Καθημερινή 28.08.10
Kαθώς πλησιάζει η 3η του Σεπτέμβρη, σκέφτεται κανείς ότι, παρά τις αλλεπάλληλες επανιδρύσεις, το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να απογαλακτισθεί σημειολογικά από την κληρονομιά του ιδρυτή του. Μεταξύ άλλων ενδείξεων, αξιοπρόσεκτη είναι η διαχρονική ικανότητα των ηγετών του να διακρίνουν φως στην άκρη του τούνελ -ή «τουνέλου», όπως το ήθελε ο Ανδρέας Παπανδρέου- εκεί που όλοι οι άλλοι δεν βλέπουν παρά μαύρες τρύπες.
Αν η πρόχειρη αναζήτηση μέσω Google δεν μας απάτησε, πρώτος που βεβαίωσε ότι βλέπει το περί ου ο λόγος φως ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ήδη στις 8 Μαρτίου, βεβαιώνοντας ότι οι θυσίες μας θα πιάσουν τόπο. Αργότερα, στις 14 Ιουλίου, ο ίδιος πάντα άγγελος καλών ειδήσεων, όπως δηλώνει και το όνομά του, είχε και δεύτερη οπτική εμπειρία, η οποία όμως πρέπει να ήταν αυτή τη φορά κατά τι αμυδρότερη, αν κρίνουμε από τη δήλωσή του ότι φέτος «θα δοκιμάσουμε τις αντοχές μας» και ότι η έξοδος από το τούνελ θα αρχίσει το 2011. Περισσότερο συγκρατημένος εμφανίστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου στις 4 Ιουλίου, όταν είδε το φως στην άκρη του τούνελ κάπου προς το 2013 - εκτίμηση με την οποία συνετάχθη και ο επικεφαλής των επιθεωρητών του ΔΝΤ, κ. Πόουλ Τόμσεν. Ωστόσο, η αυγουστιάτικη πανσέληνος προφανώς ενίσχυσε την όραση του κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος μας διαβεβαίωσε ότι η άκρη του τούνελ είναι ήδη διακριτή.
Αυτά είναι, εν ολίγοις, τα καλά νέα. Τα κακά νέα είναι ότι οι περίφημες αγορές και οι ισχυροί μας σύμμαχοι επιμένουν στην τύφλωσή τους και δεν εννοούν να διακρίνουν τη χαρμόσυνη λάμψη. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι τα διαβόητα spreads των ελληνικών ομολόγων συνεχίζουν ακάθεκτα την πορεία τους, ξεπερνώντας τις 900 μονάδες βάσης; Ή ότι οι Γερμανοί, έχοντας υπόψη κυρίως την Ελλάδα, επιμένουν στη δημιουργία μηχανισμού ελεγχόμενης χρεοκοπίας -οι Financial Times τον έχουν χαρακτηρίσει «θάλαμο βασανιστηρίων του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε»- ο οποίος θρυλείται ότι θα προβλέπει την παράδοση κυριαρχικών αποφάσεων του υπό πτώχευση κράτους σε ανεξάρτητο σώμα οικονομικής διαχείρισης;
Η αισιοδοξία της κυβέρνησης, όπως και του κ. Ολι Ρεν, που ήρθε να τη στηρίξει πολιτικά, στηρίζεται βασικά στον σημαντικό περιορισμό του δημοσιονομικού και του εμπορικού ελλείμματος. Αλλά αυτή η εξέλιξη ήταν απλό υποπροϊόν του ακρωτηριασμού στις δημόσιες δαπάνες και του περιορισμού των εισαγωγών, λόγω της συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας. Η τελευταία, όμως, αρχίζει να εκδικείται μέσω της καθόλα προβλέψιμης κατάρρευσης των κρατικών εσόδων.
Ηδη, στην προ Μνημονίου εποχή, το μεγάλο πρόβλημα των δημοσίων οικονομικών μας δεν ήταν τα μέτρια, σε επίπεδο Ε.Ε., έξοδα του ελληνικού κράτους (εξαιρουμένων των στρατιωτικών δαπανών), αλλά τα πενιχρά έσοδα, κυρίως λόγω νόμιμης και παράνομης φοροδιαφυγής. Το 2008, η Ελλάδα ήταν η τελευταία χώρα από τα 15 παλαιά (προ διεύρυνσης) κράτη-μέλη της Ενωσης, αναφορικά με τα συνολικά φορολογικά έσοδα και τον φόρο εισοδήματος ως αναλογία του ΑΕΠ. Επιπλέον, είχε τη χειρότερη αναλογία έμμεσων φόρων προς άμεσους (1,56 σε σύγκριση με το 1,1 που ήταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος), γεγονός που καταδεικνύει τον κοινωνικά άδικο χαρακτήρα του φορολογικού μας συστήματος.
Υπάρχει ο μύθος ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου το κεφάλαιο δέχεται μεγάλες επιβαρύνσεις για φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, κάτι που αποτελεί τροχοπέδη για τις επενδύσεις. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Eurostat, η Ελλάδα καταλαμβάνει μόλις την 20ή μεταξύ των 27 χωρών - μελών της Ενωσης θέση, αναφορικά με την λεγόμενη «φορολογική πίεση», το άθροισμα δηλαδή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών ως ποσοστό του ΑΕΠ. Τα τελευταία έξι χρόνια, το ποσοστό φορολόγησης των επιχειρήσεων έπεσε από το 35% στο 25% ή και στο 20%, ενώ τα μερίσματα φορολογήθηκαν με τον πενιχρότατο συντελεστή 10%, αλλά αυτό ούτε επενδύσεις έφερε ούτε θέσεις εργασίας δημιούργησε, ούτε την πτώχευση της χώρας εμπόδισε. Ευτυχώς, όλα αυτά τα καταθλιπτικά ανήκουν στο παρελθόν και μπορούμε πλέον εν χορώ να αναφωνήσουμε:
«Ιδωμεν το φως το αληθινόν, ικετεύσαμεν Ταμείον υπερωκεάνειον. Εύρομεν πίστωσιν αληθή, αδιαίρετον Τρόικα προσκυνούντες»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου