτικής ασυλίας. Πρόβλημα αναγνωρισμένης σοβαρότητας μονίμως σε εκκρεμότητα.
- Διπλές συντάξεις βουλευτών. Ένα από τα πολλά «λάθη» στην λειτουργία του κοινοβουλευτικού μας συστήματος κατά καιρούς αναγνωρισμένο αλλά «σκεπασμένο κάτω από το χαλί».
- Αμοιβές βουλευτών. Παρά την παρέμβαση της βουλής προς την σωστή κατεύθυνση η «από άλλους δρόμους» οικονομική ενίσχυση των εθνοπατέρων (επιτροπές, επιδόματα κτλ), ακυρώνει την αξία της παρέμβασης.
- Βουλευτικά προνόμια οικονομικού χαρακτήρα. Οι «ατέλειες» που απολαμβάνουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του έθνους, (στα αυτοκίνητα, στα τηλέφωνα κ.α.), χρήζουν άμεσου εξορθολογισμού.
- «Πόθεν έσχες» των βουλευτών και των υπολοίπων δημόσιων λειτουργών. Επιτέλους πρέπει να αποκτήσει πραγματικό περιεχόμενο και να μην αφήνεται η αναγκαιότητα του στη διακριτική ευχέρεια των συντακτών του.
- Αριθμός και όροι του μετακλητού, και όχι μόνον, προσωπικού των βουλευτικών γραφείων. Μήπως κάποια λογική ΑΣΕΠ θα έπρεπε να προβλεφτεί και για την περίπτωση τους;
- Αριθμός βουλευτών. Η πλέον δημοφιλείς άποψη μιλά για 200. Στο χώρο των κομμάτων για το θέμα αυτό υπάρχει «άκρα του τάφου σιωπή».
- Αμοιβές προσωπικού της βουλής. Ακόμη κι αν το πολιτικό προσωπικό της βουλής τους αντιμετωπίζει σαν υπαλλήλους της δικής του επιχείρησης, θα έπρεπε να εναρμονιστεί το καθεστώς των αμοιβών τους με τα κρατούντα της δημοσιονομικής πραγματικότητας της χώρας.
Η αλήθεια είναι ότι απόψεις για τα παραπάνω ανοιχτά ζητήματα έχουν εκφράσει, ενίοτε, κάποιοι από τους ενδιαφερόμενους και μάλιστα προς την κατεύθυνση της λαϊκού αισθήματος, πάντα όμως απρογραμμάτιστα και ανοργάνωτα. Οι φωτεινές εξαιρέσεις τους εμφανίζονται, ευτυχώς, οριζοντίως στο πολιτικό φάσμα των κομματικών σχηματισμών.
Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να τονιστεί, ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ Η ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ δεν έχει ολοκληρωμένη θέση για το σύνολο αυτών των προβλημάτων πράγμα που συνηγορεί στην υπόθεση ότι η λύση ή οι λύσεις που προτείνονται ακολουθούν την πολιτική συγκυρία και ως εκ τούτου είναι προσχηματικές.
Δυστυχώς το κόστος, πολιτικό ή άλλο, τέτοιων τολμηρών αποφάσεων υπερβαίνει το κέρδος του όποιου ελπιδοφόρου συμβολισμού εμπεριέχει.
Όμως με τέτοιες προσεγγίσεις ο απαραίτητος αυτοσεβασμός του κράτους, κλειδί για την επιδιωκόμενη αξιοπιστία του, που θα οδηγήσει με την σειρά της στην αναγκαία εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτό, παραμένει άπιαστο όνειρο.
Με συνέπειες καταστροφικές για τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου