Γραφικότητες

Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr, 17.7.12

Στο τέλος της δεκαετίας του '70  το υπουργείο Πολιτισμού είχε συμφωνήσει στο πλαίσιο πολιτιστικών ανταλλαγών να αποσταλούν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα οι Μινωικοί θησαυροί στην Νέα Υόρκη και να εκτεθούν σε μουσείο της πόλης. Η απόφαση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν φυσιολογική και σήμερα θα περνούσε στα ψιλά των εφημερίδων. Όμως τότε αποτέλεσε αφορμή για ένα παγκρήτιο ξεσηκωμό με αίτημα να «μην φύγουν τα αρχαία από το νησί». Τα αρχαία δεν έπρεπε να φύγουν, δεν έπρεπε να πάνε στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, ήταν μάλιστα εξαιρετικά διαδεδομένη η «πληροφορία» ότι θα τα κρατούσαν εκεί και δεν θα τα επέστρεφαν. Οι πιο «σοβαροί» επικαλούνταν λόγους ασφάλειας, πιθανές ζημιές στην μεταφορά και άλλες ανοησίες που δεν είχαν βάση, το ήξεραν αλλά κάτι έπρεπε να πούν. Στόχος του λαϊκού ξεσηκωμού ήταν ο υπουργός Πολιτισμού κ. Δ. Νιάνιας. Ο κ. Νιάνιας, βουλευτής Λέσβου, προσφερόταν ως στόχος αλλά όχι για αυτήν την επιλογή του αλλά για ένα εξωφρενικό προεκλογικό του σύνθημα που συνδύαζε τις ανάγκες άμυνας της τοπικής οικονομίας με την απαραίτητη δόση πατριωτισμού και είχε ως εξής« Νιάνιας, ο εχθρός των Τούρκων και των σπορελαίων».

Αυτό το σύνθημα θεωρήθηκε φυσιολογικό ενώ η πολιτιστική ανταλλαγή παράλογη, αντιπατριωτική και εθνικά επικίνδυνη. Στο τέλος ματαιώθηκε και αποτέλεσε μια αφορμή για να οργιστεί ο Καραμανλής.

Δεν θυμάμαι αν με αφορμή αυτή την πάνδημη αντίδραση είχε πει το «εξω πάμε καλά» αλλά θυμάμαι ότι είχε εκφράσει την οργή του για το γεγονός. Θυμάμαι επίσης ότι είχα επισκεφθεί γεμάτος απορίες την πολιτιστική υπεύθυνο του ΚΚΕ σ. Ρούλα Κουκούλου και την είχα ρωτήσει γιατί συμπράττουμε σε αυτά τα καραγκιοζιλίκια. Την ρώτησα γιατί συμφωνούμε με την έκθεση των Σκυθικών θησαυρών από την Σοβιετική Ένωση και με αντίστοιχη ανταλλαγή εκ μέρους μας. Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά; « Αυτό είναι άλλο» μου είχε απαντήσει λίγο μαγκωμένα. Η ουσία είναι ότι το ΠΑΣΟΚ που κυριαρχούσε τότε στο νησί και περνούσε την αντιδεξιά, «αντιιμπεριαλιστική» και τριτοκοσμική περίοδο του, πρωτοστατούσε σε αυτές τις γραφικότητες και έσερνε πίσω από τον λαϊκισμό του το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς.

Σας γύρισα 35 χρόνια πίσω γιατί ορισμένοι εξακολουθούν να έλκονται από εκείνες τις γραφικότητες. Πληροφορούμαστε, λοιπόν ότι στο Ηράκλειο της Κρήτης  η οργάνωση «Πολίτες κατά του χρέους» και δύο βουλευτές οι κκ. Μιχάλης Κριτσωτάκης του ΣΥΡΙΖΑ και Νότης Μαριάς των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, πρωτοστατούν στην προσπάθεια άμεσης απομάκρυνσης από την Κρήτη του Γερμανού υφυπουργού Χανς Γιόακιμ Φούχτελ. «Αρνούμαι να παραστώ σε οποιαδήποτε συνάντηση γιατί θα αποτελούσε πράξη εθελοδουλίας δεδομένου ότι ο Γερμανός Υφυπουργός αποκαλείται και αρμόδιος για θέματα Ελλάδας» τόνισε ο πιο «προσεκτικός» βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ασυγκράτητος ο κ. Νότης Μαριάς (για μεγάλο διάστημα στο πλευρό του Γ. Παπανδρέου ήθελε να τα αλλάξει όλα και ιδού το αποτέλεσμα) παιάνισε : « Η Ελλάδα δεν πωλείται και τα ασημικά της Κρήτης δεν πρόκειται να αποτελέσουν βορά στις ορέξεις της Μέρκελ, του Φούχτελ και του Δ' Ράιχ».

Ποιος είναι ο Φούχτελ και τι έκανε που επισείει την οργή των δυο εκπροσώπων του ελληνικού λαού ώστε να υπερασπίζονται με πάθος – στα όρια της γραφικότητας – τα Κρητικά «ασημικά» από τις αρπακτικές διαθέσεις του; Τι θέλει να βάλει στην «φούχτα» του; Μεταφέρει τεχνογνωσία στην ελληνική αυτοδιοίκηση προκειμένου αυτή να είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί τα κονδύλια του ΕΣΠΑ. Δηλώνει επίσης ότι επιχειρεί να διευκολύνει την συνεννόηση και την άρση των παρεξηγήσεων και των στερεοτύπων ανάμεσα στην γερμανική και την ελληνική πλευρά και για αυτό προωθεί την αδελφοποίηση πόλεων των δυο κρατών. Αφορμή για το «σκάνδαλο» ήταν η πρόσκληση του κ. Φούχτελ προς τους Έλληνες να αποκτήσουν γνώσεις και εξειδίκευση στην Γερμανία, που θεωρήθηκε ως παρότρυνση προς…μαζική μετανάστευση. Το πραγματικό πρόβλημα των αμυντόρων της ελληνικής αξιοπρέπειας είναι ότι ο Φούχτελ είναι Γερμανός και μέλος της κυβέρνησης της Μέρκελ. Μου θυμίζουν έντονα ένα σκωπτικό τραγούδι από την Απείρανθο της Νάξου που λέει «Τα δολάρια σου θέλω μα εσένα δεν σε θέλω».   Ευτυχώς σε αντίθεση με τα προ τρικονταπενταετίας γεγονότα αυτή την φορά δεν υπήρξε αξιοσημείωτη λαϊκή ανταπόκριση στην πρόσκληση για συμμετοχή στις γελοιότητες. Κάτι είναι και αυτό.