Του Κώστα Πέτρουλα, Μεταρρύθμιση, 24.5.12
Είναι ίσως ελληνικό παράδοξο ότι πηγαίνουμε σε τόσο κρίσιμες εκλογές και προαπαιτούμενο της πολιτικής είναι κόλπα και νεφελώματα που καταργούν τη στοιχειώδη λογική. Τα προφανή πολιτικά διλήμματα, είναι, ευρωζώνη ή πτώχευση, σκληρή διαπραγμάτευση ή παραίτηση. Εδώ μπορούν όλοι να πουν τα πάντα. Το «καταγγέλλω το μνημόνιο και παίρνω τα δάνεια που χρειάζομαι, διότι θα μου τα δώσουν, επειδή μονομερώς ο δανειζόμενος θα συμφωνήσει με τον εαυτό του, τους όρους που θα επιβάλλει στο δανειστή», τι είναι; Στάχτη από καμένες θεωρίες και στάχτη σκέτη. Τι να πούμε; Δεν υπάρχουν περιθώρια να συγκρίνουμε πολιτικές, όταν μας στέλνουν στην πρώτη δημοτικού με αποστολή να σώσουμε τον κοινό νου. Μας θυμίζει όλο αυτό, εκείνον τον καχεκτικό «τζάμπα» της διαφήμισης, που τρίβει το σώμα του σε έναν χοντρό λουόμενο, πασαλειμμένο με αντηλιακό, για να μην πληρώσει να το αγοράσει. Τα επιχειρήματα του τζάμπα;
«Θα πάθουν ζημιά μεγάλη αν μας πτωχεύσουν.»
-Ναι, αλλά ως το σημείο που θα την υπολογίσουν μικρότερη από εκείνη που θα πάθουν αν μας πληρώσουν χωρίς όρους.
«Είναι επαχθές και αδιέξοδο το μνημόνιο.»
-Ναι, αλλά ο δανειζόμενος διαπραγματεύεται σκληρά την τροποποίηση με τον δανειστή του, όχι με τον ποπό του.
«Μπλοφάρουμε και θα πιάσει(;).»
-Κι αν δεν πιάσει; Αφού θα έχουμε καταγγείλει τη συμφωνία, τα ρέστα είμαστε εμείς και όχι ο Λαφαζάνης.
«Θα φτιάξουμε μια… Ευρώπη, που θα συμφωνεί μαζί μας.»
-Ως τον Ιούνιο παρακαλώ, αν σας είναι εύκολο, για να κάνουμε και κανένα μπάνιο.
«Είμαστε οι πιο ευρωπαϊστές απ’ όλους.»
-Κι εγώ, μεταξύ μας, ο Μέγας Ναπολέων, μόνο που έχω ένα μικρό πρόβλημα. Πρέπει να το αποδείξω.
«Οι άλλοι σας τραυμάτισαν βαριά…»
-Σύμφωνοι. Είναι ώρα λοιπόν να αρχίσουμε μια συζήτηση για τα πλεονεκτήματα του θανάτου που μας προσφέρετε; Ή για την μετά θάνατο ζωή; Αν δεν σας πειράζει, βάλτε στο τραπέζι και μια μετεμψύχωση. Ο παράδεισος του Εμβέρ Χότζα θα μας πέσει βαρύς, άσε που μπορεί να τρακάρουμε εκεί τον Στάλιν και την Αλέκα.
«Οι Έλληνες ζουν με εγωισμό και παραμύθι. Να τους το χαλάσουμε;»
-Εδώ σηκώνουμε τα χέρια και πάμε πάσο. Ελπίζουμε μόνο να αλλάξουν υπαρξιακά γούστα οι περισσότεροι για να σωθούν μαζί τους και οι λιγότεροι.
«Ο Αλέξης είναι ωραίος και τα λέει χαριτωμένα.»
-Αυτό το λέει μερίδα των οπαδών του και όχι ο ίδιος, όπερ, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο ή, δεν απαντάμε σε αγνώστους…
Με κάθε συμπάθεια στους αναγνώστες του κειμένου, δεν έχουμε κουράγιο να θυμίσουμε τι έπαθε η Ελλάδα με τον «τζάμπα» Δεληγιάννη και τι πληρώσαμε μετά το 1897 στους δανειστές μας τελικά, γιατί θα μετακομίσουμε σε ουσιαστική πολιτική κουβέντα και προτιμούμε να μη φύγουμε από το θέμα. Θα μπλέξουμε με «αριστερές μεταρρυθμίσεις» κρατικοποιήσεων, με αυξήσεις μισθών από το μείον 50% που θα φτάσουν μετά από μια πτώχευση, και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος προαπαιτούμενου.
Έχουμε, δυστυχώς, πιο σοβαρά πρωθύστερα να λύσουμε.
Εδώ δεν έχουμε καταλήξει ακόμη αν οι τράπεζες κρατάνε τα αποθεματικά σε χρηματοκιβώτια – δεξαμενές, για να λούζονται οι τραπεζίτες όπως ο Σκρουτζ, τα οποία θα τα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ με βυτιοφόρο να τα δώσει στην ανάπτυξη. Δεν έχουμε εξηγήσει επίσης την έννοια του ομόλογου «Γλέζος». Αφήστε να βρεθεί κάποιος οικονομολόγος - ο Δραγασάκης ας πούμε - να τους εξηγήσει πως οι καταθέσεις των τραπεζών είναι λιγότερες από τις δανειοδοτήσεις και πως η διαφορά είναι δάνειο με εγγύηση του δημοσίου. Και μετά, πάλι εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε.
Ηθικό δίδαγμα;
Όλοι στου «τζάμπα», είναι αχτύπητος.
1 σχόλιο:
Να διορθώσουμε το όνομα του αρθρογράφου; Κώστας Πετρουλάς. Είναι ένας εξαιρετικός συμπολίτης μου από το Ναύπλιο
Δημοσίευση σχολίου