Η νέα Αριστερά

Του Θάνου Bερέμη *, Καθημερινή, 29. 7.12

Η νέα Αριστερά, όπως εκπροσωπείται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να προσαρμόσει τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία για την κατίσχυση της εργατικής τάξης, στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Σήμερα, η αληθινή εργατική τάξη έχει περιοριστεί στο εκλογικό περίπου μέγεθος του ΚΚΕ, ενώ το μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος που προτίμησε στις τελευταίες εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελείται κυρίως από ανέργους του ιδιωτικού τομέα, αφού ο δημόσιος παραμένει ανέγγιχτος από την ανεργία. Οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας θα εξασφαλίσει την παραμονή τους στο Δημόσιο. Η αιχμή, όμως, του δόρατος του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στον κόσμο των κορπορατιστικών κεκτημένων, του φοιτητικού κομματικού επαγγελματισμού και σε μικρότερο βαθμό στους καταστροφείς της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που μάλλον δεν προσέρχονται στις κάλπες.

Οπως σημειώνει ο Πάσχος Μανδραβέλης (27 Μαΐου 2012), «Στον δημόσιο διάλογο χρησιμοποιείται ως επιχείρημα η φτώχεια των πολλών για να διατηρούνται τα προνόμια των λίγων». Ο ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε πανό στη Βουλή για τα προνόμια των συνδικάτων του ΟΤΕ, αλλά όχι για τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ, αν και η ίδια εισφορά αποδίδει στους ασφαλισμένους του ΙΚΑ σύνταξη 500 ευρώ ενώ σε εκείνους του ΤΑΠ-ΟΤΕ, 1.500 ευρώ (Μάνος Ματσαγγάνης). Ετσι η νέα Αριστερά συμπαραστάθηκε στους αγώνες που αντιστάθηκαν σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, η οποία έθιγε τα συμφέροντα προνομιακών ομάδων όπως οι ΔΕΚΟ.

Ομως η εντυπωσιακή άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται στις ήδη υπάρχουσες ομάδες των προνομιούχων συνδικαλιστών, αλλά στους απελπισμένους της κρίσης που δεν είναι δυνατό να εμπιστευθούν πια τα παραδοσιακά κόμματα, δεξιά και αριστερά. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ φτάσει στην εξουσία θα πρέπει να προσέξει πολύ την απογοήτευση των απελπισμένων. Αυτοί τελικά θα κατευθύνουν με την οργή τους την πολιτική του κόμματος αυτού.

Η επανακρατικοποίηση επιχειρήσεων, που ιδιωτικοποιήθηκαν, όπως και οι φορολογικές επιβαρύνσεις του επιχειρείν, οδηγούν σε ένα τεράστιο κράτος-τροφό που υπόσχεται να σιτίζει όλη την κοινωνία. Ετσι θα παταχθούν οι σφετεριστές του εθνικού πλούτου, Ελληνες και ξένοι, αλλά η ανάληψη του κόστους ενός τέτοιου έργου προϋποθέτει πλήρη έλεγχο των μέσων κρατικής βίας και ενδεχομένως και αντιμετώπιση τεράστιας αντίστασης από μικρούς και μεγάλους ιδιοκτήτες που δεν θα συναινέσουν αμαχητί να τα δώσουν όλα, ώστε να πραγματοποιηθεί το λενινιστικό ιδεώδες στην Ελλάδα του 2012. Οπως ο Δεκέμβρης του 1944 δημιούργησε ομάδες ακραίων δεξιών εκ του μη όντος, έτσι και σήμερα το είδος της Χρυσής Αυγής υπόσχεται να πολλαπλασιαστεί σε ένα μέλλον που θα ρυθμίζεται από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Τσίπρας είναι δημιούργημα του Ανδρέα Παπανδρέου ως προς την ευχέρειά του στη λαϊκιστική ρητορεία, χωρίς όμως τις γνώσεις και την πείρα του μέντορά του. Το χειρότερο είναι ότι σταδιοδρομεί σε πολύ διαφορετικούς καιρούς από εκείνον. Ο Ανδρέας ως καλός οικονομολόγος γνώριζε τις συνέπειες μιας κρατικοποίησης της χήνας που προσφέρει το εισόδημα για να λειτουργεί στοιχειωδώς η αναδιανομή. Φρόντισε συνεπώς να παραμείνει ζωντανό το παραγωγικό κομμάτι της οικονομίας ώστε να συντηρούνται οι κομματικοί κηφήνες και οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις. Προτίμησε μάλιστα να αντλεί πόρους από δάνεια για να ανακατανέμει τον δημόσιο πλούτο. Οι νέοι αριστεροί, φαίνεται από τα λεγόμενά τους ότι θα λεηλατήσουν τους τελευταίους πλουτοπαραγωγικούς πόρους αφού δεν υπάρχει πια δυνατότητα δανεισμού από τις διεθνείς αγορές. Από πού αλλού θα αντλήσουν χρήματα οι τελευταίοι οραματιστές του υπαρκτού σοσιαλισμού σε μια καταχρεωμένη και ετοιμόρροπη χώρα; Είναι άραγε ο κ. Τσίπρας ο Λένιν ή ο κ. Τσακαλώτος ο Τρότσκι της επανάστασης προ των πυλών; Ποιους επαναστάτες του 1917 υποδύονται οι κ. Λαφαζάνης, Στρατούλης, Βούτσης, Μηλιός κ.λπ. Τον Ζινόβιεφ, τον Καμένεφ, τον Στάλιν; Το βέβαιο είναι ότι ένα σύστημα κατοχής των μέσων παραγωγής ακόμα και από ομάδα εκλεγμένων εξουσιαστών, αργά ή γρήγορα θα περιέλθει σε δικτατορικό σύστημα διακυβέρνησης όπως έγινε τόσες φορές στην Λατινική Αμερική.

Ολα τα παραπάνω συνιστούν σενάρια άλλων εποχών και γεωγραφικών περιοχών που είναι αδύνατο να επαναληφθούν και μάλιστα σε μια κατακερματισμένη κοινωνία όπως η δική μας. Αναρωτιέται κανείς αν όσοι τα παπαγαλίζουν έχουν την υποψία ότι ευαγγελίζονται ανεφάρμοστους αναχρονισμούς.

Το πιθανότερο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει το ανδρεοπαπανδρεϊκό παράδειγμα και θα πραγματοποιήσει την ιδεολογική του κωλοτούμπα. Καιρός να σοβαρευτούμε όλοι για να αντιμετωπίσουμε τις επείγουσες ανάγκες μας.

* Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, αντιπρόεδρος ΕΛΙΑΜΕΠ.