Η ιδέα του θανάτου σου μάς είναι ανυπόφορη

Τζέιν Μπίρκι, ΝΕΑ 26.08.10

ΜΕ ΤΟ πρώτο χτύπημα, εκείνη αρχίζει να αιμορραγεί, οι πέτρες έχουν επιλεγεί σε τέτοιο μέγεθος ώστε να την κάνουν να υποφέρει μέχρι τον βέβαιο θάνατό της- δεν είναι πολύ μεγάλες για να μην πεθάνει πολύ γρήγορα, δεν είναι πολύ μικρές ώστε να μην προκαλέσουν πόνο, διότι διαφορετικά δεν θα ήταν θέαμα, θα γινόταν βαρετό... 

Επειδή είναι θέαμα να βλέπεις μια γυναίκα να πεθαίνει, είναι ο πόνος του θανάτου που έρχεται από τον Μεσαίωνα, μια γυναίκα να θάβεται κάτω από πέτρες και το πλήθος να τις της πετά για να τη σκοτώσει... 

Με αυτό τον θάνατο διά λιθοβολισμού, που συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη, πρόκειται να σκοτώσουν αύριο ή μεθαύριο τη Σακινέχ στο Ιράν, επειδή διέπραξε έγκλημα κατά της τιμής των ανδρών, «μοιχεία»... Οι άνδρες λοιπόν θέλουν να εκδικηθούν. Αυτή η γυναίκα θα θανατωθεί εάν δεν προσπαθήσουμε να την προστατεύσουμε με τις φτωχές μας λέξεις, θα δολοφονηθεί χωρίς να ξέρει ότι υπάρχουν γυναίκες σαν αυτή, που πήραν τα όπλα, που είναι το όνομά μας, ελπίζοντας ότι οι ηγέτες μας θα μας ακούσουν, ότι θα μιλήσουν με τις δυνατές τους φωνές. Σακινέχ, το όνομά σου μέχρι χθες μάς ήταν άγνωστο, αλλά σήμερα μάς είναι πολύτιμο. Συμπάσχουμε με το μαρτύριό σου, η ιδέα του θανάτου σου μάς είναι ανυπόφορη.