Μετά την αποχώρηση, τι;

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, www.metarithmisi.gr/

Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για την απόφαση της ΔΗΜΑΡ να αποχωρήσει από την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Επειδή το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, θεωρώ ότι πλέον η συζήτηση έχει ουσιαστικό νόημα για το τι γίνεται από δω και πέρα: Ποιος θα είναι ο ρόλος της ΔΗΜΑΡ στο νέο πολιτικό χάρτη, ποιες θα είναι οι σχέσεις της με τα άλλα κόμματα, αλλά και ποια θα είναι η στάση της απέναντι στην κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση, που, ειρήσθω εν παρόδω, κατά την εκτίμηση του γράφοντος δεν είναι μακράς πνοής. Δεδομένης της ισχνής πλειοψηφίας, αλλά και της αδυναμίας συγκατοίκησης στην πορεία του χρόνου της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ. Δεδομένης της τοποθέτησης ή της παραμονής σε κρίσιμα υπουργεία αποτυχημένων προσώπων και της επιλογής υπερσυντηρητικών στοιχείων για βασικά πόστα (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κ. Αθανασίου στο υπ. Δικαιοσύνης). Και -πρωτίστως- λόγω των τεράστιων δυσκολιών που θα κληθεί να αντιμετωπίσει το παρόν (εκλογικό;) κυβερνητικό σχήμα.

Ο μονόδρομος της ΔΗΜΑΡ

Το ζητούμενο όμως για τη ΔΗΜΑΡ, δεν είναι πλέον τα προβλήματα της κυβέρνησης, αλλά τα δικά της. Η ΔΗΜΑΡ, επιβάλλεται να συνεχίσει στο δρόμο που άνοιξε το περασμένο καλοκαίρι, με την ιστορική απόφαση να στηρίξει την κυβέρνηση εθνικής ευθύνης.

Στο σημείο αυτό, ας γίνει η παρένθεση για να παραδεχτούμε -με ένα χρόνο καθυστέρηση- ότι ήταν λάθος η αποδοχή του Αντώνη Σαμαρά για τη θέση του πρωθυπουργού. Έπρεπε να είχαμε επιμείνει σε πρόσωπο κοινής αποδοχής. Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα στην άσκηση της εξουσίας για όλους. Κλείνει η παρένθεση.

Η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να πάει πίσω από την απόφαση του Ιουνίου. Έστω και έξω από το κυβερνητικό σχήμα, πρέπει να συνεχίσει στο δρόμο της ευθύνης και να μην αναιρέσει όσα έκανε τον ένα χρόνο που συμμετείχε στην κυβέρνηση. Πρέπει να ψηφίζει οτιδήποτε έχει μεταρρυθμιστικό χαρακτήρα, αλλά και ό,τι σχετίζεται με την εκταμίευση των δόσεων και την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Ας βρούμε τον τρόπο να είμαστε εποικοδομητικοί και να προτείνουμε θέσεις που να μπορεί να γίνονται αποδεκτές από τα άλλα δύο κόμματα. Ας καταθέτουμε νομοσχέδια, τα οποία θα δίνουν λύσεις εντός των ασφυκτικών δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα. Πρώτη φορά, άλλωστε, θα έχουμε την τεχνογνωσία, τόσο της… ελληνικής πραγματικότητας, όσο και των δυσκολιών. Δεν είναι, λοιπόν, εποχή για εύκολα λόγια και μεγαλεπίβολα «όχι».

Με ποιους;

Την ίδια ώρα, πρέπει να τεθεί επί τάπητος το θέμα των συμμαχιών. Να καταδειχτεί προς ποια μεριά κοιτάει η ΔΗΜΑΡ. Σχηματικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι προς τη μία πλευρά είναι ο υπό ενοποίηση ΣΥΡΙΖΑ και προς την άλλη μεριά, η μεγάλη δεξαμενή του κόσμου της κεντροαριστεράς, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, που νιώθει πολιτικά ανέστια. Υπάρχει περιθώριο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως είναι σήμερα; Κατά τη γνώμη του γράφοντος, όχι. Οι λόγοι που οδήγησαν όλα αυτά τα χρόνια τη ΔΗΜΑΡ να είναι στην απέναντι όχθη από τον ΣΥΡΙΖΑ, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να είναι μια στείρα αντιπολιτευτική δύναμη, ανέξοδης παροχολογίας, που αντιμάχεται κάθε έννοια μεταρρύθμισης και που, κυρίως, με την πολιτική του οδηγεί τη χώρα εκτός ευρώ και κατ’ επέκταση στη χρεοκοπία (σ.σ.: μην ξεχνάμε ποτέ το παράδειγμα της Κύπρου). Το ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν φωνές λογικής, δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μετατραπεί σε αξιόπιστο συνεταίρο της ΔΗΜΑΡ, δεδομένου ότι δεν επηρεάζουν την πολιτική του, αντιθέτως προκαλούν μεγαλύτερη σύγχυση στον κόσμο και τους ψηφοφόρους. Άλλωστε, όλο αυτό το διάστημα, η πλειονότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΜΜΕ που επηρεάζει, ξεπέρασαν κάθε όριο χυδαιότητας και ύβρεων για τη ΔΗΜΑΡ.

Από την άλλη, η πλήρης συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, δυσκολεύει στην παρούσα φάση την υπόθεση της ανασυγκρότησης του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Επιστρέφοντας ωστόσο στην αρχική εκτίμηση του κειμένου, ότι δηλαδή η κυβέρνηση δεν έχει μακρύ βίο, θα πρέπει σταδιακά να προετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα. Να θέσουμε την ατζέντα της προοδευτικής διακυβέρνησης, να ενισχύσουμε τις επαφές μας με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, να διατηρήσουμε ένα δίαυλο επικοινωνίας με πρόσωπα και κινήσεις του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς και βεβαίως, να οχυρωθούμε σε προγραμματικό επίπεδο, διότι είναι πρόδηλο ότι υπάρχει ένδεια εναλλακτικών ρεαλιστικών λύσεων.

Εν κατακλείδι, σε αυτές τις ράγες πρέπει κατά τη γνώμη μου να πορευτεί η ΔΗΜΑΡ, χωρίς ταλάντευση και χωρίς να κοιτάει πίσω. Διότι «πίσω» είναι ο πολιτικός θάνατος!