Αριστερά αλλά και Οικολογία της ευθύνης

 Του Γιάννη Σακιώτη

Η Δημοκρατική Αριστερά, με το πρώτο της συνέδριο, απευθύνεται στους Έλληνες πολίτες με το κεντρικό σύνθημα: «Αριστερά της ευθύνης». Δεν πρόκειται για λόγια και επικοινωνιακά τεχνάσματα.  Η ευθύνη είναι η έννοια – κλειδί που προσδιορίζει όλα όσα θα έπρεπε να είναι η Αριστερά στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Που αναδύει στον κεντρικό πολιτικό της λόγο τις έννοιες του δημόσιου συμφέροντος, της κοινωνικής συνοχής και της αειφορίας και «χτίζει» τις προγραμματικές αντιλήψεις στην βάση της άμεσης ανταπόδοσης οφελών για την κοινωνία και όχι στην λογική της προσμονής της δημιουργίας των «κατάλληλων συνθηκών» για την σοσιαλιστική γη της επαγγελίας.

Ιστορικά, η Ελλάδα δυστύχησε να έχει Αριστερά της ανευθυνότητας αμέσως μετά την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και ο τόπος μοιραία καταστράφηκε από τον Εμφύλιο. Τον λογαριασμό τον πλήρωσε η χώρα, με άγριο τρόπο και με όσους αγνούς, αθώους και ανυποψίαστους Αριστεροί θυσιάστηκαν, «διότι έτσι έπρεπε»,  σύμφωνα με τα όσα αποφάσιζε το ιερατείο της Αριστεράς, που στο όνομα του αναμενόμενου σοσιαλισμού πούλησε προφανώς την ψυχή της στον διάβολο.

Τα τελευταία χρόνια, οι συσχετισμοί ιδεολογικών ρευμάτων, πρακτικών και ανθρώπων στην Αριστερά ανέδειξε στο προσκήνιο εκ νέου μια Αριστερά της ανευθυνότητας. Ο λογαριασμός  καθυστερεί, τώρα ετοιμάζεται. Ξέρουμε όμως ορισμένα μεγέθη: την διάλυση του πανεπιστημίου, την επικράτηση ανόητων και καταστροφικών πρακτικών, όπως αυτές που εδώ και χρόνια καλλιεργεί το δήθεν κίνημα που δεν πληρώνει εισιτήριο στα μέσα δημόσιας συγκοινωνίας, την θωπεία της ανομίας και κατά συνέπεια του πιο ακραίου ατομικού ωφελιμισμού –ας μην ξεχνάμε την υποστήριξη των «κακόμοιρων» με τα αυθαίρετα-, το κλείσιμο του ματιού αν όχι την φανερή υποστήριξη σε μικρο-τρομοκρατικές «συνήθειες», όπως η φίμωση της καλλιτεχνικής ελευθερίας και βέβαια το χειρότερο ίσως από όλα,  την ανοχή και το κλείσιμο του ματιού στα «παιδιά» που «δικαιούνται» να «επαναστατούν» απέναντι στην «βία» του κράτους και της κοινωνίας.

Γνωστά όλα αυτά. Και λυπηρά.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο, εξίσου σημαντικό πρόταγμα των ημερών και ενώ η χώρα αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεωκοπίας. Η Οικολογία της ευθύνης. 

Είναι η απάντηση στον ευρύτατα διαδεδομένο στην χώρα μας οικο-λαϊκισμό, που άλλοτε ηθελημένα, τις περισσότερες φορές όμως ακούσια:

·        υπονομεύει το κοινό μας μέλλον ευνοώντας μικρά και μεγάλα συμφέροντα που ακυρώνουν την χωροθέτηση ΑΠΕ και βιολογικών καθαρισμών,

·         μάχεται την δημιουργία ζωνών προστασίας της φύσης και των τοπίων, 

·        ποτρέπει λύσεις βελτίωσης και ολοκλήρωσης στην διαχείριση των απορριμμάτων,

·        σταματά την ανάπτυξη περιβαλλοντικά φιλικών δικτύων, όπως ο σιδηρόδρομος και το τραμ, ζητώντας παράλογα ακριβές υπογειοποιήσεις ή να μην χαθούν θέσεις στάθμευσης για το ΙΧ,

·        μπλοκάρει κάθε δυνατότητα χωροταξικής δικαιοσύνης, με αστικό αναδασμό ελεύθερων χώρων, που μπορεί να γίνει προς όφελος της ποιότητας ζωής σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, όπως η λυσσαλέα προσπάθεια μη αξιοποίησης μέρους του Ελληνικού με στόχο την δημιουργία πάρκων σε υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας.

Πρόκειται για την λαϊκιστική υπονόμευση του αναπτυξιακού κομματιού των δυνατοτήτων για αειφόρο ή πράσινη ανάπτυξη.

Υπάρχει όμως και η αντίστροφη όψη, εκείνο του οικο-αναπτυξιακού λαϊκισμού, που στο όνομα της βελτιστοποίησης του αιολικού δυναμικού απαιτεί να θυσιαστούν τα πάντα στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης, όπως πχ με το να ζητά χωροθέτηση ανεμογεννητριών παντού, ακόμη και αν πρόκειται για θηριώδεις κατασκευές σε μικρά νησιά που διαλύουν το πανέμορφο τοπίο ή για εγκατάσταση τουρμπινών σε σημαντικές περιοχές για τα πουλιά, αδιαφορώντας για το αν πολύτιμοι πόροι της σπάνιας βιοποικιλότητας της χώρας μας και της ανθρωπότητας θα κινδυνεύσουν ακόμη και με οριστική εξαφάνιση.

Όλα αυτά, προς ίδιον, ατομικό, καιροσκοπικό, πολύ μικρού ορίζοντα όφελος, μικρο και μεγαλο-ιδιοκτητών γης ή/και εκμεταλλευτών που καραδοκούν να κερδοσκοπήσουν, λίγο ή πολύ, λεηλατώντας τους πολύτιμους κοινούς φυσικούς πόρους, χτίζοντας κατά βούληση, απαρτιώνοντας πολύτιμα τοπία, «κάνοντας ανάπτυξη όπως ξέρουν, με το πηλοφόρι και το μυστρί», σκορπώντας εργοστάσια καύσης απορριμμάτων σε όλη την χώρα, ερημοποιώντας τις γόνιμες γαίες με την επιμονή στην εντατική χημική γεωργία.

Η Δημοκρατική Αριστερά καλείται από τις ιστορικές συγκυρίες και μέσα σε πολύ δύσκολες περιστάσεις να αγωνιστεί για την διάσωση του κοινού μας μέλλοντος, με υπεύθυνες επιλογές στο πεδίο της πράσινης ανάπτυξης που διασφαλίζουν την βιωσιμότητα, το κοινό συμφέρον.

Η Οικολογία της ευθύνης είναι το απαραίτητο δεύτερο πόδι της Αριστεράς της ευθύνης. Αν δεν την υπηρετήσει η Δημοκρατική Αριστερά, πολύ φοβάμαι πως κανείς άλλος πολιτικός χώρος δεν θα το κάνει.

Η Δημοκρατική Αριστερά μπορεί και οφείλει να τολμήσει να είναι το κόμμα της Οικολογίας της ευθύνης.