Νόμος είναι το δίκιο του... καθένα

Του Σήφη Πολυμίλη, ΒΗΜΑ, 15.7.12

Εντάξει, μας φταίνε - και δικαίως - οι πολιτικοί μας για το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε. Μήπως όμως δεν είναι οι μόνοι ένοχοι; Μήπως και εμείς ως κοινωνία κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βυθιζόμαστε όλο και πιο πολύ στην κρίση; Μια ματιά στην καθημερινή ειδησεογραφία αποδεικνύει ότι, δυστυχώς, έχουμε και εμείς το δικό μας μερίδιο ευθύνης... Παράδειγμα πρώτο: Νοσοκομείο Αγ. Βαρβάρας στην ταλαίπωρη Δυτική Αττική. Λειτουργεί με πληρότητα γύρω στο 40% και μέσο ημερήσιο μισθολογικό κόστος ανά ασθενή πάνω από 2.000 ευρώ. Ζητήθηκε λοιπόν να μεταφερθούν 30 νοσηλευτές στο κοντινό Αττικό Νοσοκομείο για να λειτουργήσει μια κλειστή πτέρυγα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το νοσοκομείο αυτό έχει πληρότητα γύρω στο 120% και ημερήσιο κόστος νοσηλείας 700 ευρώ. Αποτέλεσμα, γενικός ξεσηκωμός με πρόσχημα ότι έτσι οδηγείται το νοσοκομείο που υπολειτουργεί σε κλείσιμο ή ιδιωτικοποίηση. Συμπαραστάτες βέβαια οι βουλευτές του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά όλο το φάσμα των συνδικαλιστών... Παράδειγμα δεύτερο: Υστερα από εννέα και πλέον μήνες απεργίας, με συγκρούσεις μεταξύ των εργαζομένων, η Χαλυβουργία ετοιμάζεται να βάλει οριστικά λουκέτο. Μερικές εκατοντάδες εργαζόμενοι θα βρεθούν οριστικά στον δρόμο γιατί η Αριστερά ήθελε να δημιουργήσει ένα προπύργιο αγώνα. Ο αγώνας τους επιτέλους... δικαιώθηκε, το κολαστήριο κλείνει και οι απεργοί σε λίγο θα ψάχνουν τους προστάτες τους, ενώ το ΚΚΕ και η υπόλοιπη Αριστερά θα ψάχνουν κάποιο νέο εργοστάσιο να υψώσουν τις κόκκινες σημαίες της αντίστασης...

Παράδειγμα τρίτο: Ο Δήμος Ελληνικού με δήμαρχο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ πλήρωνε για μήνες συμβασιούχους που είχαν λήξει οι συμβάσεις τους γιατί δεν ήθελε να εφαρμόζει αντεργατικά μέτρα. Τώρα δεν έχει χρήματα για να πληρώσει κανέναν από τους εργαζομένους λόγω της φιλολαϊκής πολιτικής του... Κατά τ' άλλα φταίει το επάρατο μνημόνιο που δεν μας αφήνει να μοιράζουμε λεφτά που δεν έχουμε...

Να διώξουμε λοιπόν την τρόικα, να καταδικάσουμε στο πυρ το εξώτερον τους δανειστές που μας απομυζούν, αλλά μήπως πρέπει να αντιληφθούμε κιόλας ότι με το βόλεμα, τα ρουσφέτια, την κακοδιαχείριση, την καταδίκη κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας, δεν πάμε πουθενά; Οτι δεν γίνεται μονίμως κάποιες μειοψηφίες να σαμποτάρουν οτιδήποτε πρέπει να αλλάξει σε αυτό το φαύλο καθεστώς, ότι δεν μπορούμε εν ονόματι της αντίληψης πως «νόμος είναι το δίκιο του... καθένα» να αρνούμαστε οποιαδήποτε αλλαγή των περιβόητων κεκτημένων, που έχουν κι αυτά σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την κατάντια μας;

Γιατί, όσο αυτονόητες είναι τελικά οι ευθύνες των πολιτικών μας, που διαμόρφωσαν όλα αυτά τα χρόνια έναν πελατειακό και ατελέσφορο κρατικό μηχανισμό που μας ταλαιπωρεί όλους, άλλο τόσο δεδομένες είναι και οι δικές μας ευθύνες, που όχι μόνο ανεχθήκαμε αλλά υπηρετήσαμε και βολευτήκαμε σε αυτό το σάπιο καθεστώς.