Η Χρυσή Αυγή, το αθάνατο ελληνικό DNA και η "επίσημη ιδεολογία" της μεταπολίτευσης.
Η Ελλάδα στους Έλληνες, λέει το αυτοκόλλητο στο κράνος ενός από τους χρυσαυγίτες που προπηλάκισαν τον Πέτρο Ευθυμίου στο Μαρούσι, στις 21 Απριλίου. Ο άνθρωπος που είχε τόσο πολύ λατρέψει τον εμπνευστή του νασερικού εκείνου συνθήματος, τονΑνδρέα Παπανδρέου, με το οποίο ανήλθε στην εξουσία το 1981, υφίσταται το 2012 τη βία από ναζιστές, οι οποίοι θεωρούν κάτι σαν τιμαλφές το σύνθημα του πασοκικού κουλέρ λοκάλ, το τοποθετούν με άνεση πλάι στα δικά τους εικονίσματα, στον φύρερ που τους εμπνέει και στην ακράδαντη πίστη τους για την καθαρότητα του αίματος και την ανωτερότητα της φυλής. Ο Πέτρος Ευθυμίου μπορεί να έπεσε απ’ τα σύννεφα, όπως γενικώς οι περισσότεροι Έλληνες κατρακυλούν από σύννεφο σε σύννεφο, όλο και πιο χαμηλά. Αργά αλλά σταθερά, όμως, η μεταπολίτευση κυριαρχήθηκε από συνθήματα και νοοτροπίες που θα οδηγούσαν στο σημερινό φαινόμενο – την άνοδο της εξτρεμιστικής, ρατσιστικής και ναζιστικής Ακροδεξιάς. Η περίφημη εθνική ανεξαρτησία του πασοκικού ποπουλισμού, πολύ σύντομα μετατράπηκε σε υποδοχή απομονωτισμού και εσωστρέφειας.
Η Ελλάδα, προσκολλημένη στην Ευρώπη και στις παροχές της, για κοντά τριάντα χρόνια έζησε τη φαντασίωση της ισχύος και, την ίδια στιγμή, καλλιέργησε μια νέα εθνική ιδεολογία ανωτερότητας. Μια ιδεολογία που ενσωμάτωσε την πίστη περί τρισχιλιετούς συνεχείας του ελληνισμού και που εκφράστηκε και γλωσσικά στην καθημερινότητα, με την επίκληση του περίφημου ελληνικού DNA.
Τι περιείχε αυτό το ελληνικό DNA; Πρωτίστως, περιφρόνηση ή μίσος για τον άλλο. Φαντασιώσεις ισχύος, που μας έκαναν να αγοράζουμε όπλα αντί να προσπαθούμε να βρούμε λύσεις με τα κράτη με τα οποία συνορεύουμε. Ανόητες περιχαρακώσεις στα όρια ενός χωρίς σημασία εθνοκεντρισμού, που στο όνομα δήθεν της ιδιαιτερότητας και της διαφοράς οδήγησε στην άρνηση οργάνωσης του ελληνικού κράτους στο πρότυπο των δυτικών εταίρων μας (από τη δημόσια διοίκηση έως το Πανεπιστήμιο, από το κτηματολόγιο μέχρι το ΕΣΥ). Εθνικόφρων αντιιμπεριαλισμός και αντιδυτικισμός – που θα μπορούσε να συμβολιστεί στο χαιρέκακα ομόθυμο «καλά να πάθουν», το σύνθημα με το οποίο η ελληνική κοινή γνώμη τοποθετήθηκε μετά το αποτρόπαιο γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και το οποίο επικύρωσε πανηγυρικά τη φαιοκόκκινη σύγκλιση του ελληνικού αναδελφισμού (της εθνικής μας μοναξιάς, που λέει και το τραγούδι). Sui generis τοποθετήσεις στις διεθνείς σχέσεις, που μας έκαναν καταγέλαστους και περιφρονητέους στη διεθνή κοινότητα: η διαμάχη που εκκίνησε από τον Αντώνη Σαμαρά με τη χώρα που σήμερα την αποκαλούμε FYROM για το όνομα σε κανονικές συνθήκες θα θεωρούνταν μια ιδεοληπτική γραφικότητα· ενώ ακόμα και σήμερα πιστεύουμε ότι οι κακοί Δυτικοί βομβάρδισαν τη Σερβία επειδή είχαν τεράστια γεωστρατηγικά συμφέροντα κι όχι επειδή το καθεστώς Μιλόσεβιτς αποδείχθηκε μια τεράστια εθνικιστική μηχανή μίσους, τρόμου και προσπάθειας επιβολής της εθνικής καθαρότητας… Τόσα χρόνια μετά, πού έχει φτάσει άραγε η δικαστική έρευνα για την εμπλοκή ελληνικών παραστρατιωτικών δυνάμεων στη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα;
Μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Η ελληνική ιδεολογία, η ιδεολογία που επισήμως διακινεί το ελληνικό κράτος, αναπαράγει η εκπαίδευση, σιγοντάρει η εκκλησία, δοξάζουν στην πλειονότητά τους τα ΜΜΕ, η ιδεολογία που μοιραία διακινείται στα καφενεία και στις λαϊκές αγορές, στην ακρότητά της οδηγεί στη Χρυσή Αυγή. Το ερώτημα είναι πώς, από βίαιο κοινωνικό περιθώριο, η συγκεκριμένη οργάνωση αποκτά χαρακτηριστικά κοινωνικού κινήματος και διεκδικεί είσοδο στο Κοινοβούλιο.
Τη δυναμική που έχει σήμερα αποκτήσει η Χρυσή Αυγή τη διεκδίκησε στα μετερίζια της Αγανάκτησης και στον Άγιο Παντελεήμονα. Ο υποδόριος ρατσισμός απέναντι στον Άλλο εύκολα μετατράπηκε σε υποστήριξη της συγκροτημένης πολιτικά ομάδας που αντιμετώπισε δυναμικά τους χωρίς χαρτιά (και χωρίς ελπίδα) μετανάστες ως πρόβλημα. Και τον βίαιο αντικοινοβουλευτισμό, που εκφράστηκε με συνθήματα για κρεμάλες και Γουδιά, με αντισυγκεντρώσεις και γιαουρτώματα, δεν τον καρπώθηκε ως διαμαρτυρία μόνο η Αριστερά.
Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι ακόμα ένα πρόβλημα – αλλά βεβαίως δεν είναι το μόνο. Το μείζον πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι ότι ακόμα, σήμερα, σε όλα σχεδόν τα κόμματα, κυριαρχεί η μίζερη αντίληψη του συνθήματος «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Κι ότι οι πραγματικά εξωστρεφείς πολιτικοί της μεταπολίτευσης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Γεώργιος Ράλλης, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Κώστας Σημίτης θεωρούνται αποσυνάγωγοι – μαζί με τα πολιτικά διακυβεύματα της πολιτικής τους, τον εκσυγχρονισμό και τον ευρωπαϊκό δρόμο. Δεν υπάρχει ελπίς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου