Η ελληνική εξαίρεση

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Ηταν μια εποχή που η Ελλάδα είχε «τα καλύτερα ΜΜΕ του κόσμου». Ετσι τουλάχιστον έλεγαν τα ίδια τα εγχώρια ΜΜΕ, όταν κατακεραύνωναν το BBC, το CNN, τους New York Times -όλα, μα όλα!- τα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού γιατί «έλεγαν ψέματα για τη Γιουγκοσλαβία». Στην Ελλάδα «ξέραμε» -σε αντίθεση με ό,τι μάθαιναν στο εξωτερικό- ότι μπορεί οι Σέρβοι να είχαν περικυκλώσει το Σεράγεβο και να το βομβάρδιζαν ανηλεώς, αλλά κατά έναν μαγικό και μεταμοντέρνο τρόπο, οι «ομόδοξοι αδελφοί μας» ήταν πολιορκημένοι. Τι κι αν ο Μιλόσεβιτς ήλεγχε τον παντοδύναμο Ομοσπονδιακό Στρατό; Αυτές ήταν λεπτομέρειες. Στην Ελλάδα «ξέραμε» ότι οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι δεν ήξεραν πού να κρυφτούν, «έσφαζαν τους ορθόδοξους». Δέκα χρόνια, περίπου, μετά αρκετοί Ελληνες άκουσαν ότι στη Σρεμπρένιτσα τα παραστρατιωτικά τάγματα του Μλάντιτς δολοφόνησαν 8.000 Βόσνιους άμαχους άνδρες και αγόρια. Στην οικονομία, όπου τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, η κατάσταση είναι χειρότερη. Η χώρα ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο φτιάχνει η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στα κοινωνικά ζητήματα και της Ακροδεξιάς στα εθνικά. Ανοησίες και ψέματα εκτοξεύονται για να στηρίξουν ένα ιδεολογικό εποικοδόμημα, που τρίζει γιατί κατέρρευσε το οικοδόμημα, που είναι η σοβιετικού τύπου οικονομία. «

Οταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανακοινώνει στενή συνεργασία με τον ΟΟΣΑ, τον γνωστό οικονομικό οργανισμό, που μόνιμα προτείνει αντιλαϊκά μέτρα και σφαγή δικαιωμάτων, ο λαός πρέπει να κουμπώνεται», λέει σε ανακοίνωση το ΚΚΕ. «Γνωστός οικονομικός οργανισμός», υπό την έννοια «ξέρουμε τι κουμάσια είναι κι αυτοί» ο ΟΟΣΑ· «γνωστό το ΔΝΤ», «γνωστή η Παγκόσμια Τράπεζα», «γνωστή η Ε.Ε.», γνωστοί οι πάντες. Κρίμα που δεν υπάρχει πια η -άγνωστη στην Ελλάδα, για τα έργα και τις ημέρες της- ΚΟΜΕΚΟΝ για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.

Οι... μπαμπούλες

Τι κι αν παντού στον κόσμο η κρατικά διευθυνόμενη οικονομία κατέρρευσε με πάταγο, αφού βέβαια προκάλεσε μεγάλη φτώχεια; Στην Ελλάδα πρώτο κόμμα βγήκε εκείνο που για κάθε πρόβλημα υποσχόταν έναν κρατικό οργανισμό. Τι κι αν σε όλες τις χώρες η απελευθέρωση της αγοράς φέρνει οικονομική ανάπτυξη; Στην Ελλάδα ακόμη και η απελευθέρωση του ωραρίου εμφανίζεται ως ο μεγάλος μπαμπούλας, που θα καταπιεί τα «δικαιώματα» εργοδοτών και εργαζομένων. Τι κι αν στη Βενεζουέλα τα ράφια των καταστημάτων είναι άδεια και ο στρατός είναι έξω από τα σούπερ μάρκετ; Το τσαβικό καθεστώς ακόμη θεωρείται από πολλούς πρότυπο. Τι κι αν όλες οι χώρες που ήταν σε μνημόνιο, ακόμη και η φτωχότερη ημών Πορτογαλία, ανακάμπτουν; Στην Ελλάδα δαιμονοποιήσαμε τις λέξεις «Μνημόνιο» και «τρόικα». Τι κι αν το (κεϊνσιανής έμπνευσης) ΔΝΤ πήγε σε δεκάδες χώρες (Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Τουρκία κ.ά.) με επιτυχία; Στην Ελλάδα έγινε σκληρό δόγμα ότι «το ΔΝΤ απέτυχε παντού». Φέρνουν ως παράδειγμα την Αργεντινή, αποσιωπώντας το γεγονός ότι η Αργεντινή χρεοκόπησε όταν το ΔΝΤ έφυγε από εκεί. Τι κι αν όλη η Ευρώπη πίνει φθηνό γάλα κάτω του ενός ευρώ; Στην Ελλάδα του 1,20 και 1,40 ευρώ ανά λίτρο δόθηκαν μάχες για να μην έχουμε γάλα 11 ημερών· το κάναμε 7 ημερών και ο κ. Γιώργος Σταθάκης υπόσχεται να το ξανακάνει 5 ημερών. Τι κι αν τα ελληνικά ΑΕΙ κουτρουβαλούν στην ασημαντότητα του διεθνούς εκπαιδευτικού χάρτη; Σύμφωνα με εγχώριες διαβαθμίσεις (που μετρούν τα... links στους διαδικτυακούς τους τόπους) έχουμε «τα καλύτερα ΑΕΙ του κόσμου» και ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς θα φροντίσει να τα κάνει ακόμη «καλύτερα» φέρνοντας πίσω τους «αιώνιους» φοιτητές, επαναθεσπίζοντας το άσυλο των τραμπούκων κ.λπ.

Μόνο στην Ελλάδα παλεύουμε τόσο σκληρά για την πάταξη της γραφειοκρατίας, αλλά ζητάμε επιπλέον οργανισμούς, υπαλλήλους και σφραγίδες για να ρυθμιστούν ακόμη και τα πιο απλά. Τι κι αν ακόμη και η Κύπρος εκμεταλλεύεται τη νέα βιομηχανία της εκπαίδευσης προσελκύοντας χιλιάδες φοιτητές από το εξωτερικό (ο αριθμός των σπουδαστών που φοιτούσαν στα δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα της Κύπρου το 2011-2012 ανήλθε στις 31.772, εκ των οποίων οι 8.540 ήταν ξένοι φοιτητές που προέρχονταν τόσο από χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο και από τρίτες χώρες); Στην Ελλάδα το απολίθωμα του άρθρου 16 παραμένει το ιερό τοτέμ. Τι κι αν η Ρωσία καταρρέει οικονομικά; Στην Ελλάδα, ακόμη και κυβερνητικοί προπαγανδίζουν τον Μόσκοβο που θα φέρει το σεφέρι και θα ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα.

Μονόδρομοι

Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει κυρίαρχη ιδεολογία· κυριαρχεί η ανοησία διά της οποίας χρεοκοπήσαμε. Ο κόσμος το ’χει τούμπανο για τρόπους εξόδου από την κρίση και προχωράει μπροστά, στην Ελλάδα κυριαρχούν τα συνθήματα περί «μονόδρομων» και άλλων δεινών. Ε, τι να κάνουμε; Μονόδρομος είναι ότι η παραγωγή είναι αυτή που ορίζει την κατανάλωση μιας κοινωνίας, όπως μονόδρομος είναι ότι το γήρας ακολουθεί τη νεότητα. Δεν πα να κάνουμε χιλιάδες διαδηλώσεις φωνάζοντας ότι ένας «άλλος κόσμος, νεανικός, είναι εφικτός»; Δεν είναι, όσο κι αν σκούζουν κάποιοι στις πλατείες. Αν το πάρουμε απόφαση μπορούμε να συζητήσουμε για αντιγηραντικές κρέμες, λίφτινγκ κ.λπ.· τα οποία επίσης χρειάζονται εισαγωγές και λεφτά.

Η Ελλάδα έχασε πολύ χρόνο πιστεύοντας τις αριστερές ανοησίες και τις ακροδεξιές φαντασιώσεις περί «περιούσιου λαού». Εχασε περί τα 5 δισ., που προστέθηκαν στο χρέος, συζητώντας δέκα χρόνια για την ιδιωτικοποίηση της «Ολυμπιακής», που έκαιγε 1,5 εκατομμύριο ευρώ καθημερινώς. Στο ασφαλιστικό ακόμη περισσότερα: «Αν είχαμε σταθεροποιήσει τη συνεισφορά του προϋπολογισμού στο επίπεδο του 2001, η χώρα θα είχε τουλάχιστον 75 δισ. λιγότερο χρέος από αυτό που είχε το 2009. Με λίγα λόγια, 1 στα 4 ευρώ, περίπου, που χρωστούσε η χώρα το 2009 οφειλόταν στο γεγονός ότι τη δεκαετία του 2000 και νωρίτερα κανείς δεν προνόησε να ανακόψει αυτή την ανησυχητική πορεία αύξησης της χρηματοδότησης των Ταμείων από τον προϋπολογισμό» (Φ. Σαχινίδης, 3.10.2014). Τώρα ο υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Δημήτρης Στρατούλης επιμένει να ανατρέψει τις προηγούμενες μεταρρυθμίσεις για να συνεχίσουν να βγαίνουν (κάποιοι μόνο) στη σύνταξη στα πενήντα και με εφάπαξ εκατοντάδων χιλιάδων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Εχασε πολλές επενδύσεις -από την Πιρέλι στην Πάτρα μέχρι τα ορυχεία στις Σκουριές, που κινδυνεύουν σήμερα- από τις μαχητικές διαδηλώσεις κάθε παλαβής συνιστώσας της Προόδου.

Οι αριστερές και ακροδεξιές ανοησίες γίνονται κυρίαρχες στην ελληνική κοινωνία διά των «καλύτερων ΜΜΕ του κόσμου»· ίσως γι’ αυτό έχουμε τόσο πολλά παρόλο και ελάχιστα είναι οικονομικά βιώσιμα. Αυτά χαϊδεύουν τα αυτιά του ελληνικού λαού με τις εύπεπτες κι ανόητες θεωρίες, ότι το μόνο που χρειάζεται για να πάρει μπρος η οικονομία είναι «να πέσουν λεφτά στην αγορά», ότι η απελευθέρωση της οικονομίας δουλεύει παντού στον κόσμο, αλλά στην Ελλάδα (λόγω καιρού; λόγω γεωγραφίας;) θα επιφέρει μόνο δεινά. Μόνο στην Ελλάδα ακόμη και τα κανάλια των μεγαλύτερων επιχειρηματιών υποδέχθηκαν ένα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων με το σύνθημα «θέλουν να ξεπουλήσουν ακόμη και τα τασάκια».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία βγήκαν από το μνημόνιο και δανείζονται από τις διεθνείς αγορές (αποπληρώνοντας μάλιστα το ΔΝΤ για να κερδίσουν από τη διαφορά των επιτοκίων), όλοι ετοιμάζονται να κάνουν πάρτι με το πακέτο Ντράγκι, αλλά η Ελλάδα είναι στις πλατείες «με το ένα χέρι σφιγμένο σε γροθιά και το άλλο απλωμένο στη ζητιανιά». Ποιος είπε ότι οι ιδεοληψίες είναι τζάμπα;