Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 14.4.11
Στην πλατεία που φέρει το όνοµά της, στο Βερολίνο, δεν θα βρει κανείς πουθενά κάποιο άγαλµά της. Υπάρχει εκεί ένα µεγάλο θέατρο όπου ο Μπρεχτ ανέβαζετα έργα του. Κι ένας µεγάλος κινηµατογράφος. Οµωςκανένα άγαλµα,καµιά προτοµή γι’ αυτήν, πουθενά. Μονάχα στα πεζοδρόµια, ο διαβάτης που θα χαµηλώσει το βλέµµαµπορεί ναδιακρίνει κάτι µακριέςµπρούντζινες πλάκες και πάνω τους γραµµένες ολόκληρες φράσεις – τα λόγια της Ρόζας Λούξεµπουργκ. Υπάρχει καλύτερο µνηµείο από αυτό; Η δολοφονία της Ρόζας Λούξεµπουργκ είναι κάτι σαν προπατορικό αµάρτηµα για τη Σοσιαλδηµοκρατία. Στέλεχος της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλδηµοκρατικού Κόµµατος της Γερµανίας, η επαναστάτρια φιλόσοφος και οικονοµολόγος αποχώρησε από αυτό και έλαβε µέρος στην εργατική εξέγερση του 1919. Και τότε ο ηγέτης των Σοσιαλδηµοκρατών και καγκελάριοςΦρίντριχ Εµπερτ διέταξε τη σύλληψη και την εκτέλεσή της.
Οκτώ χρόνια πριν πεθάνει ο εκτελεστής της λοχαγός Παµπστ, τα οµολόγησε όλα αυτά σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Σπίγκελ», το1962. Τοπτώµα τηςρίχτηκε σε ένα κανάλι του Βερολίνου. Και αργότερα ο ιστορικός Ισαάκ Ντόιτσερ έγραψε: «Με τη δολοφονία της, η Γερµαν ίατων Χοεντσόλερν γιόρτασε τον τελευταίο της θρίαµβο και η Γερµανία των Ναζί τον πρώτο της». Οισηµερινοί Σοσιαλδηµοκράτες µπορεί να µην κάνουν πια τόσο εντυπωσιακά φρικαλέες πράξεις, αλλά ευθύνονται για εκατοµµύρια άλλα µικρά εγκλήµατα – όσαείναι καιτα θύµατατων πολιτικών τους –, που όλα µαζί συνθέτουν πολλά µεγάλα. Θεληµατάρηδες του συστήµατος, αναλαµβάνουν τη βρώµικη δουλειά που δεν θα µπορούσαν να φέρουν ειςπέρας ταδεξιά κόµµατα χωρίςισχυρές λαϊκές αντιδράσεις:το πετσόκοµµα τουεισοδήµατος των εργαζοµένων και τον στραγγαλισµό των οικονοµιών των χωρώντους, προκειµένουνα περισσέψουν λεφτάγια να πληρωθούν ταχρέη µε τα οποία τις έχουν φορτώσει οι τραπεζίτες. Είναι ειρωνεία...
... της Ιστορίας που σοσιαλδηµοκρατικά κόµµατα όπως αυτό της Ισπανίας, οι βρετανοί Εργατικοίκαι πολλά άλλα έχουνπεράσει στην άλλη όχθη του πολιτικού φάσµατος, µε τη µεριά της ολιγαρχίας του χρήµατος, επιβάλλοντας στους λαούς τους την πιο ανελέητη λιτότητα, όχι µονάχα στην Ευρώπη, αλλά και σε χώρες τόσο µακρινές όσο η Αυστραλίακαι η Νέα Ζηλανδία (που υπήρξε το υπόδειγµα των θατσερικών ιδιωτικοποιήσεων). Η διάλυση του κοινωνικού κράτους και οι ιδιωτικοποιήσειςείναι το άκρον αντίθετοτων θέσεων που είχε η Σοσιαλδηµοκρατία πριν από έναν αιώνα. Και έχει σήµερα τόσο ξεπέσει που, στα δύσκολα, αποτελεί την τελευταία ελπίδα του συστήµατος. Βλέποντας παντού «Τιτανικούς», όπως πρόσφατα η θλιβερή πρωθυπουργός της Ισλανδίας, οι σοσιαλδηµοκράτες ηγέτες αναλαµβάνουν να κάνουν όσα δεν θα τολµούσαν ούτε οι πιο δεξιές κυβερνήσεις, προκειµένου να πείσουν τον λαό να γίνει υπόδουλος του χρέους. Τι θα γράψει...
... γι’ αυτούς η Ιστορία; Με λόγια δόλια και έργα άθλια, δύσκολα θαβρεθεί κάποιο χέρι για να διασώσει τη µνήµη τους,όπως σε εκείνες τιςµπρούντζινεςπλάκες του Βερολίνου όπου διασώθηκε η µνήµη του διασηµότερου θύµατός τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου