Του Τάκη Μϊχα, www.protagon.gr,22.4.11
Όταν ο φουκαράς ο γέρο Κάρολος διαμόρφωνε την σκέψη του σχετικά με την «πάλη των τάξεων» ούτε φυσικά κατά διάνοια μπορούσε να περάσει από το μυαλό του τι επρόκειτο να συμβεί στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο ο όρος αυτός αναφερόταν στην δομική αντίθεση που ενυπάρχει μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας καθώς και τα δυο μέρη προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τις έσοδα τους. Μάλιστα σύμφωνα με τον Μαρξ η «πάλη των τάξεων» δεν ήταν μια απλή σύγκρουση συμφερόντων, αλλά ο καθοριστικός παράγων εξέλιξης των κοινωνιών.Φυσικά ο Μαρξ δεν γνώριζε την Ελλάδα ούτε είχε την ευτυχία να γνωρίσει την ΔΕΗ την ΓΕΝΟΠ και τον κ.Φωτόπουλο. Και όμως οι προαναφερθέντες κατάφεραν κάτι που όλοι μαζί οι αστοί οικονομολόγοι δεν είχαν καταφέρει μέχρι σήμερα: Να διαγράψουν με μια μονοκονδυλιά την έννοια της «ταξικής πάλης» μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.
Το θέμα δεν είναι απλά ότι η διοίκηση της επιχείρησης παρείχε μισθούς που υπερέβαιναν κάθε κριτήριο παραγωγικότητας. Πολύ πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι όπως δείχνει το πόρισμα Ρακιντζή το «κεφάλαιο» σε κάθε ευκαιρία έσπευδε να κατακλύσει τους ταλαιπωρημένους «προλετάριους» με απίστευτα δώρα: από λουλούδια και ποτά μέχρι αρώματα και ταξίδια πολυτελείας και κρουαζιέρες στο εξωτερικό!
Αλλά αυτή κατάσταση δεν σταματούσε εδώ. Αντίθετα το «κεφάλαιο» λάμβανε και ένα άλλο μέτρο που ούτε ο Μαρξ ούτε κανένας άλλος επαναστάτης διανοουμένους μπορούσε ποτέ να διανοηθεί: Χρηματοδοτούσε τους «προλετάριους» για να κάνουν κινητοποιήσεις εναντίον του!
Σε αυτά τα πλαίσια επιπρόσθετα το «κεφάλαιο» χρηματοδοτούσε την έκδοση περιοδικών και εν γένει υλικού από τους «προλετάριους» που θα έφερναν εγγύτερα την ημέρα της Επανάστασης. Δυστυχώς όμως τα χρήματα κατέληγαν σχεδόν πάντοτε στην τσέπη των «προλετάριων» για να διασφαλίσουν την «διευρυμένη αναπαραγωγή τους» με συνέπεια ούτε περιοδικά να εκδίδονται ούτε να αποστέλλονται στις πεινασμένες για καθοδήγηση μάζες με αποτέλεσμα να καθυστερεί συνεχώς η άγια ημέρα της Επανάστασης. Όμως οι παροχές του «κεφαλαίου» δεν περιορίζονταν στα προαναφερθέντα: Ολόκληρα ακίνητα δώριζαν οι «καπιταλιστές» στα «συνδικάτα» για να έχουν ένα χώρο να οργανώνουν τις «αχτιβες» τους και να προγραμματίζουν την λύτρωση της «γης των κολασμένων»
Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο καθ.Πελαγιδης στα βιβλία του η εικόνα που παρουσιάζει η Ελλάδα δεν έχει, ούτε είχε ποτέ καμιά σχέση με την «πάλη των τάξεων». Θυμίζει πολύ περισσότερο κοινωνίες στις αρχές του Μεσαίωνα τις οποίες λυμαίνονταν διάφορες ομάδες επιδρομέων όπως οι περίφημοι Βίκινγκς. Άρπαζαν και λεηλατούσαν ότι έβρισκαν μπροστά τους και προχωρούσαν στο επόμενο στόχο. Στην Ελλάδα τον ρόλο των Βικιγκς έχουν αναλάβει οι διάφορες συντεχνίες (όπως π.χ. η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ) που με την πλήρη ανοχή και υποστήριξη των πολιτικών λυμαίνονται την υπεραξία που παράγουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Και φυσικά ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να λογοδοτήσουν για τις δραστηριότητες τους.
Το θέμα δεν είναι απλά ότι η διοίκηση της επιχείρησης παρείχε μισθούς που υπερέβαιναν κάθε κριτήριο παραγωγικότητας. Πολύ πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι όπως δείχνει το πόρισμα Ρακιντζή το «κεφάλαιο» σε κάθε ευκαιρία έσπευδε να κατακλύσει τους ταλαιπωρημένους «προλετάριους» με απίστευτα δώρα: από λουλούδια και ποτά μέχρι αρώματα και ταξίδια πολυτελείας και κρουαζιέρες στο εξωτερικό!
Αλλά αυτή κατάσταση δεν σταματούσε εδώ. Αντίθετα το «κεφάλαιο» λάμβανε και ένα άλλο μέτρο που ούτε ο Μαρξ ούτε κανένας άλλος επαναστάτης διανοουμένους μπορούσε ποτέ να διανοηθεί: Χρηματοδοτούσε τους «προλετάριους» για να κάνουν κινητοποιήσεις εναντίον του!
Σε αυτά τα πλαίσια επιπρόσθετα το «κεφάλαιο» χρηματοδοτούσε την έκδοση περιοδικών και εν γένει υλικού από τους «προλετάριους» που θα έφερναν εγγύτερα την ημέρα της Επανάστασης. Δυστυχώς όμως τα χρήματα κατέληγαν σχεδόν πάντοτε στην τσέπη των «προλετάριων» για να διασφαλίσουν την «διευρυμένη αναπαραγωγή τους» με συνέπεια ούτε περιοδικά να εκδίδονται ούτε να αποστέλλονται στις πεινασμένες για καθοδήγηση μάζες με αποτέλεσμα να καθυστερεί συνεχώς η άγια ημέρα της Επανάστασης. Όμως οι παροχές του «κεφαλαίου» δεν περιορίζονταν στα προαναφερθέντα: Ολόκληρα ακίνητα δώριζαν οι «καπιταλιστές» στα «συνδικάτα» για να έχουν ένα χώρο να οργανώνουν τις «αχτιβες» τους και να προγραμματίζουν την λύτρωση της «γης των κολασμένων»
Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο καθ.Πελαγιδης στα βιβλία του η εικόνα που παρουσιάζει η Ελλάδα δεν έχει, ούτε είχε ποτέ καμιά σχέση με την «πάλη των τάξεων». Θυμίζει πολύ περισσότερο κοινωνίες στις αρχές του Μεσαίωνα τις οποίες λυμαίνονταν διάφορες ομάδες επιδρομέων όπως οι περίφημοι Βίκινγκς. Άρπαζαν και λεηλατούσαν ότι έβρισκαν μπροστά τους και προχωρούσαν στο επόμενο στόχο. Στην Ελλάδα τον ρόλο των Βικιγκς έχουν αναλάβει οι διάφορες συντεχνίες (όπως π.χ. η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ) που με την πλήρη ανοχή και υποστήριξη των πολιτικών λυμαίνονται την υπεραξία που παράγουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Και φυσικά ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να λογοδοτήσουν για τις δραστηριότητες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου