Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 4.4.12
Το αποκαλούμενο «σχέδιο δολοφονίας» του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή μπορεί να είναι γοητευτική ιστορία μόνο για όσους πιστεύουν ότι τα αναγνώσματα του Νταν Μπράουν παραπέμπουν στην πραγματικότητα. Για τους κανονικούς ανθρώπους δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ποιος θα ήθελε να σκοτώσει έναν άνθρωπο στην πρωθυπουργία του οποίου δεν διακυβεύθηκαν σοβαρά πράγματα; Παρέλαβε μια χώρα τις παραμονές της μεγαλύτερης διεθνούς αθλητικής διοργάνωσης και την παρέδωσε, επτά χρόνια αργότερα, εσπευσμένα, πριν κληθεί να διαχειριστεί την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της, ενώ στο μεταξύ είχε κάνει συστηματικά πολιτική παροχών στην κομματική πελατεία του και σε ισχυρές κοινωνικές ομάδες πίεσης. Η αλήθεια είναι ότι δεν κοπίασε ιδιαίτερα ούτε για να γίνει πρωθυπουργός. Εκτός από την κούραση των πολιτών από τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που τον έστειλαν εύκολα στην εξουσία, και τη δημοσιονομική επάρκεια που τον διατήρησε, όλη η υπόλοιπη πολιτική ταυτότητά του ήταν καθορισμένη από τη σχέση του με τη λαϊκότητα, πίσω από την οποία είχε οχυρωθεί. Οι δημόσιες εμφανίσεις του σε έκαναν να τον αισθάνεσαι άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
Οτι ήταν άμεσος, δεν χωρά αμφιβολία. Αλλά θα ήταν παράλογο να μην είναι και η λαϊκότητα συστατικό της εικόνας του όπως την είχαν πλάσει τα μέσα επικοινωνίας. Αλλωστε, πάντα κάποιοι φρόντιζαν για την εικόνα του αυτή - από την εποχή που τον έβαζαν να παίζει ποδόσφαιρο μέχρι το καλοκαίρι των μεγάλων πυρκαγιών, όταν φόρεσε ειδική στολή εκστρατείας για να περιηγηθεί τον τόπο των καταστροφών.
Οταν ένας πολιτικός φροντίζει τόσο πολύ για την εικόνα του, δεν παραμελεί απλώς την πολιτική. Υποβαθμίζει ακόμα και τη δουλειά του, τις στοιχειώδεις καθημερινές υποχρεώσεις του. Θα πρέπει να είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός που είχε καταφέρει η εργάσιμη ημέρα του να τελειώνει στις 2.30 το μεσημέρι - και άλλωστε, η ραθυμία του αποδεικνυόταν από τον απίστευτα πολύ χρόνο που ξόδευε στη Ραφήνα. Ποιος ξέρει πώς έβλεπε το μέλλον της χώρας εκείνη την εποχή; Οπως και να το έβλεπε, πάντως, φρόντιζε να μην ανησυχούμε. Και πριν από το τέλος, απλώς, καθησύχαζε το πόπολο. Ποιος μπορεί λοιπόν να πιστέψει ότι κάποιοι είχαν λόγο να εξοντώσουν αυτό τον άνθρωπο - και μάλιστα όχι να τον εξοντώσουν πολιτικά αλλά να τον δολοφονήσουν;
Κανείς, νομίζω. Και για ποιο λόγο να τον δολοφονήσουν; Για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, όπως ισχυρίζονται κάποιοι «ψεκασμένοι»; Επειδή ήθελε να αναπροσανατολίσει τη χώρα στην «ξανθή φυλή»; Είδαμε και τους Κυπρίους πώς τους χρησίμευσε αυτός ο προσανατολισμός.
Μήπως απλώς ήταν στόχος των Νεφελίμ; Αυτά όμως έχουν άλλη σοβαρότερη δουλειά, να δολοφονήσουν τη λογική σε αυτή τη χώρα - και όπως πάμε, φαίνεται ότι μάλλον τα καταφέρνουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου