ΕΣΗΕΑ: Η διαφωνία τιμωρείται

Του Ριχάρδου Σωμερίτη, Μεταρρύθμιση, 20.7.12

Το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, σύμφωνα με πληροφορίες, «καταδίκασε» τον Πάσχο Μανδραβέλη, έναν από τους καλύτερους αρθρογράφους του αθηναϊκού τύπου, γιατί διαφώνησε σκληρά με τις απεργίες στην ΕΡΤ. Δηλαδή, ο Μανδραβέλης «καταδικάζεται» (άγνωστο ακόμα σε τι) για ΕΚΦΡΑΣΗ γνώμης, πράγμα πρωτάκουστο για δημοσιογραφική ένωση, με εξαίρεση τις διαγραφές αντιφρονούντων συντακτών που είχε επιβάλει η Χούντα και προσυπέγραψαν δημοσιογράφοι-υπηρέτες της.

Προσωπικά είχα διαφωνήσει με τον Πάσχο για την ΕΡΤ, αλλά πήγα και τον υπερασπίστηκα στο Πειθαρχικό για να υπερασπίσω την ελευθερία έκφρασης κάθε αρθρογράφου. Θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι τον Πάσχο. Αν χρειαστεί και στη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, γιατί, αν τελικά διαπιστωθεί ότι το συνδικάτο μας, που το συμβούλιό του δεν είναι πολιτικά αθώο, καταδικάζει ελεύθερες γνώμες, θα χρειαστεί να του ζητήσουμε να παρέμβει, όπως παρεμβαίνει σε ανελεύθερες χώρες.

Υπεράνω κριτικής

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon, 20.7.12

Θυμάστε εκείνη την πολυήμερη απεργία των εργαζομένων στην ΕΡΤ που την αναγγελία της συνόδευε η επισήμανση ότι η ΕΡΤ είναι κερδοφόρα, αποκρύπτοντας ότι χρηματοδοτείται ακουσίως από τους καταναλωτές της ΔΕΗ; Είχε και άλλα ευτράπελα αλλά και σοβαρότερα παρεπόμενα εκείνη η απεργία.



Ο συνάδελφος Πάσχος Μανδραβέλης είχε γράψει τότε τη γνώμη του για την κινητοποίηση εκείνη. Περίπου έγραφε ότι στο μακρύ διάστημα της σιωπής της η κρατική τηλεόραση δεν έλειψε από κανέναν και ότι έπρεπε να επανεξεταστεί το πλαίσιο λειτουργίας της και ο αριθμός των καναλιών από τα οποία εκπέμπει, συνυπολογίζοντας τα 300 εκατομμύρια που πληρώνουν οι πολίτες, θέλοντας και μη, για τη λειτουργία της. Οι οποίοι πληρώνουν την ΕΡΤ αλλά στην συντριπτική πλειοψηφία τους βλέπουν άλλα κανάλια. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε δεν ενδιαφέρει-ήταν η γνώμη του. Ο Κώδικας Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας προστατεύει “την ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης, την αυτονομία και αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου  και την ελευθεροτυπία επ΄αγαθώ της δημοκρατίας και της κοινωνίας”.


Επομένως, αφού ο Μανδραβέλης δεν συκοφάντησε, προσέβαλε, αποσιώπησε ή  παραποίησε, έκανε αυτό που είχε δικαίωμα και υποχρέωση να κάνει. Να διατυπώσει ελεύθερα την άποψή του, όποια και αν είναι αυτή, να την εκθέσει στη δημόσια κρίση όπως κάνουμε όλοι μας, και να προκαλέσει την διατύπωση αντιθέτων ή παρομοίων απόψεων. Τετριμμένα και αυτονόητα όλα αυτά αλλά δυστυχώς πρέπει να τα επαναλάβουμε. Γιατί η άποψή του  Πάσχου Μανδραβάλη δεν αντικρούστηκε από μία άλλη άποψη αλλά από μία παραπομπή στο Πειθαρχικό της ΄Ενωσης. Με την κατηγορία εν ολίγοις της μη τήρησης της συναδελφικής αλληλεγγύης. Τι κι αν ο αρθρογράφος δεν αναφέρθηκε ποτέ προσωπικά σε κανέναν συνάδελφο αλλά οι επισημάνσεις του  αφορούσαν μόνο την συνδικαλιστική πρακτική της ΠΟΣΠΕΡΤ και την κρατική σπατάλη στην ΕΡΤ; Χτες βγήκε η απόφαση που καταδίκασε τον Π.Μ. σε τρίμηνη διαγραφή.


Καταλαβαίνει κανείς την ύπαρξη αυτής της ασαφούς έννοιας της συναδελφικής αλληλεγγύης στο Καταστατικό, προκειμένου για ενότητα των εργαζομένων έναντι του εργοδότη και μέχρι εκεί. Οταν μάλιστα εργοδότης είναι ο ελληνικός λαός, όπως στην περίπτωση της ΕΡΤ, δεν ισχύει ούτε αυτό γιατί υπερισχύει αυτό που ο δημοσιογράφος θεωρεί  δημόσιο συμφέρον. Και αν θεωρεί ότι τα χρήματα των φορολογούμένων σπαταλιώνται στην ΕΡΤ, ασφαλώς και πρέπει να το γράψει. Και οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ ας του απαντήσουν.


Κάθε άλλη ερμηνεία στην ουσία διεκδικεί ασυλία των δημοσιογράφων στα γραπτά των συναδέλφων τους. Αυτό που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη πολιτική ή κοινωνική ομάδα, δηλαδή αυστηρή κριτική σε ό,τι θεωρούμε λάθος, η ερμηνεία που καταδίκασε τον Μανδραβέλη μας αφαιρεί το δικαίωμα να το κάνουμε για τα μέλη της δικής μας ομάδας. Να μην γράφουμε δηλαδή, για παράδειγμα, για τα μυστικά κονδύλια που εισπράττουν δημοσιογράφοι ή για τους πολυθεσίτες συναδέλφους σε γραφεία τύπου και payroll  επειδή μας το επιτάσσει η δημοσιογραφική αλληλεγγύη. Ακόμα και αν αυτό στρέφεται εναντίον του κοινωνικού συνόλου


Η απόφαση είναι λυπηρή  γιατί  μετατρέπει την έννοια της συναδελφικής αλληλεγγύης σε συντεχνιακή συνωμοσία θεωρώντας τους ανθρώπους που η δουλειά τους είναι η κριτική υπεράνω κριτικής και εξ αντικειμένου δημιουργεί στεγανά στην ελεύθερη έκφραση.