Μετά από 65 χρόνια εκκωφαντικής σιωπής ο Δήμος Θεσσαλονίκης ανακαλύπτει τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος των Εβραίων

Τους 31 επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος τίμησε απόψε, για πρώτη φορά μετά 65 χρόνια, σε μια  συγκινητική  εκδήλωση ο Δήμος Θεσσαλονίκης, μετά από ομόφωνη απόφαση. Στην εκδήλωση εκτός από τον  καθηγητή Γιώργο Αναστασιάδη, μίλησαν ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, οι επικεφαλής των παρατάξεων στο Δημοτικό Συμβούλιο, ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Δαυίδ Σαλτιέλ ο οποίος αναφέρθηκε στην πρόσφατη βεβήλωση του μνημείου για το ολοκαύτωμα στην πλατεία Ελευθερίας και ο κ. Χάιντς Κούνιο που ευχαρίστησε τον Δήμαρχο εκ μέρους των επιζησάντων. Το περιστατικό της βεβήλωσης του μνημείου του Ολοκαυτώματος σχολίασε ο δήμαρχος, Γιάννης Μπουτάρης, λέγοντας: "Το λέω για ακόμη μια φορά. Ο φασισμός σε αυτή την πόλη δεν θα περάσει. Η ισραηλιτική Κοινότητα είναι και θα παραμείνει ζωντανή για πάντα". Ο αντιδήμαρχος κ. Χασδάι Καπόν στην ομιλία του σημείωσε: «Είναι πολύ σημαντική για μένα η σημερινή ημέρα. Αισθάνομαι συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη για την απόφαση των γονιών μου να μην εγκαταλείψουν τη Θεσσαλονίκη»,  «Πατέρα σε ευχαριστώ» είπε συγκινημένος απευθυνόμενος στο γέρο Βενιαμίν Καπόν που ήταν ένας από τους τιμώμενους. Την εκδήλωση έκλεισε ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος οποίος επεσήμανε ότι μπορεί να τιμήσατε σήμερα τους επιζήσαντες, αλλά παραμένει ένα μεγάλο ανεξόφλητο χρέος στους χιλιάδες Θεσσαλονικείς Εβραίους που χάθηκαν. Και πρότεινε να ονομαστεί η πλατεία του παλιού Σιδηροδρομικού Σταθμού  σε πλατεία «Άουσβιτς» και να μεταφερθεί ένα παλιό βαγόνι για να θυμίζει πάντα τη μεγάλη φυγή.  Επιτέλους! Ο Δήμος Θεσσαλονίκης ανακάλυψε και τίμησε τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, του Γιώργου Τσαρουχά κι απόψε το Ολοκαύτωμα.
Μια πόλη συμφιλιώνεται με την Ιστορία και το παρελθόν της.  G.F.

Του Φώτη Κουτσαμπάρη
fkoutsamparis@makthes.gr

“Από την κόλαση, που μόνο ο Δάντης μπορεί να περιγράψει, στην οποία βρέθηκαν 50.000 Έλληνες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, μόνο 1.100 σώθηκαν και γύρισαν στη Θεσσαλονίκη, μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ. Κάθε στιγμή της ημέρας δοξάζω τον ύψιστο Θεό και Τον ευχαριστώ που μου χάρισε τη δύναμη και την τύχη να παλέψω, να επιμείνω και να επιζήσω”.
Με αυτά τα συγκινητικά λόγια ο Χάιντς Κούνιο, Εβραίος Θεσσαλονικιός, ένας από τους επιζήσαντες από τα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, άρχισε να περιγράφει χθες το απόγευμα στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης τη φρικτή κατάσταση την οποία βίωσε όταν σε μικρή ηλικία βρέθηκε ανάμεσα στους μελλοθάνατους του στρατοπέδου Άουσβιτς - Μπίρκεναου. Ο ίδιος κατάφερε να επιστρέψει στη γενέτειρα πόλη και να συνεχίσει τη ζωή του, αλλά “δεν ξαναβρήκα όμως ποτέ τα 22 μέλη της οικογένειάς μου και τους καλούς μου φίλους που χάθηκαν για πάντα. Η σκλαβιά μου σ’ αυτή την κόλαση ξεκίνησε από τις 15 Μαρτίου του 1943, όταν δακρυσμένοι, στριμωγμένοι ανά ογδόντα σε κάθε βαγόνι αποχαιρετούσαμε στις γραμμές του βαγονιού τη γενέτειρά μας, τη Θεσσαλονίκη. Στα στρατόπεδα παραμείναμε έως τις 6 Μαΐου 1945”.
Ο κ. Κούνιο είναι ένας από τους σήμερα 30 επιζώντες Εβραίους της Θεσσαλονίκης, τους οποίους τίμησε χθες ο δήμος Θεσσαλονίκης, μαζί με τη Βάσω Σταματίου, ορθόδοξη χριστιανή που βρέθηκε στην ίδια κόλαση των γερμανικών στρατοπέδων. Σε μια συγκινητική εκδήλωση, που ξύπνησε τραγικές μνήμες του Β’ παγκοσμίου πολέμου, απονεμήθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία της Θεσσαλονίκης τιμητικές πλακέτες στους επιζήσαντες, που επέλεξαν να επιστρέψουν στην πόλη τους ενώ “θα μπορούσαν να είχαν πάει στο Ισραήλ ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, μακριά δηλαδή από την Ευρώπη που δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να τους προστατέψει, τους ίδιους, την κοινότητά τους και τη φυλή τους”, όπως είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης. “Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με ικανοποιεί ιδιαίτερα ως δήμαρχο Θεσσαλονίκης που τιμούμε αυτούς τους ανθρώπους, και στο πρόσωπό τους τιμούμε και όλους τους επιβιώσαντες των στρατοπέδων, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας και που επέλεξαν να επιστρέψουν στη μητέρα-πόλη, τη Θεσσαλονίκη”, υπογράμμισε ο δήμαρχος.

"Πλατεία Άουσβιτς η πλατεία Ν. Σιδηροδρομικού Σταθμού"
Στα ιστορικά γεγονότα της εποχής του πολέμου αναφέρθηκε με ομιλία του ο συγγραφέας Γιώργος Αναστασιάδης, υπογραμμίζοντας ότι “η ιστορία των Εβραίων είναι συνυφασμένη με την ιστορία της Θεσσαλονίκης”, ενώ ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος πρότεινε τη μετονομασία της πλατείας Νέου Σιδηροδρομικού Σταθμού, απ’ όπου αναχωρούσαν τα τρένα για τα στρατόπεδα, σε πλατεία “Άουσβιτς”. Ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαυίδ Σαλτιέλ υπογράμμισε ότι “η τιμή αυτή υπογραμμίζει τη θυσία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και των 6 εκατ. Εβραίων του κόσμου”.
“Κάθε φορά που βρίσκεστε σε μια τέτοια εκδήλωση είναι σαν να ανάβετε ένα κεράκι στη μνήμη αυτών που κάποιοι αποφάσισαν βάναυσα να εξοντώσουν. Δεν είστε μόνο μάρτυρες αλλά και θεματοφύλακες της ιστορίας μιας ολόκληρης γενιάς”, ανέφερε ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης Κωνσταντίνος Γκιουλέκας. “Τα σημάδια της καταπίεσης και του πολέμου είναι μπροστά μας”, είπε ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης. “Ποτέ ξανά και πουθενά ξανά σε όλο τον κόσμο να μη συμβούν τέτοια εγκλήματα” ευχήθηκε ο Στέλιος Παπαθεμελής, ενώ ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης υπογράμμισε ότι η Θεσσαλονίκη πρέπει το 2012 να έχει στην κατοχή της το αρχείο της εβραϊκής κοινότητας που διέσωσε ο σοβιετικός στρατός. Στους αγώνες για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας έκανε αναφορά ο Μάκης Στεργίου, και ο Χρήστος Μάτης θύμισε στον δήμαρχο τη δέσμευσή του να γίνει ολόκληρη η πλατεία Ελευθερίας μνημείο.
Εκτός από τους αναφερόμενους παραπάνω, στη χθεσινή εκδήλωση τιμήθηκαν οι: Ματίκα Αζαρία, Κορίνα Άντελ, Φλώρα Άντζελ, Ραφαήλ Βαρσάνο, Τζίλντα Γιομτώβ, Εύα Καράσσο, Ράσελ Κοέν, Στερίνα Κοέν, Ζωζέτ Κούνιο, Φλώρα Μίχαελ, Μπέλλα Μπαρζιλάι, Νίνα-Λίλη Μπενρουμπή, Ραχήλ Παρέντε, Ισάκ-Ίζη Ρεβάχ, Ράσελ Ρεβάχ, Ρίνα-Ρέινα Ρεβάχ, Άννα Σαατζόγλου, Δάριο Σαλτιέλ, Ρόζυ Σαλτιέλ, Μύριαμ-Αιμιλία Σαούλ, Ραούλ Σαπόρτα, Γράσια Σασσών, Σύλβια Σεβή, Αννέτα Σεβή-Ναχμία, Σουλτάνα Ταραμπουλούς, Κολόμπα Τζιβρέ, Όσκαρ Φλωρεντίν και Σαμουήλ Φρανσές.

• “Είμαι ο πρώτος Θεσσαλονικιός Εβραίος που εκλέχτηκε στο δημοτικό συμβούλιο από τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και νιώθω ικανοποίηση που οι γονείς μου αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα. Σ’ ευχαριστώ, πατέρα”, δήλωσε βουρκωμένος ο αντιδήμαρχος Οικονομικών Χασδάι Καπόν, απευθυνόμενος στον πατέρα του, Βενιαμίν Καπόν, έναν από τους επιζήσαντες των στρατοπέδων. “Η συλλογική μνήμη αυτής της πόλης όφειλε, έστω και με αδικαιολόγητα μεγάλη καθυστέρηση, αυτή την πράξη τιμής. Και η συλλογική μνήμη θεσμικά εκφράζεται από τη δημοτική αρχή και το δημοτικό συμβούλιο”, τόνισε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Παναγιώτης Αβραμόπουλος.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ

20-6-2011

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ 31 ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΕΣ

ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Σήμερα (Δευτέρα) 20 Ιουνίου 2011, στην Αίθουσα Συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση τιμής για τους επιζήσαντες ομήρους των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Πρόκειται για 30 μέλη της εβραϊκής κοινότητας Θεσσαλονίκης και ενός της ορθόδοξης χριστιανικής κοινότητας, που επέζησαν της ναζιστικής θηριωδίας, τους οποίους ο Δήμος Θεσσαλονίκης τίμησε για πρώτη φορά με την ανώτατη τιμητική διάκριση της πόλης, που προβλέπεται για αυτές τις περιπτώσεις.

ΟΙ ΤΙΜΩΜΕΝΟΙ:

Ματίκα Αζαρία, Κορίνα Άντζελ, Φλώρα Άντζελ, Ραφαήλ Βαρσάνο, Τζίλντα Γιομτώβ, Βενιαμίν Καπόν, Έυα Καράσσο, Ράσελ Κοέν, Στερίνα Κοέν, Ζωζέτ Κούνιο, Χάιντς Κούνιο, Φλώρα Μίχαελ, Μπέλλα Μπαρζιλάι, Νίνα-Λίλη Μπενρουμπή, Ραχήλ Παρέντε, Ισάκ-Ίζη Ρεβάχ, Ράσελ Ρεβάχ, Ρίνα-Ρέινα Ρεβάχ, Άννα Σαατζόγλου, Δάριο Σαλτιέλ, Ρόζυ Σαλτιέλ, Μύριαμ-Αιμιλία Σαούλ, Ραούλ Σαπόρτα, Γρασία Σασσών, Σύλβια Σεβή, Αννέτα Σεβή- Ναχμία, Βάσω Σταματίου, Σουλτάνα Ταραμπουλούς, Κολόμπα Τζιβρέ, Όσκαρ Φλωρεντίν και Σαμουήλ Φράνσες.

(επισυνάπτονται οι ομιλίες και οι δηλώσεις του Δημάρχου, του Προέδρου του Δημ. Συμβουλίου και των επικεφαλής των Δημοτικων Παρατάξεων, «Υπερκομματικό Δημοτικό Κίνημα Θεσσαλονικέων», «Θεσσαλονίκη-ανοιχτή πόλη», «Εξουσία Πολιτών Μάκης Στεργίου» και «Ενεργοί Πολίτες-Οικολογία στην Πράξη»)

Εκδήλωση Τιμής για Τριανταένα Επιζήσαντες των Ναζιστικών Στρατοπέδων Συγκέντρωσης

Ομιλία Δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη

Σήμερα τιμούμε ως Δήμος Θεσσαλονίκης τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος που συντελέστηκε στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, τριάντα εκ των μελών της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης και μιας χριστιανής ορθόδοξης επιζώσας, που είναι ακόμη μαζί μας.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με ικανοποιεί ιδιαίτερα ως Δήμαρχος Θεσσαλονίκης που τιμούμε αυτούς τους ανθρώπους και, στο πρόσωπο τους, τιμούμε και όλους τους άλλους επιβιώσαντες των στρατοπέδων, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, και που επέλεξαν να επιστρέψουν στην μητέρα-πόλη, την Θεσσαλονίκη.

Θα μπορούσαν να είχαν πάει στο Ισραήλ ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, μακριά δηλαδή από την Ευρώπη που δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να τους προστατέψει, τους ίδιους, την κοινότητα τους και την φυλή τους. Αλλά δεν το έκαναν. Και όπως είπα και στην επέτειο του Ολοκαυτώματος, μη αφήνοντας την πόλη της Θεσσαλονίκης –παρόλες τις δυσκολίες της επιστροφής καθώς και τον πόνο και την πικρία του να ζουν στην Θεσσαλονίκη που ξέχασε την καθοριστική και ηγετική παρουσία της κοινότητας τους– έδωσαν στην πόλη μια ακόμη γενιά, μια δεύτερη και τώρα μια τρίτη. Αυτή η διάσταση μου προέκυψε για πρώτη φορά όταν με επισκέφτηκαν πριν από ένα μήνα τα παιδάκια του σχολείου της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης.

Η μικρή Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης που διατήρησαν ζωντανή και δραστήρια, η οποία αριθμεί λιγότερες από δύο χιλιάδες ψυχές, έχει δυσανάλογα μεγάλο βάρος για την Θεσσαλονίκη του σήμερα. Πρώτον, διότι είναι ζωντανή υπενθύμιση της παράδοσης της πόλης μας για συλλογική δράση – στην παιδεία, τον πολιτισμό, την κοινωνική πρόνοια-παράδοση στην οποία διακρίθηκε εξίσου η ελληνορθόδοξη κοινότητα της Θεσσαλονίκης και την οποία πρέπει να αναβιώσουμε. Δεύτερον, διότι είναι ισχυρός δίαυλος και σύμβολο της αποφασιστικότητας της πόλης μας να παραμείνει ανοιχτή και όχι κλειστή πόλη, να συνδιαλεγεί με την διεθνή πραγματικότητα και την πολυεθνικότητα.

Θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτή την σύντομη τοποθέτηση μου αναφερόμενος στο γεγονός, όπως είπα και στην αρχή, ότι σήμερα τιμούμε και τους χριστιανούς επιβιώσαντες του Ολοκαυτώματος. Είναι διττή υπενθύμιση ότι η Ναζιστική Κατοχή, ακόμη και στις πιο ακραίες εκφάνσεις της, όπως αυτή του Ολοκαυτώματος, στιγμάτισε ανεξίτηλα μέλη όλου του πληθυσμού της χώρας και ότι σε καθεστώτα τυραννικά και ολοκληρωτικά, όπως αυτό της Ναζιστικής επικυριαρχίας στην Ευρώπη, δεν υπάρχουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες: Αργά ή γρήγορα όλοι υποφέρουν.

Τέλος θα ήθελα να καταδικάσω ακόμα μια φορά την απαράδεκτη ενέργεια της βεβήλωσης του Μνημείου του Ολοκαυτώματος της Πλατείας Ελευθερίας. Να τονίσω προς όλες τις κατευθύνσεις ότι ο φασισμός σε αυτή την πόλη δεν θα περάσει και να υπενθυμίσω ότι η Ισραηλιτική Κοινότητα της πόλης ήταν, είναι και θα είναι ζωντανή για πάντα.

Εκδήλωση τιμής για τους επιζήσαντες ομήρους των ναζιστικών στρατοπέδων

Χαιρετισμός του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Παναγιώτη Αβραμόπουλου

Κυρίες και κύριοι,

Η συλλογική μνήμη αυτή της πόλης όφειλε –έστω και με αδικαιολόγητα μεγάλη καθυστέρηση– αυτήν την πράξη τιμής. Και η συλλογική μνήμη θεσμικά εκφράζεται από τη Δημοτική Αρχή και το Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης.

Απόψε λοιπόν, στο πρόσωπό σας, στο πρόσωπο των τριανταενός εν ζωή ομήρων που επέζησαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα, η Θεσσαλονίκη τιμά τους 46.000 Εβραίους, τέκνα αυτής της πόλης, που εξοντώθηκαν με βίαιο και απάνθρωπο τρόπο.

Την ιστορία της Θεσσαλονίκης οφείλουμε να τη διαβάζουμε σε βάθος, σε όλες τις πτυχές της, να την κατανοούμε και να τη σεβόμαστε.

Ίσως η χρονική απόσταση από τη δραματική ένταση των γεγονότων να ήταν απαραίτητη. Ίσως χρειαζόταν για να επουλωθούν πληγές και να κατευναστούν εντάσεις.

Πιθανόν το πέρασμα του χρόνου να δικαιολογεί κάποιες σιωπές –άλλοτε ένοχες , άλλοτε σκόπιμες και άλλοτε αμήχανες.

Η ωριμότητα και η ψυχραιμία των νεότερων γενιών αποκαθιστά πλέον και τα τελευταία ρήγματα της πληγωμένης σχέσης της Θεσσαλονίκης με το πιο ζωντανό κομμάτι του σώματός της, την εβραϊκή κοινότητα της πόλης, που με βίαιο τρόπο αποσπάστηκε από τον κορμό της.

Και νομίζω ότι ένα γεγονός που αποδεικνύει έμπρακτα τον ισχυρισμό μου, υπερβαίνοντας τα όρια των απλών συμβολισμών, είναι και η εκλογή του Χασδάι Καπόν ως Δημοτικού Συμβούλου της πόλης και η ανάληψη εκ μέρους του του κρίσιμου ρόλου του Αντιδημάρχου Οικονομικών. Κοιτάζουμε πλέον το μέλλον έχοντας βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα από το παρελθόν.

Βεβαίως υπάρχουν και οι αντιστάσεις –αυτοί που αποπειρώνται να τορπιλίσουν και εκτρέψουν την πρόοδο, τη σταθερότητα και την κοινωνική ειρήνη. Πριν λίγες μέρες, κάποιοι επικίνδυνοι και ανιστόρητοι άνθρωποι βεβήλωσαν το Μνημείο το Ολοκαυτώματος.

Η μισαλλοδοξία χτίζεται πάνω στο φόβο και η βία γιγαντώνεται πάνω στην άγνοια. Περίοδοι οικονομικής ύφεσης και ανασφάλειας όπως αυτή που διερχόμαστε αποτελούσαν πάντα ιδανικό έδαφος για να καλλιεργηθούν ζοφερές και ακραίες ιδέες και να χειραγωγηθούν οι ευάλωτοι άνθρωποι. Το ίδιο επιχειρείται από κάποιους και τώρα και αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί.

Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι, στο πρόσωπό σας η πόλη τιμά επίσης και τους Θεσσαλονικείς που σύρθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα με μοναδικό κριτήριο την αριστερή ιδεολογία τους ή τη φυλή τους και εξοντώθηκαν με απάνθρωπο τρόπο. Ελάχιστοι επέζησαν και επέστρεψαν από την κόλαση. Σήμερα ανάμεσά μας βρίσκεται μια εκπρόσωπός τους.

Κυρίες και κύριοι,

Σας ευχαριστούμε πολύ για τη χαρά και την τιμή που μας κάνετε να είστε απόψε εδώ.

Ο σεβασμός όλων μας μεγάλος και λόγος δικός σας, μέσα από τις συγκλονιστικές προσωπικές μαρτυρίες σας που ακολουθούν, όπως καταγράφηκαν από τη Δημοτική Τηλεόραση.

Σας ευχαριστούμε.

Παναγιώτης Αβραμόπουλος-Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Θεσσαλονίκης

«ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΝ»

«Πρόκειται για το έγκλημα των εγκλημάτων. Ο Χίτλερ το διέπραξε ως μαθητής των Νεοτούρκων και του Μουσταφά Κεμάλ δοκιμάζοντας το ίδιο έγκλημα σε άλλες εκδοχές και μορφές με τους χριστιανούς της καταρρέουσας Τουρκικής Αυτοκρατορίας. Είναι βαρύτατος ο φόρος αίματος τον οποίον συνεισέφεραν οι Εβραίοι συμπολίτες μας. 37.386 οδηγήθηκαν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. Την ίδια περίοδο ο ελληνισμός θρήνησε 558.000 νεκρούς και 880.000 δια βίου αναπήρους. Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα για την ανθρωπότητα να μην επαναληφθούν αυτά που έγιναν τότε. Δεν είναι η ώρα να αναφερθούμε σε ορισμένα τα οποία συμβαίνουν στην Παλαιστίνη και στην Λωρίδα της Γάζας. Αυτή τη στιγμή καταθέτουμε φόρο τιμής σε όλα τα θύματα Ναζισμού. Θυμίζουμε βεβαίως στην Ελληνική Κυβέρνηση ότι οφείλει να διεκδικήσει τώρα της γερμανικές αποζημιώσεις ύψους 162 δις ευρώ. Η διαγραφή του συμψηφισμού με το μνημόνιο, εμείς δεν την αναγνωρίζουμε».

«ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ»

«Η απόκρισή μας στην εναγώνια «κραυγή για το αύριο» των νεκρών ή επιζώντων του Ολοκαυτώματος, των ποικίλων θυμάτων του ρατσισμού πρέπει να είναι η αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η καταπολέμηση των ανισοτήτων και διακρίσεων.

Γιατί, όπως έλεγε και ο Αντόρνο, «πρέπει κανείς να γνωρίζει τους μηχανισμούς που καθιστούν τους ανθρώπους ικανούς για τέτοιες πράξεις και να μοχθήσει ξυπνώντας την κοινή συνείδηση γύρω από αυτούς τους μηχανισμούς, ώστε να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να γίνουν ξανά έτσι».

Tιμώντας τους συμπολίτες μας που επέζησαν της ναζιστικής θηριωδίας, αποτίουμε φόρο τιμής στις συμπολίτισσες μας Εβραιοπούλες που, με το μπαρούτι που έβγαζαν κρυφά από το εργοστάσιο πολεμοφοδίων «ΟΥΝΙΟΝ», ανατίναξαν οι «στασιαστές» άντρες συγκρατούμενοί τους το κρεματόριο 3 του Άουσβιτς, (βλ. την ταινία «ο θρίαμβος της θέλησης» του Ρόμπερτ Γιάνγκ, 1989).

Αλήθεια, γιατί αυτή η ηρωική πράξη αποσιωπάται και δεν προβάλλεται», όπως θα έλεγε και ο Μ. Γλέζος, από την «εθνικώς ορθή» ιστορία της Αντιφασιστικής Αντίστασης;»

«ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ-ΜΑΚΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ»

«Στους δύσκολούς καιρούς που και πάλι έχουμε εισέλθει, ένα από τα λίγα πράγματα που μας δίνουν κουράγιο και ελπίδα, είναι το παράδειγμά αυτών των ανθρώπων, που έχουμε σήμερα τη μεγάλη τιμή να βραβεύουμε και αποτέλεσαν τους πραγματικούς ήρωες του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Οι επιζήσαντες του ολοκαυτώματος, είναι οι άνθρωποι που έζησαν στην πραγματικότητα αυτό που πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε ως επίγεια κόλαση. Είναι οι άνθρωποι που για όλους εμάς, και ειδικά για τους νέους, πρέπει να αποτελούν οδηγό για το πως πρέπει να πορευτούμε στο μέλλον με αισιοδοξία, πίστη και υπομονή. Είναι επίσης οι άνθρωποι που μας θυμίζουν ότι απαιτείται συνεχής επαγρύπνηση και αγώνας για τη διατήρηση του υπέρτατου αγαθού της ελευθερίας, μια ελευθερία που σήμερα, ίσως όχι με τανκς και πολυβόλα όπως τότε, αλλά με άλλες πιο ύπουλες μεθόδους, γίνεται προσπάθεια να εξαλειφτεί. Ως ελάχιστο δείγμα θαυμασμού, τιμούμε σήμερα τους συμπολίτες μας που επιβίωσαν της ναζιστικής θηριωδίας».

«ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ»

«Το Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης σήμερα χαράζεται στην ιστορία. Είναι μεγάλη στιγμή, τόσο μεγάλη, που μπορούμε με γενναιοδωρία να σβήσουμε ότι ήμασταν παρόντες.

Αλλά να συνεχίσουμε στην πορεία της δημοσιοποίησης της αυτογνωσίας μας. Αυτό το μνημείο χρειαζόμαστε στην Πλατεία Ελευθερίας. Το μνημείο των 23 αιώνων της ιστορίας της πόλης. Με όλες της τις πτυχές. Μας αρέσουν, δεν μας αρέσουν, η ιστορία ούτε ξαναγράφεται, ούτε σβήνεται με μαρκαδόρους.

Ας ξεκινήσουμε σήμερα από την Πλατεία Ελευθερίας. Για πόσο ακόμη το μνημείο θα είναι σε μια γωνιά ενός πάρκινγκ; Περιμένω από το δήμαρχο σήμερα να πει πιο συγκεκριμένα αυτό που έχει υπονοήσει πολλές φορές.

Πρέπει επιτέλους να ασχοληθεί η πόλη μας με όλη της την ιστορία στα πανεπιστήμια της;

Εξωστρέφεια με σκελετούς στη ντουλάπα και σκουπίδια κάτω από το χαλί δε γίνεται!

Θέλω να κλείσω τη σημερινή ομιλία με ένα μικρό σημείωμα που έστειλε ένας καλός φίλος, ο πρόεδρος της Παμμακεδονικής, π. Παντελεήμων Τσορμπατζόγλου:

Η απόδοση τιμής στους επιζήσαντες μας ανακαλεί στη μνήμη όλους αυτούς που απουσιάζουν. Κι αυτοί που χάθηκαν κι αυτοί που επέζησαν ήταν άνθρωποι σαν κι εμάς, δίχως κάτι το διαφορετικό, πέρα από την καταγωγή. Αν τα κριτήρια τότε ήταν άλλα, σίγουρα πολλοί από εμάς δεν θα παρευρίσκονταν στην αίθουσα αυτή· δεν θα ανήκαμε στους λίγους, τους επιζήσαντες. Σε άλλες εποχές του ιστορικούς μας βίου που γνωρίσαμε κι εμείς σαν γένος των Ελλήνων τις ρατσιστικές επιλογές άλλων καθεστώτων, οι επιζήσαντες ήταν πολλοί λίγοι. Κι αυτοί που επέζησαν χρέος έχουν να κρατούν αναμμένο το καντήλι της μνήμης για τους επιγενομένους. Ο θάνατος υπάρχει στη λησμονιά· μα η ζωή στη μνήμη.

Από την άγνοια της μνήμης, δεν κέρδισε ποτέ κανείς».