Το άλμα εις τριπλούν της ΔΗΜΑΡ

 Του Νίκου Μπίστη, Μεταρρύθμιση, 26.6.12
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα, επί 43 ημέρες, από τις 6 Μαΐου μέχρι τις 19 Ιουνίου που η ΚΕ της ΔΗΜΑΡ αποφάσισε τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, καλοπροαίρετοι και κακοπροαίρετοι, φίλοι και αντίπαλοι, με έπρηξαν αμφισβητώντας έντονα τη δυνατότητα του κόμματος αυτού να αντέξει σε μια τριπλή, συνεχόμενη πρόκληση. Πρώτον, να διαμορφώσει κυβερνητική πρόταση ( Εντολή για λύση), δεύτερον, να επιμείνει σε αυτήν και να αντέξει με αυτήν στην επίθεση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και τρίτον, να υλοποιήσει την εντολή συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση, ιδίως αν πρώτο κόμμα ήταν η ΝΔ. Όσο και αν ήταν σαφές ότι το πρώτο άλμα οδηγούσε στο δεύτερο και τα δύο μαζί φορσέ στο τρίτο, πολλοί πίστευαν ότι ένας από τους τρεις κρίκους – ιδιαίτερα ο τρίτος – θα έσπαγε, κάποια συσταλτική ερμηνεία τού «Εντολή για λύση» θα οδηγούσε τη ΔΗΜΑΡ στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης, ή, το πολύ-πολύ, σε μια αμφίσημη ψήφο ανοχής. Δεν πίστευαν ότι σε κάθε περίπτωση, η ΔΗΜΑΡ θα αποτελέσει φρένο σε αντιευρωπαϊκές πολιτικές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και σε αντιμεταρρυθμιστικές εμμονές της ΝΔ, ενώ θα είναι γκάζι για τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, ανεξαρτήτως του μνημονίου. « Στο τέλος να δεις που θα βγάλετε την ουρά σας απέξω», ήταν η επωδός.
Η παράδοση του Μπερλινγκουέρ ήταν πολύ μακρινή και θεωρητική (ο ιστορικός συμβιβασμός μετά τη δολοφονία του Άλντο Μόρο δεν έγινε πράξη), η μνήμη του ’89 πιο κοντινή και πρακτικά επώδυνη. Και όμως, ο Κουβέλης και το δίχρονο κόμμα του, όχι μόνο δεν τράβηξαν την ουρά τους απέξω, αλλά έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά, κατά την εύστοχη έκφραση του Γιώργου Τσακνιά, το άρθρο του οποίου με τον ευρηματικό και σχοινοτενή τίτλο  “Σκέψεις τινές περί του κυβερνάν, περί του συμμετέχειν, περί του αριστερίζειν και περί ευθύνης, καθώς μία επίκαιρος μνεία στον Θωμά Μαύρο, τον επιλεγόμενο και «φονιά»”, σας συνιστώ να διαβάσετε.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, έρχονται σήμερα να αναγνωρίσουν ότι η ΔΗΜΑΡ έκανε ένα τεράστιο (εις τριπλούν μάλιστα) άλμα. Και προσγειώθηκε με το κεφάλι στο ντορβά. Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που μπορεί η ΔΗΜΑΡ να απαιτήσει από όσους έχουν καταγωγή από το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς και της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς, είναι να βάλουν πλάτη ώστε να περάσει από την κυβερνητική δοκιμασία με το κεφάλι της στους ώμους. Καιρός πλέον, μια και η ΔΗΜΑΡ πέρασε την τριπλή δοκιμασία, να σταματήσουν την αφ’ υψηλού κριτική και τις εκ του μακρόθεν υποδείξεις και να στρωθούν στη δουλειά. Γιατί άλλη μια τριπλή πρόκληση μας περιμένει όλους και η ανάγκη για συστράτευση όλου του διαθέσιμου πολιτικού και επιστημονικού προσωπικού του «χώρου» είναι τόσο εμφανής, που δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω. Η πρώτη αυτονόητη πρόκληση αφορά στην κυβέρνηση και γενικότερα στο κράτος. Από τις επιδόσεις της κυβέρνησης και την ικανότητά της να βελτιώσει την κατάσταση και να διαπραγματευτεί ευπρόσωπα με τους εταίρους μας, θα κριθεί η πορεία της χώρας και η ίδια η ύπαρξη της ΔΗΜΑΡ. Ασκείται ήδη κριτική για τη σύνθεση της κυβέρνησης και ορισμένες αιτιάσεις δεν ακούγονται παράλογες (Πολύ μπλε και κυρίως υποχώρηση από το μοντέλο με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων ευρύτερου κύρους και αποδοχής για το οικονομικό επιτελείο, μοντέλο που μέχρι την Πέμπτη το πρωί φαινόταν να προκρίνεται και είχε προκαλέσει θετικότατες αντιδράσεις. Επίσης πολλοί θα επιθυμούσαν μια πιο έντονη κομματική εμπλοκή, τόσο της ΔΗΜΑΡ – στην οποία πάντως αναγνωρίζουν ότι επέλεξε κρίσιμα υπουργεία με προσωπικότητες αναγνωρίσιμες και δεδομένης ικανότητας – όσο κυρίως του ΠΑΣΟΚ.) Η απάντηση στην κριτική τη συγκεκριμένη στιγμή είναι ότι το καλύτερο είναι εχθρός του καλού και ότι αυτή η κυβέρνηση έχει δρόμο μπροστά της και κατά τη διαδρομή μπορούν να βελτιωθούν πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις.
Η δεύτερη επίσης αυτονόητη πρόκληση, αφορά στο ίδιο το κόμμα, τη ΔΗΜΑΡ. Το κόμμα δεν πρέπει να απορροφηθεί από την κυβέρνηση, πρέπει να διατηρήσει την πολιτική και οργανωτική αυτονομία του, να συνεχίσει να αναπτύσσεται.
Η τρίτη, όχι τόσο αυτονόητη αλλά εξ ίσου σημαντική πρόκληση, που αποτελεί επίσης ιδρυτική διακήρυξη και προεκλογική δέσμευση της ΔΗΜΑΡ, είναι η συγκρότηση του πόλου του δημοκρατικού  σοσιαλισμού, της μεταρρυθμιστικής, ευρωπαϊκής, σοσιαλιστικής και οικολογικής αριστεράς. Αυτός ο πόλος εμπεριέχει και έχει στον πυρήνα του τη ΔΗΜΑΡ, αλλά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για κάτι πολύ ευρύτερο, τόσο ιδεολογικά, όσο και οργανωτικά. Ο κίνδυνος είναι οι δύο πρώτες άμεσες προκλήσεις να απωθήσουν την τρίτη. Θα είναι σοβαρό λάθος. Ο τρίτος, ευρύς μεταρρυθμιστικός πόλος, θα βοηθήσει το κυβερνητικό έργο και θα αποτελέσει μια ισχυρή και ευρύχωρη παράταξη ικανή να αντιπαρατεθεί στο άμεσο μέλλον στην καρικατούρα του νέου δικομματισμού. Η κατάσταση στο χώρο του ΠΑΣΟΚ δεν επιτρέπει δισταγμούς, τις ευκαιρίες όταν παρουσιάζονται τις αρπάζουμε από τα μαλλιά. Ένας ολόκληρος κόσμος περιμένει ένα σήμα… Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έλκεται από το μοντέλο της προδικτατορικής ΕΔΑ. Πρόκειται για ανιστόρητη μεταφορά που είναι εξαιρετικά πιθανό να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που θέλει να επιλύσει, αν συνυπολογίσουμε την ιδεολογική του ανομοιογένεια. Αρκεί να μην τον αφήσουμε ανενόχλητο να κάνει παιγνίδι στον κεντροαριστερό χώρο.
Και μια και μιλάμε για παιγνίδι, ας κλείσω κι εγώ το κείμενό μου με μια ποδοσφαιρική αναφορά, όπως ο Γιώργος Τσακνιάς. Να εκφράσω κι εγώ τον θαυμασμό μου για τον «φονιά» Θωμά Μαύρο, αλλά και για το «θωρηκτό» Γιώργο Σιδέρη και το «στρατηγό» Μίμη Δομάζο. Τεράστιοι μπαλαδόροι, αλλά κανένας από τους τρεις αριστερός. Μια και ο Κουβέλης με τα αλλεπάλληλα ταξίδια του εξοικειώνεται ταχύτατα με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, να θυμίσω ένα μεγάλο μπαλαδόρο, Γάλλο και σοσιαλιστή, που έπιασε λιμάνι με του «Γουλανδρή το φορτηγό». Ήταν ο Ρομέν Αργυρούδης, ο αριστεροπόδαρος τεχνίτης μεσοεπιθετικός, που αγαπήθηκε από τους φιλάθλους και μισήθηκε από τη χούντα. Αν και Αεκτζής ο Φώτης, είμαι βέβαιος ότι τον παρακολουθούσε. Καλό και δημιουργικό καλοκαίρι σε όλους.