Το μη πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ

Του Νίκου Μπίστη, Μεταρρύθμιση, 5.6.12

Παρακολουθούσα χθες στη ΝΕΤ τον θεωρούμενο σοβαρό και μετριοπαθή κ. Σταθάκη να προσπαθεί να υπερασπιστεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και κατάλαβα ότι έχουμε μπλέξει άσχημα. Ας αφήσουμε τη μονομερή καταγγελία του μνημονίου, που θα οδηγήσει τη χώρα σε ξαφνικό θάνατο. «Δεν ισχύει αυτό…», επιχειρηματολόγησε ο κ. Σταθάκης, «… γιατί τον Ιούνιο όλο αυτό το μοντέλο θα έχει καταρρεύσει στην Ευρώπη και θα αναζητηθούν άλλες προσεγγίσεις.» Ποιες και πώς,  δεν μας πληροφόρησε. Αλλά ας υποθέσουμε ότι η μεγάλη μπλόφα με τίτλο «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», πιάνει και ανενόχλητος ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει το πρόγραμμά του. Ποιο πρόγραμμα; Πουθενά πρόγραμμα. Στις ευγενικές αλλά επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων (αυτή τη φορά κάνανε καλά τη δουλειά τους) για το πού θα βρεθούν τα λεφτά, έδωσε άνετος και χαμογελαστός τις εξής απαντήσεις: «Θα δούμε πού θα βρεθούν, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βρεθούν, θα κόψουμε το λαιμό μας, θα κόψουμε από αλλού, τι αριστερά θα είμαστε αν δεν τα βρούμε…»  Όταν επέμεναν οι δημοσιογράφοι, κατέφυγε στη γνωστή αεροκοπανιστή συνταγή της παραδοσιακής αριστεράς: «Θα τα πάρουμε από τους πλούσιους.»

 Όπου, ο ορισμός του Έλληνα πλούσιου, παραπέμφθηκε και αυτός σε μετεκλογική αναζήτηση. Και δικαιολογημένα, γιατί οι προσπάθειες που προηγήθηκαν των κ.κ. Γλέζου, Μηλιού, αλλά και του ίδιου του κ. Σταθάκη, να προσδιορίσουν με κάποια σαφήνεια το ύψος των ετήσιων αποδοχών του εύπορου νεοέλληνα και τον αριθμό των νοικοκυριών που θα φορολογηθούν, δεν οδήγησε μόνο σε τραγέλαφο, αλλά έθιξε και τη μεταναστεύσασα στον ΣΥΡΙΖΑ εκλογική πελατεία– κρατικοδίαιτη κατά βάση – του ΠΑΣΟΚ. Έτσι κρύφτηκαν πίσω από την ευρύχωρη έννοια του πλούσιου. Μόνο που οι σύγχρονες κοινωνίες δεν είναι οι 100 πλούσιες οικογένειες από τη μια και ο λαός από την άλλη, όπως επέμενε το ΚΚΕ. Έχουν και μεσαία στρώματα με λαμπρές επιδόσεις στη φοροδιαφυγή (όπως μας αποδείκνυε με στοιχεία ο αξέχαστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης, που τη μνήμη του τιμάμε σήμερα), που ξέρουν να κατευθύνουν την ψήφο τους για να γλυτώσουν. Και όπως φαίνεται, οι υποδοχείς της ψήφου προσέχουν αυτούς τους απαιτητικούς ψηφοφόρους, πετώντας τη μπάλα έξω… στους πλούσιους. Μόνο που αν πάρουμε υπόψη μας ότι κατά το ΔΝΤ οι πλούσιοι στην Ελλάδα είναι 14.000, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι όλοι φοροδιαφεύγουν, ότι τους συλλαμβάνουμε και δημεύουμε τις περιουσίες τους καταφέρνοντας παράλληλα να μην ενοχοποιήσουμε την επιχειρηματικότητα (λέξη που απουσιάζει από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ) και πάλι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας θα παραμένει μεγάλο και δισεπίλυτο. Και τότε; Μα προφανώς, «χρειάζεται ανάπτυξη», μας λέει ο κ. Σταθάκης. Και γυρίζουμε στο σημείο μηδέν, από όπου και ξεκινήσαμε. Πώς, ανάπτυξη; «Θα δούμε, θα βρούμε τον τρόπο…» είναι η μη απάντηση σε ένα μη πρόγραμμα. Και επειδή και το πρόγραμμα της ΝΔ έχει βρει τα λεφτά που στην πορεία έχασε ο Γ. Παπανδρέου και τάζει απλόχερα 150.000 θέσεις εργασίας, τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα.

Με δύο κόμματα προσανατολισμένα στο χτες να διεκδικούν την πρώτη θέση για να εφαρμόσουν τα μη προγράμματά τους, καθίσταται επιτακτική η ενίσχυση του τρίτου πόλου, της ΔΗΜΑΡ. Ενός πόλου σοβαρότητας, με ρυθμιστικό ρόλο, που θα είναι γκάζι στην ΝΔ και φρένο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί οι αριστεροί σκεπτόμενοι ψηφοφόροι αυτή τη φορά να μην πάνε στην κάλπη φιλανθρωπίας. Αλλά γι’ αυτό, στο τελευταίο πριν από τις εκλογές σημείωμα, την άλλη εβδομάδα.