Δεν είναι κόμμα, είναι το βαθύ κράτος

Του Παύλου Αθανασόπουλου, Μεταρρύθμιση, 14.7.12

Η συζήτηση στη Βουλή για τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, αποκάλυψε πλήρως την πραγματική πολιτική ουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Στο επίκεντρο των αγορεύσεων όλων των στελεχών του, και κυρίως βέβαια του κ. Τσίπρα, δεν ήταν τα προβλήματα των ανέργων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των φαινομένων ακραίας φτώχειας. Στο κέντρο των προβληματισμών του δεν ήταν η δημιουργία ενός σύγχρονου κοινωνικού κράτους, όπως θα περίμενε κανείς από ένα κόμμα της Αριστεράς. Εκείνο που αποτέλεσε την κεντρική πολιτική ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η αποτροπή των αποκρατικοποιήσεων, η διατήρηση όλου αυτού του αναποτελεσματικού, παρασιτικού, καταπιεστικού για την πολίτη, διεφθαρμένου δημόσιου τομέα. Ενός δημόσιου τομέα που είναι η κύρια πηγή των ελλειμμάτων που μας οδήγησαν στην κρίση, που δημιούργησε ένα προνομιούχο κρατικοδίαιτο κοινωνικό στρώμα, που υπήρξε η βάση της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και διαπλοκής, που έπνιξε όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας.

Γύρω από αυτό το τερατώδες κράτος έχουν οικοδομηθεί σκληρά συμφέροντα, που αντιστέκονται λυσσωδώς σε κάθε εξυγίανση. Συμφέροντα που έχουν απλώσει πλοκάμια σε όλη την κοινωνία, παρεμποδίζουν κάθε μεταρρύθμιση και έχουν αυτονομήσει τον κρατικό μηχανισμό, κάνοντάς τον φορέα οπισθοδρόμησης.

Αυτός ο δημόσιος τομέας ευθύνεται για το ανατριχιαστικό που ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας, στη Βουλή. Δηλαδή, για το ότι ενώ οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα ανέρχονται στο 25%, δηλαδή στο μέσο ευρωπαϊκό όρο, το ποσοστό φτώχειας, ήδη προ κρίσης, ήταν 20%. Οι αποκρατικοποιήσεις είναι απαραίτητες για να γίνουν επενδύσεις, να υπάρξει ανάπτυξη, να αντιμετωπισθεί η ανεργία.

Αλλά ποιος είπε ότι ο κ. Τσίπρας ενδιαφέρεται για τους ανέργους ή όσους κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι; Τον κ. Τσίπρα τον ενδιαφέρουν μόνο οι νέοι κρατικοδίαιτοι πελάτες του.

Αποκαλύπτεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολιτικό κόμμα.

Είναι το βαθύ κράτος της χώρας.

Ένα βαθύ κράτος εφάμιλλο του βαθέος κράτους και του στρατιωτικοδικαστικού κατεστημένου της Τουρκίας και της νομενκλατούρας της Σοβιετικής Ένωσης. Το χειρότερο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ματαιώσει τις αποκρατικοποιήσεις με αντιδημοκρατικό και αντιθεσμικό τρόπο. Με απειλές κατά επενδυτών, δημοσίων υπαλλήλων και πολιτικών. Με αμφισβήτηση του δικαιώματος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να κυβερνά. Με υπαινιγμούς για παρεμπόδιση των μεταρρυθμίσεων έξω από τη Βουλή, δημιουργώντας υποψίες για την ανοχή του σε αυτούς που καίνε την Αθήνα.

Το 80% των θέσεων ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητων Ελλήνων και Χρυσής Αυγής, όπως εκφράσθηκαν στη συζήτηση στη Βουλή, είναι παρόμοιες μεταξύ τους. Παρά τις θεατρικές αλληλοαποχωρήσεις. Αυτό, δεν το λέμε για να ενοχοποιήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για να τον προειδοποιήσουμε ότι η αντιθεσμική και αντιδημοκρατική υπονόμευση της κυβέρνησης παντί τρόπω που επαγγέλλεται, μπορεί να ενισχύσει την ακροδεξιά. Μια και ο ίδιος πλησιάζει στην οροφή. Και τότε, με ενισχυμένα τα δύο άκρα, η χώρα, πέραν των άλλων προβλημάτων της, θα μπει και σε εμφυλιοπολεμική κατάσταση.

Μπροστά σε όλα αυτά, η κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο παρά να εντείνει την αποφασιστικότητά της και να βελτιώσει τη λειτουργικότητά της. Όλοι πρέπει να λειτουργήσουν στα πλαίσια ενός ειλικρινούς διαλόγου επιχειρημάτων. Μακριά από κομματικές και προσωπικές υστεροβουλίες. Και απέναντι στο βαθύ κράτος του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται επείγουσα η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς.

Πολλά παιχνίδια παίζονται τελευταία στον ευρύτερο αυτό χώρο.

Ας τα παρακολουθούμε ψύχραιμα και κριτικά.

Στις τόσο οριακά κρίσιμες στιγμές για τη χώρα, αλλά και την ίδια την κεντροαριστερά, το τελευταίο που χρειάζεται είναι οι προσωπικές στρατηγικές. Οποθενδήποτε προερχόμενες.