Η τρόικα μας επισκέπτεται ξανά. Σε λίγους μήνες κλείνουν δυο χρόνια από την πρώτη επίσκεψή της στο πλαίσιο της εφαρμογής του μνημονίου πρώτα , του μεσοπρόθεσμου έπειτα και της επικείμενης δανειακής σύμβασης τώρα. Η Ελλάδα σε κρίση χρέους. Αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις κατέφυγε στους ευρωπαίους εταίρους της ζητώντας αλληλέγγυα βοήθεια. Και οι εταίροι για τους δικούς τους πάντα λόγους την πρόσφεραν. Όχι φυσικά με το αζημίωτο και πάντα υπό όρους. Ο πρώτος όρος και απόλυτα λογικός ήταν να πάψουμε να ζούμε με δανεικά ώστε να έχει νόημα η όποια βοήθεια. Και μάλιστα συνέταξαν ένα σχέδιο (μνημόνιο, αναθεωρημένο μνημόνιο κλπ) που περιέγραφε το πώς θα γίνει αυτό. Απέτυχαν και μάλιστα οικτρά. Όχι από έλλειψη γνώσεων, αλλά από έλλειψη φαντασίας.Αν το έκαναν εσκεμμένα ή όχι θα το δείξει (αν το δείξει) η ιστορία.
Σίγουρα όμως από την προσπάθειά τους έλλειπε η βούληση ( η πολιτική) για να παρουσιάσουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διάσωσης της Ελληνικής οικονομίας.
Ένα σοβαρό, συγκροτημένο, εφικτό και ρεαλιστικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους της Ελλάδας, σε πλήρη συνάρτηση με το πρόβλημα χρέους των λοιπών ευρωπαϊκών κρατών, που θα περιλάμβανε μέσα του μια συνολική θεώρηση των παραμέτρων όπως η ανάπτυξη, η εργασία, το κοινωνικό κράτος κλπ, είναι μια μέσης δυσκολίας εργασία ενός μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών σε οποιοδήποτε οικονομικό πανεπιστήμιο του κόσμου και τίποτα παραπάνω.
Αυτό που το καταστεί τόσο δύσκολο στο σχεδιασμό και στην εφαρμογή του δεν είναι η δυσκολία έμπνευσής του αλλά η δυσκολία συγκερασμού των αντιτιθέμενων συμφερόντων που μεσολαβούν για να επιτύχει.
Ποιος θα χάσει και πόσα, ποιος θα πάρει το ρίσκο να βάλει το χέρι στην τσέπη και με ποιο επιτόκιο και ποιός θα έχει τη δυνατότητα να βγάλει από τη μύγα ξύγκι, είναι τα συμφέροντα που πρέπει να συγκεραστούν πριν παρουσιαστεί το ‘’ σχέδιο’’ .
Εκεί κολλάει η δουλειά και πουθενά αλλού.
Γιατί η Ευρώπη των Λαών δεν είναι καθόλου των Λαών αλλά μια τεράστια ‘’μονόπολη΄΄ μερικών πλούσιων ‘’παικτών’’.
Η επί δυο χρόνια αναθεώρηση των σχεδίων διάσωσης της Ελλάδας είναι ενταγμένη στο πνεύμα της διαδοχικής υποτίμησης της όποιας εγχώριας αξίας (κεφαλαίου και εργασίας) με στόχο την όσο το δυνατό μετατόπιση του πάτου του βαρελιού προς τα κάτω.
Καθόλη τη διάρκεια της κρίσιμης αυτής διετίας, είναι εμφανή και εκνευριστική η απουσία του ντόπιου πολιτικού παράγοντα, από τις ευρωπαικές διεργασίες και διαδικασίες για την αντιμετώπιση της κρίσης ( της δικής μας τουλάχιστον), αδυνατώντας να αντέξει το βάρος των περιστάσεων.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός περιδιάβαινε για δυο χρόνια την Ευρώπη ζητώντας βοήθεια για τη χώρα, χωρίς να παρουσιάζει κανένα σχέδιο διάσωσής της, ως όφειλε.
Ένα σχέδιο εκπονημένο εντός συνόρων που θα λάμβανε υπόψη του το Δημόσιο Συμφέρον της χώρας, με σαφή χρονοδιάγραμμα, συνοδευόμενο από μια τεράστια ( και στοχευμένη) προσπάθεια ανασυγκρότησης του Δημόσιου τομέα, με σαφή περιγραφή του εύρους και του βάθους των θυσιών του Ελληνικού Λαού.
Αντίθετα σε κατάσταση πανικού το Ελληνικό πολιτικό σύστημα είχε και έχει στρέψει το ενδιαφέρον του στη διάσωση του ( πελατειακού) εαυτού του, κωλυσιεργώντας τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, δίνοντας ψευδή στοιχεία και διεκδικώντας μερίδιο εξουσίας στη νέα εποχή, για την οποία δεν αισθάνεται και τόσο άνετα.
Η νέα δανειακή σύμβαση είναι στον αέρα λόγο της αβεβαιότητας των συνομιλιών για το PSI και των ελέγχων της τρόικας.
Ακόμα και τώρα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που να εντάσσεται στην παραπάνω λογική δεν υπάρχει.
Και όμως αυτό θα έπρεπε να ήταν το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να έχουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, από την πρώτη στιγμή, αντί για ‘’οπλισμένα’’ ή ‘’άσφαιρα’’ πιστόλια.
Η λύση που θα δοθεί τελικά, είναι μια ρυθμιζόμενη λύση μεταξύ τριών μεταβλητών παραμέτρων.
Η πρώτη παράμετρος είναι η συμφωνία για το ύψος του κουρέματος των Ελληνικών ομολόγων, το επιτόκιο των νέων τίτλων, το βάθος του χρόνου διάρκειάς τους και το δίκαιο που θα τα διέπει.
Η δεύτερη παράμετρος είναι το ύψος του ποσού της δανειακής σύμβασης, η διάρκειά της, το επιτόκιό της, η περίοδος χάριτος και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη που θα μεταφραστεί στη χορήγηση πόρων για αναπτυξιακές υποδομές.
Η κρισιμότερη και βασικότερη παράμετρος είναι η τρίτη και αφορά τις δικές μας προσπάθειες και θυσίες για τη δημιουργία ενός νέου, ικανού και έντιμου κράτους, ταγμένου στην υπεράσπιση του Δημόσιου συμφέροντος, με λογική, παραγωγική και αποτελεσματική λειτουργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου