Νοιώθει κανείς κορόιδο;

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 4.7.12

Σήμερα διαβάζουμε στις εφημερίδες και βλέπουμε στις ειδήσεις, ότι φτάνει η Τρόικα στην Κύπρο. Γιατί ζήτησε κι αυτή ευρωπαϊκή βοήθεια 4 δισ. Παρόλο που το πρόγραμμα συνολικά αφορά λιγότερα από 10 δισ., ενώ το ελληνικό έχει φτάσει τα 240, παρά τις σχέσεις της Κύπρου με τις ρώσικες εταιρείες που έχουν έδρα στο νησί, παρά τις έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ, δεν βρέθηκαν από άλλον τα λεφτά. Ούτε Ρώσοι, ούτε Κινέζοι, ήταν διατεθειμένοι να δανείσουν προβληματικά κράτη. Μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα σε 2 χρόνια. Μετά την Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Κύπρος, σε λίγο η Σλοβενία, μπαίνουν σε κάποιο είδος δημοσιονομικής προσαρμογής, φτιάχνουν μνημόνια, συζητάνε με τη Μέρκελ και τις χώρες του Βορρά, με το ΔΝΤ. Τώρα ξέρουμε ότι η Ευρώπη έχει πρόβλημα χρέους, έχει πρόβλημα παραγωγής. Η Γαλλία ανησυχεί ότι θα είναι η επόμενη. Τώρα ξέρουμε ότι όλες οι χώρες κάπως έτσι το αντιμετωπίζουν, με τον ίδιο τρόπο, διαπραγματεύσεις δύσκολες, μια λύση, δυο λάθη, πάλι απ’ την αρχή, αργά και βασανιστικά μπας και βρεθεί ένας τρόπος και μπορέσει η Ευρώπη να προχωρήσει ενωμένη.

Γιατί κανείς δεν λέει τώρα τον κομμουνιστή Χριστόφια προδότη και δοσίλογο; Γιατί κανείς δεν λέει τώρα ότι υπάρχει άλλη λύση, να βρούμε χρήματα από τους Ρώσους και τους Κινέζους; Από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο, που ακόμα κι αν υπάρχουν θα γίνουν εκμεταλλεύσιμα σε 20 χρόνια; Γιατί κανείς δεν μιλάει πια για δυνάμεις κατοχής, απελευθερωτικούς αγώνες, δοσίλογους και προδότες; Όλες οι χώρες, όλες οι κυβερνήσεις, προδότες ήταν; Σε όλες τις χώρες έχουν «δικτατορία και νέα κατοχή»; Και ο Ομπάμα και ο Ολάντ και ο Κον Μπετίτ που λένε ότι πρέπει να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα Διάσωσης, όλοι «δυνάμεις κατοχής» είναι;

Ευτυχώς αυτά περάσανε. Κανείς πια δεν τα λέει. Όχι απλώς δεν τα λένε, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση ζητάει να εφαρμοστούν και στην Ελλάδα οι ρυθμίσεις που αποφασίστηκαν για την Ιταλία και την Ισπανία. Πως έγιναν αυτές οι ρυθμίσεις; Με διαπραγματεύσεις με τη Μέρκελ. Ποιοι τις έκαναν; Ο «νεοφιλελεύθερος» Ραχόι και ο «άνθρωπος των τραπεζών» Μόντι, που «δεν έχει πολιτική νομιμοποίηση γιατί δεν τον εξέλεξε ο λαός». Τώρα λοιπόν και οι «τεχνοκράτες» μπορούν να ασκούν επωφελή πολιτική για τον λαό τους, τώρα οι διαπραγματεύσεις και τα μνημόνια δεν αποτελούν «εσχάτη προδοσία», τώρα όσοι πιστεύουν ότι μέσα στην Ευρώπη, μαζί με τους ευρωπαίους, με κοινά προγράμματα έρχεται η λύση και όχι με μονομερείς καταγγελίες, δεν είναι προδότες που θα τους κρεμάσουμε στο Γουδί.

Δεν είμαι μνησίκακος. Ξέρω ότι έτσι αντιδρούμε οι άνθρωποι όταν η αλήθεια είναι σκληρή, προτιμάμε το ρόλο του θύματος, ψάχνουμε έναν εχθρό να ξεσπάσουμε, θέλουμε να κατηγορήσουμε κάποιον για τα λάθη μας παρά να σταθούμε στα πόδια μας και να λύσουμε τα προβλήματά μας. Όμως έχω μια απορία. Που απευθύνεται αυτή τη φορά όχι στα κόμματα και στους πολιτικούς, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Αλλά στους δικούς μου ανθρώπους, στους φίλους μου, στους αναγνώστες αυτής της εφημερίδας που κάθε Πέμπτη εδώ από κάτω με τα σχόλιά τους κήρυτταν τον πόλεμο στους προσκυνημένους, κατηγορούσαν τους προδότες και τους πράκτορες του Διευθυντηρίου των Βρυξελών, έγραφαν για Γερμανοτσολιάδες, στρατευμένοι στον «εθνικό απελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη ναζιστική κατοχή».

Τώρα δεν αισθάνονται κάπως ότι τους έπιασαν κορόιδα; Ότι 2 χρόνια στήθηκε μόνο εδώ, μόνο στην Ελλάδα, ένα καθεστώς εμφυλίου, με προδότες και πατριώτες, με φίλους και εχθρούς του λαού και τώρα που πολιτικές καριέρες στήθηκαν πάνω στη βία, κόμματα μπήκαν στη Βουλή, κρατικές επιχορηγήσεις μπήκαν στα ταμεία, το παραμύθι τελείωσε και αρχίζουμε και ‘μεις σιγά σιγά να γινόμαστε κανονική χώρα όπως οι άλλοι; Αρχίζουμε και ‘μεις να μιλάμε για διαπραγματεύσεις, για μέτρα, για συνεννοήσεις, για διάλογο όπως οι κανονικοί άνθρωποι της Ευρώπης και όχι για κρεμάλες, για «δικαιολογημένη» βία, για πόλεμο, για δικτατορίες και κατοχές; Σκέφτεται κανείς πως θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχαμε χάσει αυτά τα 2 χρόνια χωρισμένοι σε προδότες και πατριώτες; Αν δεν καίγαμε τις πόλεις μας;