Σορτάκηδες

ΚΟΥΙΖ: βρείτε αυτόν που δεν κερδίζει από τον τρόπο συμμετοχής του στην κυβέρνηση. Βοηθητική πληροφορία: δεν είναι ο Φώτης Κουβέλης. Δυο αρνήσεις ισοδυναμούν με μια κατάφαση. Και με το καταφατικό στυλ πολιτικής που έχει επιλέξει, ο Κουβέλης ξεφεύγει από τον μόνιμο αρνητισμό μιας Αριστεράς που λέει μονίμως όχι σε όλα. Αρα και στον εαυτό της. Μιας Αριστεράς για την οποία η έλευση στην εξουσία είναι κυρίως ουτοπία και ποτέ πραγματική εκδοχή του μέλλοντός της. Ως γνωστόν, οι ουτοπίες αποκτούν γρήγορα εντόνως καταπιεστικά χαρακτηριστικά. Συνήθως είναι τα σοσιαλιστικά κόμματα που αντιλαμβάνονται την αξία του ρεαλισμού. Και κυριαρχούν. Το εικονογραφούν οι περιπτώσεις του Φρανσουά Μιτεράν και του Ανδρέα Παπανδρέου. Ωστόσο, το 1981, όταν ήρθαν αμφότεροι στην εξουσία σε Παρίσι και Αθήνα είναι πολύ μακριά. Στην Ελλάδα του 2012, με το ΠΑΣΟΚ συρρικνωμένο, τον ρόλο του ρεαλιστή της παρέας τον παίζει ένα μικρότερο κόμμα της Αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ. Η χθεσινή παραίνεση του Κουβέλη, στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του, για επιτάχυνση του έργου της κυβέρνησης αλλά και των μεταρρυθμίσεων, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός κόμματος που βιάζεται να πάει μπροστά όχι μόνο το ίδιο - αλλά η συνολική κατάσταση. Το ολιστικό στυλ πολιτικής - όχι μόνο τι είναι καλό για το κόμμα μου, αλλά για τη χώρα - είναι η κρισιμότερη συνεισφορά του Κουβέλη.

ΣΕ κάθε κρίση υπάρχουν αυτοί που σορτάρουν. Αυτοί δηλαδή που υιοθετούν τη λογική της υποτιμητικής κερδοσκοπίας. Ειρήσθω εν παρόδω ότι χθες το απόγευμα στην Ισπανία απαγορεύθηκε το σορτάρισμα. Με τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων της Μαδρίτης να έχουν περάσει το θανατηφόρο 7% και το ξεπούλημα να γενικεύεται, οι ιθύνοντες της ισπανικής αγοράς δεν είχαν άλλη επιλογή από το να θέσουν εκτός τους σορτάκηδες. Με τους σορτάκηδες όμως της ελληνικής πολιτικής τι θα γίνει; Υπάρχουν ακόμη και στο κυβερνητικό σχήμα.

ΔΕΝ είναι η περίπτωση Κουβέλη. Η ΔΗΜΑΡ είναι, με όρους αγοράς, «λονγκ». Δηλαδή έχει δεσμεύσει το πολιτικό της κεφάλαιο σε έναν ορίζοντα διετίας αυτής της κυβέρνησης. Οχι κουτουρού και χωρίς έλεγχο. Αλλά και με προοπτική τετραετίας αν τα πράγματα εξελιχθούν ομαλά στο κοινωνικό πεδίο. Είναι μια αντίληψη θετική και αισιόδοξη για τη χώρα μακριά από δημαγωγίες και εύκολο λαϊκισμό. Αλλωστε, στον πρώτο μήνα της διακυβέρνησης Σαμαρά, η ΔΗΜΑΡ έχει σημαντικό μερίδιο σε όσα έχουν γίνει. Στο τρίγωνο των αρχηγών, ο Κουβέλης λειτουργεί ως φωνή μετριοπάθειας. Στο πολύγωνο της κυβέρνησης, ο Αντώνης Μανιτάκης έχει, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, αυτό που λέμε «χαρτοφυλάκιο-γωνία». Εντάξει - ο Αντώνης Ρουπακιώτης φαλτσάρει λίγο αφού, αντί για υπουργός Δικαιοσύνης, μοιάζει καμιά φορά να φέρεται περισσότερο ως αρχισυνδικαλιστής των δικαστικών. Αλλά αυτά συμβαίνουν και συμμαζεύονται στην πορεία.

ΣΤΗΝ πραγματικότητα, το πείραμα συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση αποδεικνύεται μέχρι στιγμής επιτυχημένο. Για να το πούμε πιο απλά: αν δεν υπήρχε ο Κουβέλης, θα ήταν υποχρεωμένοι να τον εφεύρουν.