Σχολές σπατάλης

Tου Nίκου Kωνσταντάρα, Καθημερινή, 29.6.12

Τα χρέη των κομμάτων που κυβέρνησαν την Ελλάδα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες αναδεικνύουν τη βαριά αρρώστια του πολιτικού μας συστήματος, η οποία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας. Σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, την τελευταία δεκαετία η Νέα Δημοκρατία έλαβε από κρατικές επιχορηγήσεις 271 εκατ. ευρώ και το ΠΑΣΟΚ 254 εκατ. Σαν να μην έφτανε αυτό, εκτιμάται ότι σήμερα χρωστούν από 130 εκατ. ευρώ! Είναι δυνατόν δύο κόμματα να έχουν ξοδέψει 525 εκατ. ευρώ σε δέκα χρόνια, να χρωστούν κι άλλα 260 εκατομμύρια, να μην έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς και να καλούνται να βγάλουν τη χώρα από την κρίση; Η χρηματοδότηση των κομμάτων και των πολιτικών είναι μείζον θέμα σε όλο τον κόσμο, με τους χρηματοδότες να επιχειρούν πάντα να αποσπάσουν αθέμιτα προνόμια. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, όμως, ότι υπάρχουν πολλές χώρες όπως η δική μας, όπου ενώ δίδονται τόσα χρήματα σε μορφή κρατικών επιχορηγήσεων, μένουν τόσα σκοτεινά σημεία στη χρηματοδότηση των κομμάτων και στη διαχείριση της εξουσίας. (Οπως σημείωνε χθες στην «Κ» ο Κωνσταντίνος Ζούλας, και τα μικρότερα κόμματα πήραν μεγάλα ποσά από το 2000 έως το 2011: το ΚΚΕ έλαβε 64 εκατ. ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ 48 εκατ. και ο ΛΑΟΣ 39 εκατ.).

Αν υπολογίσουμε τα δηλωμένα ποσά μαζί με όσα αποκαλύφθηκαν «τυχαία», όπως οι συναλλαγές με τα «μαύρα ταμεία» της Siemens, καθώς και η παραδοσιακή διαπλοκή πολιτικών με επιχειρήσεις και Μέσα Ενημέρωσης, καταλαβαίνουμε το μέγεθος της αταξίας στα οικονομικά των κομμάτων. Αυτό το χάος σχετίζεται άμεσα με τον εκτροχιασμό της εθνικής οικονομίας. Οι ηγεσίες των κομμάτων πίστευαν ότι οι πηγές χρημάτων δεν θα στέρευαν ποτέ – επειδή τις ήλεγχαν οι ίδιες και επειδή πάντα θα υπήρχαν πρόθυμοι χρηματοδότες στο κρατικό τραπεζικό σύστημα και στον ιδιωτικό τομέα. Δεν εφήρμοσαν τους βασικούς κανόνες της χρηστής διαχείρισης. Χωρίς εσωτερική πειθαρχία στα κόμματα, η βουλιμία επεκτάθηκε σε κάθε τομέα – κυρίως στην εξαγορά ψήφων και της εργασιακής ειρήνης.

Ετσι κυβέρνησαν οι πολιτικοί μας, πιστεύοντας ότι μπορούσαν να προσφέρουν τα πάντα σε όλους, συνάπτοντας όλο και μεγαλύτερα δάνεια για την αποπληρωμή των προηγούμενων, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Αφού τα ίδια τα κόμματα ήταν ανοικοκύρευτα, οι ηγεσίες τους δεν αισθάνθηκαν καμία ανάγκη για σωφροσύνη στα κρατικά ταμεία και στις δημόσιες δαπάνες. Δεν αισθάνθηκαν ούτε ότι χρωστούσαν χρήματα ούτε ότι είχαν κανένα ηθικό χρέος.

Για χρόνια ζούσαμε με τον μύθο ότι για τα πραγματικά προβλήματα αρκούσε πάντα η «πολιτική λύση», η οποία ήταν, συνήθως, η διαγραφή του χρέους. Τώρα, τα πολιτικά προβλήματα απαιτούν πραγματικές λύσεις. Η αλαζονεία και η ανευθυνότητα οδήγησαν σε κόμματα που δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τα χρέη τους ούτε τα ενοίκιά τους και σε πολιτικές που απαιτούν όλο και περισσότερα από πολίτες που διαθέτουν όλο και λιγότερα να δώσουν.