Ο χορός της ακροδεξιάς

Tου Στρατή Μπουρνάζου, Αυγή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 9.6.13

Πρέπει σήμερα, επειδή οι γνωστοί «πατριωταράδες» το θέλησαν, να μιλήσουμε για τον Χορό του Ζαλόγου; Πρέπει να ασχολούμαστε με ό,τι απίθανο διακινούν περί «ξαναγραψίματος» της Ιστορίας; Πρέπει, τέλος, να υπερασπιζόμαστε μια ιστορικό η οποία είναι βουλευτίνα της ΔΗΜΑΡ, έχει ψηφίσει τα Μνημόνια και ενδεχομένως δεν μας είναι ιδιαίτερα συμπαθής; Η απάντηση για μένα είναι αναμφισβήτητα καταφατική. Γιατί το διακύβευμα δεν είναι ούτε το Ζάλογγο ούτε η προσωπικότητα και το έργο της Μ. Ρεπούση. Διακυβεύεται κάτι πολύ συνολικότερο και σοβαρότερο: η ελευθερία της επιστημονικής έρευνας και έκφρασης, το ήθος  και οι όροι του διαλόγου ενάντια  σε μια ανθρωποφαγική λογική που ορμά να κατασπαράξει τους “διαφωνούντες”. Όπως ακριβώς με την Ιστορία της ΣΤ΄ Δημοτικού: η κουβέντα ξεκίνησε από τα προτερήματα και τις αδυναμίες του βιβλίου, από μεθοδολογικά και διδακτικά ζητήματα, αλλά στην πορεία υπερέβη εντελώς το βιβλίο, αγγίζοντας ένα μείζον για την παιδεία και τη δημοκρατία ζήτημα: αν η Ιστορία είναι υπόθεση της επιστημονικής έρευνας ή αν μετριέται με τη «μεζούρα» της εθνικοφροσύνης, αν χρειάζεται την «έγκριση» της Εκκλησίας, του Σαράντου Καργάκου και άλλων πλειοδοτών της εθνικοφροσύνης. Με λίγα λόγια, δεν υπερασπιζόμαστε τη Μ. Ρεπούση, αλλά το βασικό δικαίωμα της ελευθερίας της επιστημονικής έκφρασης και έρευνας, δικαίωμα όλων, άρα και δικό μας.  Σύμφωνοι, αλλά γιατί πρέπει να υπερασπιστούμε και τη Ρεπούση προσωπικά; θα αναρωτηθεί κανείς. Αλλά, κυρίως,  γιατί, πολύ απλά, είναι δώρον άδωρον να μιλάς γενικά και αφηρημένα.

Το 1992, λ.χ., το κρίσιμο δεν ήταν να βγάζεις φλογερούς λόγους υπέρ του διεθνισμού· το κρίσιμο ήταν να μιλήσεις κατά της πολιτικής του ελληνικού κράτους έναντι της ΠΓΔΜ και να υπερασπιστείς όσους καταδικάστηκαν σε φυλάκιση για μια «αντεθνική προκήρυξη», όπως έκαναν οι «169» διανοούμενοι — κι ας μην συμφωνούσαν, ούτε όλοι ούτε πλήρως, με τους καταδικασθέντες. Αυτό πρέπει να κάνουμε τώρα. Επειδή το επίδικο δεν είναι ο Κίτσος Τζαβέλας, η Γκόλφω και η κυρα-Φροσύνη, αλλά ο χορός της ακροδεξιάς.

Σημ.: Παραπέμπω στο ωραίο άρθρο του Νίκου Σαραντάκου «Το Ζάλογγο και οι μύθοι» (http://goo.gl/nFfCj). Και, για τα ιστορικά γεγονότα, στη μελέτη της Βάσως Ψιμούλη Σούλι και Σουλιώτες (εκδ. Εστία) και το σχετικό άρθρο του Αλέξη Πολίτη (http://goo.gl/a9d46).