Το νέο εθνικό ιδεολόγημα

Tου Δημήτρη Τριανταφυλλίδη, Μεταρρύθμιση

Το έθνος θα πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές

Διονύσιος Σολωμός

Μεταξύ των άλλων ερειπίων που αφήνει πίσω της η κρίση, είναι και οι διάφοροι μύθοι, με τους οποίους πορεύτηκε η ελληνική κοινωνία στην μεταπολιτευτική περίοδο της αμεριμνησίας. Όπως και κάθε άλλη κατάρρευση, έτσι και αυτή, φανερώνει ένα τεράστιο κενό που υπάρχει στο πολιτισμικό εποικοδόμημα της κοινωνίας, και το οποίο δεν είναι άλλο από την έλλειψη κουλτούρας διαλόγου. Το κενό αυτό σήμερα, το καλύπτουν τα άτακτα στίφη των ημιμαθών και των παντελώς αγράμματων, ο όχλος των τηλεκπαιδευμένων «πολιτών», οι αρνητές της επιστημοσύνης ως κατάκτησης του ανθρώπινου πνεύματος, οι εκχυδαϊστές, οι φανατικοί όλων των αποχρώσεων. Οποιαδήποτε προσπάθεια νηφάλιας και ψύχραιμης συζήτησης, από το πιο απλό έως το πιο σύνθετο πρόβλημα που απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις, πνίγεται από τις κραυγές των φανατισμένων όχλων στα αυτοσχέδια, ανά την επικράτεια, ιπποδρόμια. Σε καμία άλλη χώρα του πολιτισμένου κόσμου δεν παρατηρούνται φαινόμενα τέτοιας δυσανεξίας προς τη γνώμη του άλλου. Η χώρα ζει μια επιστροφή στο Μεσαίωνα, όπου η αναζήτηση «μαγισσών» είναι στην ημερήσια διάταξη του δημοσίου διαλόγου (;), ενώ οι τοπικές επιτροπές της Μεγάλης Ιερής Εξέτασης εργάζονται νυχθημερόν για την καταπολέμηση των ετερόδοξων και των αιρετικών.

Το πιο τρομακτικό όμως απʼ όλα είναι αυτή η ετοιμότητα μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας να απαρνηθεί ή και να καταργήσει κάθε έννοια διαλόγου στον τόπο, προφασιζόμενη άλλοτε εθνικό και άλλοτε ταξικό χρέος υπεράσπισης των θεσφάτων, των ταμπού και των στερεοτυπικών αντιλήψεων. Ακόμη πιο τρομακτικό όμως είναι το γεγονός ότι πάρα πολλοί συμπολίτες μας αρνούνται πλέον ακόμη και αυτό το δικαίωμα στην έκφραση γνώμης, εφόσον αυτή δε συμφωνεί με τη δική τους.

Η ιδιότυπη αυτή δικτατορία απέναντι στη σκέψη και στην ελευθερία του λόγου, έχει συσπειρώσει τις πιο συντηρητικές και οπισθοδρομικές δυνάμεις της κοινωνίας. Η εσωτερική της διαστρωμάτωση περιλαμβάνει ανθρώπους ακραίων εθνικιστικών αντιλήψεων, θρησκόληπτους, θιασώτες τυραννικών καθεστώτων όπως εκείνα του Μάο και του Πολ Ποτ, σταλινικά απολιθώματα και χριστιανούς φονταμενταλιστές.

Πολλά ΜΜΕ διψασμένα για τον εύκολο εντυπωσιασμό που φέρνει αναγνώστες και τηλεθεατές, αναπαράγουν αυτό το νοσηρό κλίμα, αγνοώντας την εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος, όπου όλη εκείνη η δημοσιογραφία του κιτρινισμού, της αθλιότητας και της χυδαιότητας, εξαφανίστηκε μέσα σε μια νύκτα, εξαιτίας του κορεσμού του κοινού.

Υπάρχουν και ορισμένοι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου που δεν αντέχουν τον πειρασμό της δημοσιότητας και εκτοξεύουν τους άθλιους μύδρους τους προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού.

Ζούμε την αποθέωση της παρακμής του μεταπολιτευτικού μοντέλου. Η ακύρωση, λόγω κρίσης, του κοινωνικού συμβολαίου, με το οποίο πορεύτηκε η χώρα και οδηγήθηκε στη κρίση, ακυρώνει ή και καταργεί τα επιτεύγματα και τις κατακτήσεις των τριών τελευταίων αιώνων της ευρωπαϊκής ιστορίας, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το μεγάλο πολιτισμικό χάσμα που έχει η χώρα μας από την υπόλοιπη Ευρώπη, την εγγύτητά της με χαλιφάτα και σατραπείες ανατολικού τύπου, που τόσο γοητεύουν τους συμπολίτες μας, και μια πρωτοφανή σε κυνισμό ομολογία μη ειλικρινών σχέσεων με το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα.

Σε αυτό το σκηνικό φαντάζει μάταιη κάθε προσπάθεια συζήτησης και διαλόγου. Ωστόσο με οδηγό τη φράση του Τζορτζ Μπέρναντ Σω ότι «κάθε μεγάλη αλήθεια ξεκινάει ως βλασφημία» θα πρέπει να παλέψουμε για την υπεράσπιση των στοιχειωδών αυτών αληθειών πριν είναι πολύ αργά για τον τόπο.

 Ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης είναι δημοσιογράφος