Το τεστ του Νοέμβρη

Του Ριχάρδου Σωμερίτη

ΒΗΜΑ 22.08.10

Θα μάθουμε πολύ σύντομα ποιοι θα είναι τελικά οι εκλεκτοί των κομμάτων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Το ποιοι θα είναι και οι εκλεκτοί των ψηφοφόρων είναι μια άλλη υπόθεση. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι κάτι το πολύ σημαντικό για τη χώρα και τη δημοκρατία. Δυστυχώς, είναι όμως χειρότερη και πιο πωρωμένη από το κεντρικό κράτος.
Υπάρχουν φυσικά καλοί και έντιμοι δήμαρχοι και (καταργούμενοι) νομάρχες. Οι πολίτες τούς γνωρίζουν.
Οι προσεχείς εκλογές, με νέο σύστημα και νέες αυτοδιοικούμενες δομές (Καλλικράτης), θα έπρεπε να είναι το ξεκίνημα για μια ουσιαστική ποιοτική αλλαγή. Ισως και μια ειρηνική εκσυγχρονιστική επανάσταση.

Δεν φαίνεται όμως κάτι τέτοιο στον ορίζοντα. Ολες οι κινήσεις, οι συζητήσεις, οι προεκλογικές προσπάθειες αφορούν πρόσωπα και όχι πολιτικές, αντιπαραθέσεις στελεχών, ομάδων και κομμάτων και όχι ουσιαστικές προτάσεις για το πώς η τολμηρή μεταρρύθμιση των αυτοδιοικητικών δομών της χώρας θα μπορούσε να συμβάλει στο να βγούμε από το σημερινό τέλμα. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι όλα αυτά αφήνουν τις πολιτικές ηγεσίες αδιάφορες. Η κυβέρνηση επιδιώκει το εκλογικό αποτέλεσμα να μην έχει, λόγω Μνημονίου, συνέπειες για τη σταθερότητά της, η δεξιά αντιπολίτευση και ο κ. Σαμαράς προσωπικά αναζητούν κάποια ανάκαμψη σε πολιτικό ανταγωνισμό με την αντιφατική και ταλαντευόμενη ακροδεξιά του ΛΑΟΣ, οι νέες κινήσεις (Μπακογιάννη στην Κεντροδεξιά και Δημοκρατική Αριστερά στην άλλη όχθη) δοκιμάζουν την απήχησή τους και η «παραδοσιακή» Αριστερά (Κουκουέ και Σύριζα) τα όρια του σεχταρισμού τους.

Είναι φυσικά εύκολο σε όλους τους αντικυβερνητικούς να καταδικάζουν το «Μνημόνιο» χωρίς να προτείνουν εφικτές εναλλακτικές προτάσεις, αποφεύγοντας ταυτόχρονα ουσιαστικές συζητήσεις για τις περιφέρειες και τους νέους δήμους. Από την πλευρά της, η κυβερνητική παράταξη θα προσπαθήσει να αντιτάξει όσα επιχειρήματα μπορεί να της προσφέρουν μερικές αναμενόμενες αναπτυξιακές και κοινωνικές υποσχέσεις.

Το μέγα κακό είναι ότι με τούτα και με κείνα μπορεί να βρεθούμε και με το Μνημόνιο, που κανείς δεν θα τολμήσει φυσικά να θίξει ακόμα κι αν αναλάβει την εξουσία, και με όσους δημάρχους ή περιφερειάρχες (π.χ., τους ομόφρονες Κακλαμάνη και Ψωμιάδη) θα έπρεπε να είχαν από καιρό επιλέξει άλλη ενασχόληση.

Και όμως είναι θέμα επιβίωσης για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ασφαλώς και για άλλες πόλεις, το να ξεφύγουν από τη μιζέρια της πολύχρονης επικυριαρχίας μιας κατάκοπης και αμαρτωλής δημοτικής Δεξιάς που καλύπτει την κυριαρχία και των ανίκανων και των συμφερόντων. Αυτό θα προϋπέθετε μια ευρύτερη δημοκρατική συμμαχία που δεν θέλουν οι καταρρακωμένοι κομματικοί μηχανισμοί. Κι ας υπάρχει κίνδυνος γενικής απόρριψης του «συστήματος» με τον πιθανό θρίαμβο της αποχής.