 |
| Έλαιογραφία 150x150-Κώστας Ντιος |
Ας υψώσουμε πια θριαμβικές τις αψίδες των δαφνών, και τις πολυτελείς της πασκαλιάς γιρλάντες. Κάτι πολύ χαρμόσυνο μυρίζει μέσα στον αέρα, αδελφοί μου. Κάτι πολύ χαρμόσυνο και μεγάλο. Κοιτάχτε κατάματα τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς. Μέσα στα μύχια των αγρυπνισμένων ματιών τους θα συλλάβετε την ανησυχία της φοβερής προσδοκίας, και τον τρόμο του μελλούμενου θαύματος. Ω! εμείς οι πιστοί, που δε γενήκαμε ακόμα αρκετά άγιοι για ναγαπήσουμε τους εχθρούς μας, ακούμε κρυφά στο στήθος μας να χορεύει χαρούμενο το μίσος μας.
Άχραντε Ιησού. Συχώρεσέ μας να μην ψαλιδίσουμε τα φτερά του μίσους μας!
Αδελφοί μου! Κάτι πολύ χαρμόσυνο πάλλεται μέσα στα μύρα του αρμυρού μπάτη. Κάτι πολύ λαμπρό αιωρείται στα κλώνια της νέας τριανταφυλλιάς. Ένα πνεύμα νέον και τρομερό σαλεύει τους ακρέμωνας των ιερών ελαιώνων και κάνει τους λαούς να τραγουδούν όλοι μαζί ύμνους στον Ιησού.
–Ιησού γλυκέ μου!
Τα χέρια των λαών υψώνουνται προς τον γαλάζιον ειρηνικόν αιθέρα δεητικά. Ένα δάσος λευκών σαλευομένων ικεσιών. Ένας βόγγος παραπόνου σαν βουή κυμάτων πολλών.
–Ιησού! Την ειρήνην… Την ευτυχία… Την Αγάπη… Την Ανάστασή σου!
Το θαύμα φουσκώνει παρθενικόν ως άνθος μαγνόλιας. Το θαύμα πλησιάζει. Λευκό σαν πανάκι φουσκωμένο. Θαλασσόκρινο που όλο έρχεται…
Τα μάτια των πιστών χαμογελούν. Τα διαμάντια λάμπουν στα μεγάλα κουρασμένα ματόκλαδα των παρθένων και των Μυροφόρων. Η δέησις ανεβαίνει σαν κύμα λιβανωτού. Οι κόκκινες παπαρούνες ψιθυρίζουν αιματωμένες από την αγριότητα του φριχτού Μολώχ των ειδώλων που γκρεμίζονται. Τα ωραία θύματα που ασπαίρουν ακόμα πάνω στους μαύρους βωμούς χαμογελούν κοιτώντας την Νέαν Ανατολήν που χρυσώνει τα ακροούρανα, και ροδίζει τα κράσπεδα των θαλασσών. Ανάστα! Ανάστα γλυκέ Ιησού. Θα είναι ευτυχισμένα τα ωραία νεανικά σφαχτάρια αν τους ψιθυρίσεις πως είναι τα τελευταία μέσα στη φριχτή λιτανεία των τρομερών αιώνων!
Λευκά περιστέρια, και όλα τα ρόδα μας, και όλη η σμύρνα μας, και η αλόη και το ροδόσταγμα της λατρείας μας θα είναι τα δώρα μας στον βωμό της ειρήνης σου. Και η αγάπη, η αγάπη η πλατιά που χαμογελά και αχτινοβολεί θάναι η σημαία μας. Θα την υψώσουμε έως τα σύννεφα Χριστέ μου για να πλαταγίσει σόλους τους ανέμους. Θα καρφώσουμε το κοντάρι της έως την καρδιά της δυστυχισμένης μας Γης, για ναρχίσει, Χριστέ μου, να πάλλει με καινούριο ρυθμό κάτου απ’ τη χαμογελούσα ματιά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου