Η ΔΗΜΑΡ και το… πήδημα

Του Κώστα Κoυτσομυτέλη, www.egnatiapost.gr/

Τελικά, η ΔΗΜΑΡ δεν άντεξε την κυβερνητική πίεση, παρέδωσε την εξουσία και απομένει να δούμε το δρόμο που θα επιλέξει για να συνεχίσει το βίο της. Θα αναδιπλωθεί στη βολική γωνία της διαμαρτυρίας ή θα επιμείνει στην προώθηση προοδευτικής διεξόδου από την κρίση; Ο δρόμος της αναδίπλωσης είναι πολύ γνώριμος στα γήπεδα της ελληνικής αριστεράς: αντιπολίτευση, πετροβόλημα της εξουσίας, άρνηση και αποφυγή, όπως ο διάβολος το λιβάνι, κάθε κυβερνητικής ευθύνης. Η ΔΗΜΑΡ τόλμησε να υπερβεί αυτή την παραδοσιακή συμπεριφορά και δικαιούται να έχει πολλές ενστάσεις για το σικέ παιχνίδι που παίχθηκε τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Διότι, ο Σαμαράς συμπεριφέρθηκε -εκτός από ανόητα και ερασιτεχνικά- και αυταρχικά και αντιδραστικά και, τελικά, πολύ δεξιά. Αφόρητα δεξιά. Θα είχε ίσως κάθε δικαίωμα να πολιτευτεί έτσι αν διέθετε και την αντίστοιχη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όταν όμως στηρίζεσαι και σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, με διαφορετικές αφετηρίες και ευαισθησίες, οφείλεις να τους παίρνεις στα σοβαρά, αλλιώς πληρώνεις το τίμημα. Το οποίο βεβαίως θα κληθεί να το πληρώσει και η ΔΗΜΑΡ αν παραμείνει στη γωνία των πολιτικών εξελίξεων -περήφανη μεν, μια από τα ίδια δε. Ο άλλος δρόμος υποχρεώνει τη ΔΗΜΑΡ να αποπειραθεί να καταστεί ο πόλος της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής για την έξοδο από την κρίση. Είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα θα αλλάξει, είτε διά πυρός και σιδήρου (δεξιά εκδοχή) είτε με δίκαιη και ισόρροπη κατανομή των βαρών. Και, φυσικά, δεν πρόκειται να αλλάξει χωρίς να ανοίξει μύτη (αυτά μόνο στη φαντασία αριστερών ονειροπόλων ή επαγγελματιών λαοπλάνων υπάρχουν). Ωστόσο, αυτή η οδυνηρή μετάβαση επιβάλλεται να γίνει με πρόνοιες υπέρ των αδυνάτων.

Μη γελιόμαστε. Η ΕΡΤ και κάθε ΔΕΚΟ θα μικρύνουν και οι άνθρωποι που θα μείνουν εκεί θα δουλεύουν περισσότερο, με λιγότερες αποδοχές. Αυτό δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Όσοι όμως μείνουν, θα είναι οι αξιότεροι και, όπου δεν υπάρχει μέθοδος για καταμέτρηση προσόντων (π.χ. ανειδίκευτοι), οι έχοντες περισσότερη ανάγκη (κοινωνικά κριτήρια). Ταυτόχρονα, για όσους απομακρυνθούν, επιβάλλεται η λήψη πλέγματος μέτρων ώστε να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες τους για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται προκειμένου να σταθούν στα πόδια τους (συνταξιοδότηση, επανεκπαίδευση, αλλαγή επαγγελματικής δραστηριότητας).

Αυτή είναι η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή για έξοδο από την κρίση. Σε όσους σπεύσουν, δεξιοί και αριστεροί… ψάλτες, σε αγαστή σύμπνοια, να ειρωνευτούν αυτήν τη διέξοδο (με το σαθρό επιχείρημα περί… ουτοπίας), θα υπενθυμίσω δυο ιστορικά προηγούμενα. Αυτό της Σκανδιναβικής σοσιαλδημοκρατίας στη δεκαετία του 1990 και κυρίως (για τους… δεξιούς ψάλτες), αυτό της Γερμανίας του 2000.

Ιδού η διέξοδος, ιδού και το… πήδημα. Ιδού και η ΔΗΜΑΡ! Τα υπόλοιπα αφορούν την παραφρασμένη παροιμία όποιος δε… θέλει να ζυμώσει είτε φαντασιώνεται επαναστάσεις και παγκόσμιες ανατροπές είτε, από τη θέση του βολεμένου, περνάει στη Βουλή μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου και όποιον πάρει ο Χάρος...