«Φασιστάκια», «σκουπίδια», «φαλαγγίτες», «πληρωμένοι», «λαμόγια». Αλήθεια;

 Του Άρη Δημοκίδη, Lifo

Υπήρξαν πάντως και οι διαφορετικές απόψεις. Μου έκανε εντύπωση αυτό: για κάθε επιφύλαξη που εκφραζόταν, για κάθε σχόλιο και παρατήρηση κάποιου, ακολουθούσαν πολλά tweets που του έλεγαν πάνω κάτω: «Είσαι παπαγαλάκι του συστήματος», «Πρετεντερίζεις», «Δε μας χέζεις που έχεις άποψη κι εσύ;», «Σας πληρώνει το Πασόκ», «Λακέ του Κωστόπουλου», «Πόσα πήρατε για να τα λέτε αυτά;», «Νεοφιλελεύθερα Ζόμπι», «Είστε συνεργάτες της χούντας του ΓΑΠ» κλπ.

Το να απορρίπτεις κάθε αντίθετη γνώμη όχι απλώς λέγοντας ότι είναι βλακώδης αλλά κατηγορώντας και όποιον την έχει πως είναι «παπαγαλάκι», «πουλημένος» ή «πράκτορας σε έμμισθη εντεταλμένη υπηρεσία» -μόνο και μόνο επειδή έχει ενστάσεις για κάτι- είναι μια τακτική (και πρακτική) Ριζοσπάστη: δεν γίνεται να διαφωνείς μαζί μου παρά μόνο αν είσαι μισθοφόρος πράκτορας!

Προχτές προβλήθηκε στο ίντερνετ το πολυσυζητημένο Debtocracy το online ντοκιμαντέρ που δημιουργήθηκε απ’ τους δημοσιογράφους Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη και είναι η πρώτη αντίστοιχη ελληνική παραγωγή που χρηματοδοτήθηκε απ’ τους θεατές.

Καθώς παιζόταν χιλιάδες άνθρωποι τουίταραν ταυτόχρονα τις εντυπώσεις τους.  Νομίζω ότι οι αντιδράσεις ήταν κυρίως θετικές. Πολύ θετικές.Το Debtocracy είναι πραγματικά ενδιαφέρον (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια ή ότι δεν έχει και τις υπερβολές του) και καλοδουλεμένο.

Υπήρξαν πάντως και οι διαφορετικές απόψεις. Μου έκανε εντύπωση αυτό: για κάθε επιφύλαξη που εκφραζόταν, για κάθε σχόλιο και παρατήρηση κάποιου, ακολουθούσαν πολλά tweets που του έλεγαν πάνω κάτω: «Είσαι παπαγαλάκι του συστήματος», «Πρετεντερίζεις», «Δε μας χέζεις που έχεις άποψη κι εσύ;», «Σας πληρώνει το Πασόκ», «Λακέ του Κωστόπουλου», «Πόσα πήρατε για να τα λέτε αυτά;», «Νεοφιλελεύθερα Ζόμπι», «Είστε συνεργάτες της χούντας του ΓΑΠ» κλπ.

Το να απορρίπτεις κάθε αντίθετη γνώμη όχι απλώς λέγοντας ότι είναι βλακώδης αλλά κατηγορώντας και όποιον την έχει πως είναι «παπαγαλάκι», «πουλημένος» ή «πράκτορας σε έμμισθη εντεταλμένη υπηρεσία» -μόνο και μόνο επειδή έχει ενστάσεις για κάτι- είναι μια τακτική (και πρακτική) Ριζοσπάστη: δεν γίνεται να διαφωνείς μαζί μου παρά μόνο αν είσαι μισθοφόρος πράκτορας!

Παραδείγματα; (Εννοείται πως γράφτηκαν εν θερμώ κι αυτό το καταλαβαίνουμε και το δεχόμαστε όλοι.)

Όλοι εσείς που σκυλιάσατε με το #debtocracy ελάτε πείτε την αλήθεια: Βολεμένοι δεν είστε; (kornass)

#ff στον @xstefanou που κατάφερε να κάνει όλα τα νεοφιλελεύθερα σκουπίδια & φασιστάκια να εμφανιστούν κι ας μην έχουμε εκλογές! (fmayakos)

έχει γέλιο να διαβάζεις τα σχόλια νεοφιλελεύθερων, κομ/σκυλων, διαφημιστών κ καθεστωτικών δημ/γράφων, έχουν φάει τις σάρκες τους #debtocracy (dimios_)

Και επειδη ειδα οτι οι μονοι που δυσανασχετησαν ηταν ολα τα λαμογια που εχουν αδειασει τα ταμεια, ενα ακομα ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ σε εσας (athyrostomos)

Διαβάζοντας τα σχόλια για το #debtocracy μου έκανε εντύπωση το πόσο η χώρα είναι γεμάτη νεοφιλελεύθερα σκουπίδια κ επίδοξους φαλαγγίτες. (giorgosaiki)

Ήθελα όμως (επίσης χωρίς διάθεση λιθοβολισμού) να δω και ποιοι ήταν αυτοί οι περίφημοι που είχαν διαφορετική άποψη. Να μερικά απ’ τα tweets τους:

Ενδιαφέρον σαν προσπάθεια και δημιουργία αλλά αφελές με αστήρικτα συμπεράσματα και παντελή έλλειψη γνώσης της οικονομίας. (mits980)

Είναι πάντως κατόρθωμα να λες επί μία ώρα ιστορίες για το χρέος και να μην αναφέρεις ούτε μια φορά τη λέξη έλλειμμα. (geo_pap)

Με όλο το σεβασμό, η ταύτιση του ελληνικού προβλήματος με τις μπανανίες της Λατινικής Αμερικής αθωώνει την κλεπτοκρατία. (Fotisk)

Αυτό που όλοι είδαν, βλέπουν ή θα δουν #debtocracy και θα μας παρουσιάζουν το περιεχόμενο του ως αξιωματική αλήθεια εμένα με τρομάζει. (Juanitaswan)

Δυστυχώς το #debtocracy επιβεβαίωσε πως τα οικονομικά δεν είναι το φόρτε της αριστεράς. (anestis)

«Βλέποντας την ευκολία με την οποία παραλληλίζετε τη σημερινή κατάσταση με τη δικτατορία του Παπαδόπουλου, εμείς οι (παραγωγοί) θεατές, έχουμε άραγε το δικαίωμα να παραλληλίζουμε το καλοφτιαγμένο σας ντοκιμαντέρ με τα αντίστοιχα της Λένι Ρίφενσταλ ;» (σχολιαστής)

Αν το debtocracy δεν ήταν ιντερνετική παραγωγή λαικής βάσης αλλά εκπομπή του 902 δεν θα το συζητούσε κανείς. (gregoryfarmakis)

Το #debtocracy είναι το παρόν της Πρετεντέρειας προπαγάνδας απο την άλλη πλευρά. Αρνούμαι να διαλέξω ηλίθιους. (psaranto)

α ναι, το #debtocracy είναι ο Λαζόπουλος των ντοκιμαντέρ (aNameToCome)

Σύγκριση του Strauss-Kahn με δικτάτορα Παπαδόπουλο: αισχρός λαϊκισμός. (Thoughtsofashy)

Αν και δεν χωρούν ηθικολογίες σε ένα τέτοιο ζήτημα είναι πολύ εύστοχο το «Φυσικά και είναι ανήθικο χρέος, αλλά επειδή είναι το χρέος ενός ανήθικου λαού.» του @tgeorgakopoulos (sVathis)

Αν έβγαζε η Marfin τόσο μονόπλευρο ντοκιμαντέρ, θα τους βρίζαμε. Αλλά στο #debtocracy είναι "δικοί μας" και δεν μας ενοχλεί. Έτσι δεν πάει; (olrandir)

Είδα το #debtocracy. Τρέχω στην τράπεζα να πάρω δάνειο. Θα αγοράσω ό,τι μπορώ και μετά θα κηρύξω το χρέος μου απεχθές. (v_emman)

Είναι λίγο κουφό το να θεωρείς ότι οι παραπάνω (και εκατοντάδες ακόμη) άνθρωποι που έγραψαν τη γνώμη τους είναι όλοι «Πρετεντέρηδες», «διαφημιστές και επικοινωνιολόγοι» και ότι «πληρώνονται γι’ αυτά που είπαν». [Όπως σε κάθε παρανοϊκή θεωρία συνωμοσίας μπορεί να υπάρχουν ψήγματα αλήθειας. Αυτό δεν την κάνει λιγότερο παρανοϊκή.] Μπορεί να σε βολεύει να τους θεωρείς όλους πληρωμένους, να ανεβάζει την αυτοπεποίθησή σου, να ακυρώνει κάθε διαφορετική άποψη απ’ την δική σου («δε μετράει τι λένε αυτοί, είναι ΠΑΣΟΚΟΙ», - ακόμα κι όταν προφανέστατα ΔΕΝ είναι). Μπορεί να ισχυροποιείς έτσι την θεωρία σου πως έχεις πάντα δίκιο, πως κατέχεις την απόλυτη αλήθεια.

[Το ίδιο μπορεί να συμβεί κι απ’ την ανάποδη, κάποιος που δε συμφωνεί με το debtocracy μπορεί να ξεφύγει βλακωδώς, απαξιώνοντας όσους τους άρεσε, απορρίπτοντας την άποψή τους ως «στερεοτυπικά κομμουνιστική», «κωλοαναρχική», «σταλινική», «παλαιολιθικά δογματική» ή οτιδήποτε άλλο.]

Αν εγώ είχα μισήσει το ντοκιμαντέρ (και τυχαίνει να μη το μίσησα) αυτή δε θα γινόταν αποδεκτή ως η προσωπική μου άποψη. Όχι…

Θα ήμουν ένας πληρωμένος απολιτίκ, lifestyle τσάτσος των free press. Θα ήταν φως φανάρι: ο Τσαγκαρουσιάνος θα μου είχε δώσει γραμμή να καταπνίξω την αλήθεια και να προωθήσω τους φίλους του τους πολιτικούς. Άλλωστε αν λέγαμε καλό λόγο για το Debtocracy, το ΠΑΣΟΚ, χάρη στο οποίο υπάρχει η Lifo (και οι ατενίστας!), θα μας έκοβε το δίχως άλλο την κρατική διαφήμιση!

Όλη η παραπάνω παράνοια (την βλέπω μπροστά μου, αλήθεια) θα είχε επινοηθεί από ένα σωρό τρολ, επειδή δε θα δέχονταν πως κάποιος δε συμφωνούσε μαζί τους...

Κι ας προώθησε η Lifo με τα χίλια το Debtocracy. Κι ας πήρε μεγάλη συνέντευξη απ’ τους συντελεστές του πριν την προβολή του. Κι ας υποστήριξε ανοιχτά τον Χατζηστεφάνου όταν απολύθηκε απ’ τον ΣΚΑΪ –«έδιωξαν τον λάθος Άρη» γράψαμε, εννοώντας ότι έπρεπε να διώξουν τον Πορτοσάλτε κι όχι τον Χατζηστεφάνου. Κι ας είχε δημοσιεύσει εξαιρετικά κείμενα του δημοσιογράφου όπως αυτό για το Καράβι της Γάζας. Κι ας έγραψε στο σάιτ όχι ένα, αλλά δύο κείμενα για το Debtocracy – και μάλιστα κι ένα τη μέρα πριν την προβολή του. Κι ας ζήτησε η Lifo απ’ τον Άρη Χατζηστεφάνου να γράψει το εντιτόριαλ αυτής της εβδομάδας στην έντυπη Lifo, το πολύ ενδιαφέρον και πολυδιαβασμένο Από ρουφιάνοι, «Πρετεντέρηδες» (το οποίο χτες όλη μέρα αλλά και σήμερα το έχω βάλει ως Top Story στην πρώτη σελίδα του σάιτ).

Παρ’ όλα αυτά αν οποιοσδήποτε απ' τη Lifo είχε διαφορετική άποψη για το φιλμ οι θιασώτες των θεωριών συνωμοσίας (αλλά, είμαι σίγουρος, όχι οι αξιοπρεπέστατοι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ, αλλά και πολλοί άλλοι που κατέκριναν τους "αρνητές" του φιλμ με σύνεση και χιούμορ) θα είχαν χίλια πράγματα να πουν. Είναι όμως υποχρεωτικό το να θεωρούμε το Debtocracy είτε το Αριστούργημα του Αιώνα είτε τη Μαλακία του Αιώνα;

Και τελικά γιατί να μην αντέχουμε την αντίθετη άποψη και γιατί να σπεύδουμε να την χαρακτηρίσουμε χουντική; «Φασιστάκια», «σκουπίδια», «φαλαγγίτες», «πληρωμένοι», «λαμόγια»: βγάζει τελικά η κρίση τον χειρότερό μας εαυτό;

Τι σημασία έχουν τώρα αυτά, θα πει κάποιος, κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, η χώρα πάει για χρεοκοπία. Ίσως και να έχει δίκιο. Αυτό όμως δε σημαίνει πως πίσω από κάθε αντίθετη γνώμη κρύβεται ο Σόρος, ή ο Πρετεντέρης, ή ο ΓΑΠ, η Ντόρα Μπακογιάννη ή ο Μίκυ Μάους.

Και επίσης δε σημαίνει πως επειδή (εκτός των άλλων) είδαμε ένα ντοκιμαντέρ γίναμε απαραίτητα όλοι ειδικοί - είτε της μίας αλήθειας είτε της άλλης…