Δεν ξέρω για τον κ. Σόιμπλε, εγώ τι θα δώσω;

Tου Αντώνη Ανηψητάκη

 Οι στιγμές ιστορικές. Ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει. Κι είναι χρόνος γιορτινός, παπαδιάμαντειος, μετά από χρόνια πένθους, για τον τόπο. Λάμπει η φτώχεια, μα λάμπει μέσ' την περηφάνεια. Έχω ρίξει τις λέξεις σφαίρες στο πηγάδι, αλλά δεν μπορώ να ηρεμήσω, με στοιχειώνει η φράση του Κένεντυ. "Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου". Και πάει καιρός που τη χώρα μου τη νιώθω τριπλή, το ίδιο και την υπηκοότητά μου, Έλληνας, ευρωπαίος, πολίτης του κόσμου.

Την ψήφο μου, επικήδειο την χαρακτήρισα, την έριξα στη ΔΗΜΑΡ, είμαι δηλαδή από αυτούς που βρίσκουν οι δημοσκόποι, περισσότεροι κι από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που μετεκλογικά στηρίζουμε κριτικά  την κυβέρνηση.  Συγκεκριμενοποιώ το "κριτικά", την κριτική μου. "Μαζέψτε πρώτα και μετά μοιράστε". Αναφέρομαι σε χρήματα, αλλά αναφέρομαι και σε λέξεις, λόγια, δηλώσεις, στη γλώσσα των νέων υπουργών. Επεξηγώ και την ψήφο με σύντομο επικήδειο λόγο, λόγο υπερβολής εξ ορισμού. Η δεξιά ΔΗΜΑΡ, όπως και ο αριστερός Αλαβάνος παλιότερα, έπεσαν στις πολιτικές  Θερμοπύλες, όχι βεβαίως με τον καθαρό, ανιδιοτελή, ηρωισμό του καβαφικού Λεωνίδα, με σλάλομ έστω και παλινωδίες, αλλά έπεσαν, γι αυτό και τους τιμώ. Δεν θα είχαμε τον σημερινό πρωθυπουργό κι όλα τα νέα πρόσωπα που σηματοδοτούν με τα νιάτα και τις ικανότητές τους το δικαίωμα ζωής της γενιάς τους, αν ο Αλέκος Αλαβάνος δεν έσκιζε την κομματική επετηρίδα στο Συνασπισμό για να αναδείξει τον Αλέξη Τσίπρα.

Ούτε και θα είχαμε αυτή την ελπιδοφόρα πολιτική αλλαγή, αν ο Φώτης Κουβέλης δεν έβαζε πλάτη πριν 2,5 χρόνια για να σωθεί ο τόπος από τα χειρότερα, ήταν τότε θυμίζω που δεν γνωρίζαμε πόσους δημόσιους υπαλλήλους είχαμε... Ξέρω, υπάρχουν και οι φανατικοί που θα πουν, πως ήταν τραγικά αυτά τα χρόνια και πως θα έπρεπε να γίνουν και τρίτες εκλογές, ίσως και τέταρτες, το καλοκαίρι του 2012.  Δεν θα μπορέσω να τους πείσω, μιλάω σε αυτούς που βλέπουν το ΣΥΡΙΖΑ να ζητά παρά τα μεγάλα βήματα που έκανε στον τομέα του ρεαλιστικού πολιτικού σχεδιασμού αυτά τα 2,5 χρόνια, να ζητά λοιπόν ακόμα και σήμερα μερικούς επιπλέον μήνες για να τον ολοκληρώσει.

Όμως ένας λόγος επικήδειος εμπεριέχει και τον παραδειγματισμό. Επισημαίνω λοιπόν κι εγώ, έναν κίνδυνο, κοιτώντας τα πράγματα ευρωπαϊκά, με ευρεία δηλαδή ματιά, την Ευρώπη της Κρίσης,  μην τυχόν και γίνει η Ελληνική κυβέρνηση σήμερα, η Ελλάδα κατ' επέκταση, ο σύγχρονος Λεωνίδας που θα θυσιαστεί  στις Βρυξέλλες τούτο τον κρίσιμο Φλεβάρη του 2015 και έτσι μείνουμε εκτός νυμφώνος,  δεν θα χαρούμε δηλαδή τις ευρωπαϊκές Σαλαμίνες που κυοφορούνται. Γιατί, καλά τα σύμβολα, αλλά η πολιτική δεν ορίστηκε μόνο από τον Μιτεράν, ως διαχείριση συμβόλων, ορίστηκε ακριβέστερα από τον Μπίσμαρκ, ως τέχνη του εφικτού. Δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνο με σύμβολα, γιορτές και ηρωισμούς, αυτές αριθμούν πολύ λιγότερες μέρες μέσα στο χρόνο, οι πολλές είναι οι μέρες του επιούσιου, που πρέπει να τον βγάλουμε με αξιοπρέπεια κι ελπίδα,  αν θέλουμε να γιορτάζουμε τα σύμβολα.

Θυμίζω επίσης στους παλιούς συντρόφους μια συμβουλή για το μπριτζ, μια που η θεωρία των παιγνίων είναι στην πολιτική επικαιρότητα. "Αγοράστε τολμηρά, παίξτε συνετά". Εσείς αγοράσατε τολμηρά με τις προεκλογικές σας υποσχέσεις και έχετε πλέον καλό χαρτί στα χέρια σας. Τώρα όμως διαπραγματευτείτε συνετά. Βγάλτε από το μυαλό τις ανόητες λέξεις, ρίξτε τις κι αυτές στο πηγάδι, την κωλοτούμπα πρώτα απ' όλες κι αντικαταστήστε την με τον προωθητικό συμβιβασμό. Πάψτε να φαντασιώνεστε νίκες κατά κράτος, για να μην ρισκάρετε οδυνηρές ήττες με νοκ άουτ και επικεντρωθείτε σε νίκες στα σημεία, έστω και στα ελάχιστα, η κοινωνία μας ωρίμασε, καταλαβαίνει, στηρίζει.  Μνημονεύετε  Ελευθέριο Βενιζέλο.

Επανέρχομαι όμως στο κινούν αίτιο τούτων των γραμμών. Δεν ξέρω τι θα μας δώσει τελικά ο Σόιμπλε, εγώ σκέφτομαι τι έχω να δώσω. Και δεν το εξαρτώ από την αποδοχή των παραπάνω σκέψεων. Το νιώθω ανάγκη, δεν μου αρκεί η στήριξη, δεν μου αρκεί το συλλαλητήριο, δεν βολεύομαι στον καναπέ μου, ως μέλος της κοινωνίας των θεατών,  να βλέπω τον άστατο πολιτικό καιρό και να μαδάω τη μαργαρίτα, θα πετύχαιτε, δεν θα πετύχαιτε, θα πετύχαιτε, δεν θα πετύχαιτε... Θέλω πράξη, συμμετοχή για να πετύχουμε όλοι, δεν είμαι θεατής, είμαι πολίτης, αιρετός μάλιστα, μιας αυτοδιοίκησης απαξιωμένης από ίδιες παθογένειες, αλλά και από το κεντρικό κράτος και το πολιτικό star system  των media.

Στο πρόγραμμά μας, στη ΜΙΑ ΚΡΗΤΗ, μιλούσαμε για την έμπνευση που θα μπορούσαμε να δώσουμε στους μισούς έστω πολίτες της Κρήτης για να διαθέσουν 15 λεπτά της μέρας για τα κοινά. Τι θα κάνεις και δεν θα πληρώσεις τουλάχιστον 4€ την ώρα. Άρα 1€ το τέταρτο, επί 300.000, ο μισός πληθυσμός του νησιού, ο ενεργός, επί 1826, οι μέρες της πενταετούς θητείας μας, πανω από μισό δις, την πενταετία. Επεκτείνω το συλλογισμό για την Ελλάδα της τετραετίας, με το μισό της πληθυσμό 5.500.000 και εξάγω γινόμενο 8 δισεκατομμύρια €. 15 λεπτά για να διαχειριστούμε καλύτερα τα σκουπίδια μας, το νερό, την ενέργεια, τις στροφές του αυτοκινήτου μας, για να κόψουμε και να ζητήσουμε περισσότερες αποδείξεις, για να δώσουμε αίμα, όσοι μπορούμε, για να συνδράμουμε συλλογικότητες αλληλεγγύης και εθελοντισμού, για να στηρίξουμε τον πολιτισμό, το ΔΙΑΖΩΜΑ πχ. Ξανακάνω τον πολλαπλασιασμό. Σωστός, 8 δισεκατομμύρια €. Σωστό το νούμερο και άμεσα ανταποδοτικό. Λίγα λεφτά δεν είναι. Και δεν ειναι δανεικά, ούτε φόροι, ούτε χέρι σε ρημαγμένες καταθέσεις, ούτε προϋποθέτουν κάποιο ιδιαίτερο μόχθο. Είναι κυρίως πολιτική έμπνευση που μπορεί να γεννήσει μια κυβέρνηση με κινηματική κουλτούρα νέου τύπου, έξυπνου, Οδυσσεϊκού, όχι Αχίλλειου, συγκρουσιακού. 

Η δυσκολότερη μάχη δεν θα είναι η μάχη της διαπραγμάτευσης που μονοπωλεί τη δημοσιότητα, αλλά η μάχη της δημιουργίας, των έργων για το δήμο, για τα κοινά μας πράγματα, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την ανασυγκρότηση της τρύπιας διοίκησης κατ´ εξοχήν. Έξω συνήθως τα πηγαίνουμε καλά, μέσα τα χαλάμε. Μπορούμε με ελάχιστα χρήματα, αξιοποιώντας τη νέα τεχνολογία και διαθέσιμες έμπειρες περιβαλλοντικές οργανώσεις, όπως η GREENPACE  και το WWF  να εμπνεύσουμε  θαυμαστές συνέργειες σε όλο τον πληθυσμό, από  μαθητές δημοτικού έως συνταξιούχους των ΚΑΠΗ.

Στην ίδια κατεύθυνση, ας αξιοποιήσουμε επιτέλους τα χρήματα των ΕΣΠΑ. Τριάντα χρόνια, από τα ΜΟΠ του 1986,  φτωχοί και σπάταλοι, απορροφούμε ευρωπαϊκά κονδύλια για πλακοστρώσεις χωρίς δίκτυα αποχέτευσης και κυκλοφοριακές μελέτες, για σχολεία χωρίς μαθητές, για ακριβά λιμενικά που τα παίρνει η θάλασσα, για πανομοιότυπα δημοτικά sites χρυσοπληρώνοντάς τα χιλιάδες φορές... Ρίξτε την ηλίθια απορροφητικότητα στο πηγάδι και μιλήστε επιτέλους για αποδοτικότητα, προγραμματισμό, προτεραιότητες, συνέργειες.

Άφησα για το τέλος, τη συνήθη εμμονή μου, το κοκκινοπράσινο ISO, μια θεσμική  ιδέα για την Ευρώπη, για τον πλανήτη. Δεν προϋποθέτει λεφτά, ούτε πρόσθετους φόρους. Ένας έγκυρος καθολικός δείκτης για το εργασιακό και περιβαλλοντικό αποτύπωμα των προϊόντων και υπηρεσιών, ώστε να γίνει ο εργαζόμενος κυρίαρχος στο πεδίο των αγορών.  Ο Συνασπισμός παλιότερα την είχε υιοθετήσει σε συνέδριό του, αλλά δεν την προώθησε. Είναι μια ιδέα που απαντάει στην καλβινική λογική των Μέρκελ - Σόιμπλε και στην αγωνία τους να ανταγωνιστούν την Κίνα. Απαντάει με έναν τρόπο μαζικό, αντιηρωικό, αποτελεσματικό. Έναν τρόπο σύγχρονο και κλασικό ταυτόχρονα, σύγχρονο αφού αξιοποιεί τη νέα τεχνολογια, αλλά και κλασικό, αφού μας συνδέει με το ελληνικό θαύμα που έβαζε ως στόχο το ευ ζην δια του μέτρου. 

Δεν ξέρω λοιπόν φίλοι μου τι θα σας δώσει ο Σόιμπλε, εγώ αυτά δίνω. Νιώθω τυχερός που γεννήθηκα σε αυτό το καταταλαιπωρημένο φυσικό γλυπτό, την Ελλάδα, που με εμπνέει κι εμένα, όπως τον Ανδρέα Εμπειρίκο "να κάνω οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου" και θέλω να μοιραστώ αυτή την τύχη με τους ευρωπαίους ετέρους μας. Έχω να δώσω, έχουμε να δώσουμε, αξίζει να της δώσουμε, γιατί όπως και να το δει κανείς η Ευρώπη σήμερα, με όλα της τα κουσούρια είναι η πιο καλή, η πιο ελπιδοφόρα γειτονιά του κόσμου.