Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, ΝΕΑ, 2.6.11
Περίµενα να τον ακούσω να λέει πως πριν πτωχεύσουµε οικονοµικά είχαµε πτωχεύσει κοινωνικά, ακριβώς επειδή το πανεπιστήµιο δεν ανταποκρινόταν στον ρόλο του. Περίµενα να τον ακούσω να οµολογεί πως η πρώτη µεγάλη ήττα της σηµερινής πανωλεθρίας υπήρξε η ήττα του εκπαιδευτικού µας συστήµατος. Περίµενα να τον ακούσω να υπόσχεται πως θα κάνει ό,τι µπορεί από δω και πέρα για να επανορθώσει τις ζηµιές, γιατί ξέρει, ή τουλάχιστον οφείλει να ξέρει, πως αν θέλουµε να δώσουµε στο φάντασµα της ανάπτυξης σάρκα και οστά, αυτό µόνον αν αρχίσουµε από µια επανάσταση στο εκπαιδευτικό µας σύστηµα µπορούµε να το καταφέρουµε.
Περίµενα µε µεγάλο ενδιαφέρον την οµιλία του πρύτανη κ. Θ. Πελεγρίνη στα Προπύλαια προχθές. Συµφωνώ κι εγώ µαζί του πως ήρθε η ώρα που η πανεπιστηµιακή κοινότητα, την οποία ο ίδιος επαίρεται ότι εκπροσωπεί, οφείλει να αναλάβει τον ρόλο της πνευµατικής αφρόκρεµας, να µιλήσει ειλικρινά και ανοιχτά.
Περίµενα να τον ακούσω να µιλάει για την κατάντια του πανεπιστηµίου, για την απαξίωση των σπουδών, για την υποβάθµιση της ακαδηµαϊκής λειτουργίας. Περίµενα να τον ακούσω να οµολογεί πως το µπάχαλο, πολύ πριν αρχίσει να τρέχει ελεύθερο στους δρόµους, κυκλοφορούσε ελεύθερο εντός των τειχών του πανεπιστηµιακού ασύλου. Περίµενα να τον ακούσω να διαµαρτύρεται για τους εντοιχισµένους συναδέλφους του, για τις συναλλαγές του διδακτικού προσωπικού µε τους φοιτητοπατέρες, για τις χαµένες ώρες διδασκαλίας, για το αίσχος των συγγραµµάτων, για την αθλιότητα του συστήµατος εισαγωγής στο πανεπιστήµιο, για τα διπλώµατα που µοιράζονται, όπως θα µοιράζονται οι υποτιµηµένες δραχµές αν, ο µη γένοιτο, τις ξαναπιάσουµε ποτέ στα χέρια µας.
Περίµενα να τον ακούσω να ζητάει συγγνώµη. Μια συγγνώµη που θα οµολογούσε την αποτυχία του. Μια αποστροφή, ένα νεύµα µετανοίας για το πανεπιστήµιο, το ίδρυµα στο οποίο πρυτανεύει, και τον τρόπο µε τον οποίο κι αυτό συµµετέχει στη σηµερινή µας πτώχευση.
Περίµενα να τον ακούσω να λέει πως πριν πτωχεύσουµε οικονοµικά είχαµε πτωχεύσει κοινωνικά, ακριβώς επειδή το πανεπιστήµιο δεν ανταποκρινόταν στον ρόλο του. Περίµενα να τον ακούσω να οµολογεί πως η πρώτη µεγάλη ήττα της σηµερινής πανωλεθρίας υπήρξε η ήττα του εκπαιδευτικού µας συστήµατος.
Περίµενα να τον ακούσω να υπόσχεται πως θα κάνει ό,τι µπορεί από δω και πέρα για να επανορθώσει τις ζηµιές, γιατί ξέρει, ή τουλάχιστον οφείλει να ξέρει, πως αν θέλουµε να δώσουµε στο φάντασµα της ανάπτυξης σάρκα και οστά, αυτό µόνον αν αρχίσουµε από µια επανάσταση στο εκπαιδευτικό µας σύστηµα µπορούµε να το καταφέρουµε.
Τα περίµενα όλα αυτά γιατί είχα λη σµονήσει πως ο κ. πρύτανης, εκτός από καθηγητής είναι και σεµνός εργάτης της τέχνης του θεάτρου. Κοινώς έχει τον τρόπο, και τα εκφραστικά µέσα, να υποδύεται ρόλους, πότε τον Θαλή, πότε τον Σοπενχάουερ και πότε τον «Αγανακτισµένο». Και όταν ένας ταλαντούχος υποκριτής βρεθεί µπροστά σε τόσο συγκεντρωµένο πλήθος δύσκολα µπορεί να ξεφύγει από τον πειρασµό να το διασκεδάσει. Χρειάζεται µεγάλο υποκριτικό ταλέντο για να φωνάζεις πως ζεις σε καθεστώς ανελευθερίας όταν µιλάς δηµόσια, στο κέντρο της πρωτεύουσας, χωρίς κανείς να σε εµποδίζει να λες ό, τι σου κατέβει να πεις.
Από τον κ. Θεοδωράκη αντιθέτως δεν περίµενα τίποτε. Ως εκ τούτου µπορώ να πω ότι ήταν απολύτως ικανοποιητικός στον ρόλο του εαυτού του.
Περίµενα να τον ακούσω να µιλάει για την κατάντια του πανεπιστηµίου, για την απαξίωση των σπουδών, για την υποβάθµιση της ακαδηµαϊκής λειτουργίας. Περίµενα να τον ακούσω να οµολογεί πως το µπάχαλο, πολύ πριν αρχίσει να τρέχει ελεύθερο στους δρόµους, κυκλοφορούσε ελεύθερο εντός των τειχών του πανεπιστηµιακού ασύλου. Περίµενα να τον ακούσω να διαµαρτύρεται για τους εντοιχισµένους συναδέλφους του, για τις συναλλαγές του διδακτικού προσωπικού µε τους φοιτητοπατέρες, για τις χαµένες ώρες διδασκαλίας, για το αίσχος των συγγραµµάτων, για την αθλιότητα του συστήµατος εισαγωγής στο πανεπιστήµιο, για τα διπλώµατα που µοιράζονται, όπως θα µοιράζονται οι υποτιµηµένες δραχµές αν, ο µη γένοιτο, τις ξαναπιάσουµε ποτέ στα χέρια µας.
Περίµενα να τον ακούσω να ζητάει συγγνώµη. Μια συγγνώµη που θα οµολογούσε την αποτυχία του. Μια αποστροφή, ένα νεύµα µετανοίας για το πανεπιστήµιο, το ίδρυµα στο οποίο πρυτανεύει, και τον τρόπο µε τον οποίο κι αυτό συµµετέχει στη σηµερινή µας πτώχευση.
Περίµενα να τον ακούσω να λέει πως πριν πτωχεύσουµε οικονοµικά είχαµε πτωχεύσει κοινωνικά, ακριβώς επειδή το πανεπιστήµιο δεν ανταποκρινόταν στον ρόλο του. Περίµενα να τον ακούσω να οµολογεί πως η πρώτη µεγάλη ήττα της σηµερινής πανωλεθρίας υπήρξε η ήττα του εκπαιδευτικού µας συστήµατος.
Περίµενα να τον ακούσω να υπόσχεται πως θα κάνει ό,τι µπορεί από δω και πέρα για να επανορθώσει τις ζηµιές, γιατί ξέρει, ή τουλάχιστον οφείλει να ξέρει, πως αν θέλουµε να δώσουµε στο φάντασµα της ανάπτυξης σάρκα και οστά, αυτό µόνον αν αρχίσουµε από µια επανάσταση στο εκπαιδευτικό µας σύστηµα µπορούµε να το καταφέρουµε.
Τα περίµενα όλα αυτά γιατί είχα λη σµονήσει πως ο κ. πρύτανης, εκτός από καθηγητής είναι και σεµνός εργάτης της τέχνης του θεάτρου. Κοινώς έχει τον τρόπο, και τα εκφραστικά µέσα, να υποδύεται ρόλους, πότε τον Θαλή, πότε τον Σοπενχάουερ και πότε τον «Αγανακτισµένο». Και όταν ένας ταλαντούχος υποκριτής βρεθεί µπροστά σε τόσο συγκεντρωµένο πλήθος δύσκολα µπορεί να ξεφύγει από τον πειρασµό να το διασκεδάσει. Χρειάζεται µεγάλο υποκριτικό ταλέντο για να φωνάζεις πως ζεις σε καθεστώς ανελευθερίας όταν µιλάς δηµόσια, στο κέντρο της πρωτεύουσας, χωρίς κανείς να σε εµποδίζει να λες ό, τι σου κατέβει να πεις.
Από τον κ. Θεοδωράκη αντιθέτως δεν περίµενα τίποτε. Ως εκ τούτου µπορώ να πω ότι ήταν απολύτως ικανοποιητικός στον ρόλο του εαυτού του.
1 σχόλιο:
χαχα με έκανε και γέλασα :)
Προφανώς δεν τον ξέρεις τον κύριο για να περιμένεις όλα αυτά, έτσι δεν είναι;
Δημοσίευση σχολίου