Στη Δημοκρατία του Τσαμπουκά...

Του Πάσχου Μανδραβέλη,  Καθημερινή, 16.6.13

Από την αρχή της κρίσης, ο Πολ Κρούγκμαν παρατηρούσε για την Ελλάδα ότι «το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να μειώσει την ανάγκη για μέτρα λιτότητας θα ήταν... η αύξηση των εξαγωγών, που μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν μειωθούν δραστικά το ελληνικό κόστος και οι τιμές, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Εάν η Ελλάδα ήταν μια συνεκτική κοινωνία με σύστημα συλλογικής ρύθμισης των μισθών, ένα είδος Αυστρίας στο Αιγαίο, θα ήταν πιθανό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μέσω μιας συλλογικά συμφωνημένης μείωσης των μισθών – μέσω μιας “εσωτερικής υποτίμησης”. Αλλά, όπως δείχνουν τα θλιβερά γεγονότα σήμερα, δεν είναι». Τα έγραφε αυτά στις 5 Μαΐου του 2010, την ίδια μέρα που κάποιοι «επαναστάτες» έκαψαν ζωντανούς στη Marfin τρεις ανθρώπους. Στην Αυστρία του Αιγαίου, επίσης, η αναδιάρθρωση της ΕΡΤ θα γινόταν με άλλο τρόπο. Θα κατέθετε ο υπουργός μία πρόταση, θα αντιπρότειναν τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές ενώσεις διάφορες τροποποιήσεις, θα γινόταν συζήτηση και κάποιος συμβιβασμός και μια μικρότερη και καλύτερη ΕΡΤ θα ήταν εφικτή, χωρίς να κλείσει και χωρίς να περάσουμε όλα αυτά που τώρα περνάμε. Οποιοσδήποτε όμως διαβάζει εφημερίδες γνωρίζει ότι στη Δημοκρατία του Τσαμπουκά αυτά δεν γίνονται. Στην κατά τα άλλα νομοταγή Ελλάδα, προϋπόθεση κάθε διαλόγου είναι να αποσυρθούν οι προϋποθέσεις του διαλόγου. Πόσες φορές δεν διαβάσαμε «επαναστατικά μανιφέστα», ότι «δεν μπορεί να γίνει συζήτηση αν η κυβέρνηση δεν αποσύρει την πρότασή της για... συζήτηση».

Δυστυχώς, σ’ αυτήν τη Δημοκρατία του Τσαμπουκά τα προβλήματα δεν επιλύονται. Αν υπάρχουν λεφτά αναβάλλονται. Το κόστος βέβαια δεν εξαλείφεται, αλλά σωρεύεται μέχρι χρεοκοπίας της χώρας, όπως κι έγινε το 2009. Οταν δεν υπάρχουν λεφτά οι Γόρδιοι Δεσμοί κόβονται· είτε οριζόντια, όπως έγινε με μισθούς και συντάξεις, είτε άτσαλα, όπως έγινε με την ΕΡΤ. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει· για την ακρίβεια, οι κοινωνικοί και πολιτικοί μας ταγοί δεν επιτρέπουν να υπάρξει. Οι αγώνες με σύνθημα το «όλα ή τίποτα» κατέληγαν στο «όλα», όσο μπορούσαμε να δανειστούμε. Τώρα που δεν μας δανείζει κανείς, αναγκαστικά καταλήγουν στο «τίποτα», στο «μαύρο της ΕΡΤ», όπως ποιητικά γράφουν κάποιοι. Στη Δημοκρατία του Τσαμπουκά δεν υπάρχουν αποχρώσεις του γκρι, υπάρχει πάντα το «άσπρο-μαύρο», για να κυριαρχεί στο τέλος το «μαύρο».

Η οικονομία δυστυχώς δεν συγχωρεί. Η χρεοκοπία είναι πάντα προϊόν της αφροσύνης και το κλείσιμο γίνεται αναγκαίο όταν δεν υπάρχει συμμάζεμα. Τα ψέματα τέλειωσαν για την Ελλάδα. Κάθε απόφαση που δεν λαμβάνεται σήμερα, θα είναι αύριο πιο σκληρή. Αυτό έγινε και με την ΕΡΤ. Ολοι εκείνοι που ήθελαν πέντε κανάλια (ΕΤ1, ΝΕΤ, ΕΤ3, ERT world, ΕΡΤ HD), επτά ραδιοφωνικούς σταθμούς με έδρα την Αθήνα (91,6 Πρώτο Πρόγραμμα, 103,7 Δεύτερο Πρόγραμμα, 90,9 Τρίτο Πρόγραμμα, 93,6 Kosmos, 101,8 ΕΡΑ Σπορ, 106,7 Φιλία, Πέμπτο Πρόγραμμα-Φωνή της Ελλάδας), τρεις ραδιοφωνικούς σταθμούς με έδρα τη Θεσσαλονίκη (95,8, 102 και Τρίτο), δεκαεννιά περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, ακόμη και τη «Ραδιοτηλεόραση» στα περίπτερα που είναι πνιγμένα από ραδιοτηλεοπτικά περιοδικά, συν το κανάλι της Βουλής, έκαναν πολύ κακό υπολογισμό. Ποντάροντας διαρκώς στο «όλα», καταλήξαμε όλοι με το «τίποτα». Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχει και η χώρα την ίδια τύχη, διότι όπως έλεγε και ο Κρούγκμαν, απέχουμε πολύ από το να θεωρούμαστε συνεκτική κοινωνία.