Χορεύοντας με τους Ντούγκιν

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice

Η πρώτη πράξη της συγκυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δια του επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας κ. Κοτζιά ήταν να εγείρει ενστάσεις για το ανακοινωθέν των Υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε., στο οποίο προβλέπονταν η συνέχιση και η αύξηση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, λόγω της πολιτικής της στην Ουκρανία. Στη συνέχεια υπήρξε ένα πιο συμβιβαστικό ανακοινωθέν, το οποίο δεν ακύρωνε όμως τις βασικές αρχές της ευρωπαϊκής πολιτικής έναντι της επίθεσης ενός ισχυρού, ο οποίος με το πρόσχημα της καταπίεσης των μειονοτήτων του ( σενάριο που στην ιστορία έχει πολλά παραδείγματα) καταβροχθίζει εδάφη από τις γειτονικές χώρες. Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών δεν κατάλαβε ότι εδώ έγινε ένας συμβιβασμός, όπως λειτουργεί η Ε.Ε. και μίλησε για σημαντική επιτυχία για την ελληνική διπλωματία, η οποία κατάφερε «να ανατρέψει το ψυχροπολεμικό κλίμα υπέρ της επιβολής νέων κυρώσεων στη Ρωσία, κλίμα το οποίο είχε καλλιεργηθεί τις τελευταίες ημέρες». Ψυχροπολεμικό κλίμα η υπεράσπιση του αδύναμου απέναντι στην εμφανή για όλους εισβολή και στην απαλλοτρίωση εδαφών που φυσικά δεν κάνει για πρώτη φορά το καθεστώς Πούτιν. Υπεράσπιση ολιγαρχών και δικτατόρων στο όνομα της αντίστασης στους δυτικούς. Ας μη ξεχνάμε εδώ την ολόθερμη συμπαράσταση στους βομβαρδισμούς του εθνικιστή Μιλόσεβιτς κατά των κατοίκων του Σεράγεβο, τις φιέστες στο ΣΕΒ με τον ποιητή Κάρατζιτς και την ηρωοποίηση- αγιοποίηση των αδελφών Ορθοδόξων σφαγέων Μλάντις και Αρκάν. Στην περίπτωση της ρωσικής εισβολής σε ουκρανικά εδάφη επαναλαμβάνεται η ιστορία πάλι ως τραγωδία.

Μια ιστορία που δείχνει την κυρίαρχη θέση του αντιδιαφωτισμού στην ελληνική κοινωνία. Αντιδιαφωτιστικό πνεύμα που διατρέχει εγκάρσια τόσο πλευρές της ελληνικής Αριστεράς όσο και της Δεξιάς. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάνο Καμμένο των ΑΝΕΛ - τον άνθρωπο που μεταξύ πολλών άλλων σημαντικών του σκέψεων, προβληματίζεται επειδή οι Έλληνες Εβραίοι δεν πληρώνουν φόρους- πραγματοποιήθηκε εντός λίγων λεπτών, σαν να ήταν έτοιμη από την ίδια την ιστορία. Αυτή η ιστορία επιδιώκει – παρά τη διάψευση των γεγονότων, που θέλουν τη Ρωσία με οποιαδήποτε κρατική υπόσταση να μη ταυτίζεται με τα συμφέροντα του ελληνικού εθνικισμού, αλλά ούτε και του ελληνικού έθνους- να εμφανίζει τη δήθεν διαχρονική «συμπόρευση» Ελλάδας και Ρωσίας ως απόρροια κοινών ιδεολογικών αξιών.

Το διαχρονικό και διαπαραταξιακό κόμμα του ελληνικού αντιδιαφωτισμού «συνωστίζεται» για να χωρέσει με το κόμμα της νεορθοδοξίας και το κόμμα της «υπερήφανης εθνικής κυριαρχίας». Αν ο Διαφωτισμός ήταν σύμφωνα με τον Καντ «η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητά του, για την οποία ο ίδιος είναι υπεύθυνος», τότε ο «φιλορωσισμός», ο «φιλοσερβισμός» κλπ. είναι «η παραμονή του Έλληνα στην ιστορική και ιδεολογική του ανωριμότητα, για την οποία δεν είναι μόνο αυτός υπεύθυνος». 

Υπεύθυνοι είναι και εκείνοι οι «κομμουνιστογενείς αριστεροί» οποίοι παρουσιάζουν τους ακροδεξιούς Ντούγκιν ως υπερασπιστές της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και τη συμμαχία της Ελλάδας με το ρωσικό ορθόδοξο αυταρχισμό ως απάντηση στην αλλοτρίωση της δυτικής εκκοσμίκευσης και νεωτερικότητας. Υπεύθυνοι όμως είναι και εκείνοι οι οποίοι παρουσιάζουν ως Φιλελευθερισμό και Διαφωτισμό μια καρικατούρα που μισεί την ισότητα και το κράτος πρόνοιας. Ένα φιλελευθερισμό που καμία σχέση δεν έχει με εκείνη τη θεωρία που πρώτη καταδίκασε τις κοινωνικές ανισότητες. Με εκείνη τη φιλοσοφία που υποστηρίζει πώς ακόμη και όταν ορισμένοι συσσωρεύουν όσα αγαθά επιθυμούν μέσω της εργασίας τους, χρειάζεται να υπάρχουν τρόποι ώστε οι υπόλοιποι να μην αποκλείονται από τη δυνατότητα της ιδιοποίησης μέρους αυτών των αγαθών. Αυτή η ενότητα της ελευθερίας με την ισότητα αποτελεί τη γέφυρα που οδηγεί από τον Φιλελευθερισμό στην Αριστερά.

Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα τόσο για τους «νεοφιλελεύθερους» όσο και για τους εγχώριους φορείς της ολοκληρωτικής σκέψης των διαφόρων Ντούγκιν. Οι τελευταίοι δια στόματος του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών υπερασπίζονται αντί της Ευρώπης την «Ευρασία» του κ. Αλεξάντερ Ντούγκιν. Το ιδεολόγημα της Ευρασίας του ακροδεξιού, σχεδόν φιλοναζιστή, γκουρού του Πούτιν κ. Ντούγκιν επικοινωνεί με τους αντίστοιχους ως προς τα εθνικά ζητήματα προβληματισμούς του κ. Κοτζιά, επιτρέποντας στον Υπέξ μας να ονομάζει «ραγιάδες» όσους υποστηρίζουν ότι το να είσαι μέλος μιας ενότητας κρατών σημαίνει μερική και αμοιβαία εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας που είναι πολύτιμη για να φτιάξεις την πραγματικότητα της Ενωμένης Ευρώπης και όχι τα ιδεολογήματα της Ευρασίας. Ιδεολογήματα που εκφράζουν τις βλέψεις του ρωσικού εθνικισμού, ο οποίος έχει βάλει στο μάτι όλες τις χώρες από τη Βαλτική προς την Πολωνία, τη Λευκορωσία, τη Μολδαβία, την Ουκρανία, την Αρμενία, τη Γεωργία και τα πέντε κράτη της Κεντρικής Ασίας.

Η κυριαρχία του Πούτιν βασίζεται στο δίπολο «πετρέλαια και εθνικισμός». Όσο στερεύουν τα πετρέλαια, τόσο οι δεξαμενές του πουτινικού αυταρχισμού θα γεμίζουν με εθνικισμό. Στο χέρι μας είναι να διαλέξουμε την Ευρασία ή την Ενωμένη Ευρώπη. Να διαλέξουμε αν θα χορέψουμε με τους εθνομπολσεβίκους Ντούγκιν ή αν θα ενωθούμε με την υπόλοιπη Ευρώπη υπό τους υπέροχους ήχους της ραψωδίας νούμερο δυο του Λιστ.