Ή με την κοινωνία ή με την πελατεία

του Γιώργου Προκοπάκη, αριστερή στρουθοκάμηλος, 7.9.11

Τα των ανακοινώσεων Βενιζέλου και των αποφάσεων του Υπουργικού της 6/9 τα άκουσα στο αυτοκίνητο. Τα αισθήματα μικτά. Από τη μια μεριά ανακούφιση, με ένα "επί τέλους, καταλάβανε" γιατί είχα πλήρη επίγνωση του τι μας περίμενε αν συνεχιζόταν η εγκληματική, ιδιότυπα αντιμνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης. Απ' την άλλη μια τεράστια αγανάκτιση γι΄αυτό που ζήσαμε ενάμισυ χρόνο τώρα με τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, ενώ η πολιτική που έπρεπε να εφαρμοσθεί ήταν από την πρώτη στιγμή γνωστή και μονόδρομος - για όσους θέλανε να σωθεί η χώρα και όχι η δημιουργία μιας Νέας Αλβανίας του Χότζα είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση του μηδέποτε υπαρξαντος σοσιαλισμού.Η διακυβέρνηση Παπανδρέου είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να υπάρξει για τη χώρα στην περίοδο κρίσης.  Για τη σωτηρία του δικτύου πελατειακών σχέσεων και διαπλοκής δεν δίστασαν να πετάξουν στο δρόμο 450.000 εργαζομένους (μιλάω μόνο για την πρόσθετη ανεργία), να τσακίσουν πάνω από ένα εκατομμύριο ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Τα εγκλήματα κατά της κοινωνίας δεν τα έχουν διαπράξει ο καπιταλισμός και οι νεοφιλελεύθεροι. Τα έχει διαπράξει η κυβέρνηση. Αυτοί οι άνθρωποι με τις προσωπικές ατζέντες και τα πελατειακά δίκτυα! 

Συνεπικουρούμενοι βέβαια από τους εν πελατεία αδελφούς της ΝΔ αλλά και τη βλαμμένη αριστερά και τους ελληναράδες με τις πολεμικές αποζημιώσεις, τον Πούτιν και τους Κινέζους.

Η αγανάκτησή μου στρέφεται και προς όλο το πολιτικό φάσμα. 

Κανένα πολιτικό κόμμα, ούτε καν τα μικρότερα που δεν (δικαιολογούνται να) έχουν ως κριτήριο το πολιτικό κόστος δεν έχει τολμήσει να σταθεί απέναντι στις πελατείες των μεγάλων, ίσως γιατί αυτό ξέρουν ως πολιτική επιβίωση. 

Δεν αξίζει να επιβιώσουν!

Το μεγάλο άμεσο στοίχημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η εφαρμογή των αποφάσεων της 21/7. Η μόνη απομένουσα χρησιμότητα του σημερινού πολιτικού συστήματος είναι η διασφάλιση των όρων εφαρμογής τους. 

Για να μην καταγραφούν ως οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της ελληνικής πολιτικής ιστορίας οφείλουν, ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ, να εργασθούν γι αυτό. Δηλαδή, να υπάρξει μια στοιχειώδης συνεννόηση σε μερικά βασικά ζητήματα, προαπαιτούμενα για την εφαρμογή των αποφάσεων:

- οι νομικές δεσμεύσεις της χώρας σχετικά με τον περιορισμό των ελλειμμάτων
- το σύμφωνο σταθερότητας
- οι εγγυήσεις
- η δημόσια περιουσία, τόσο ως εργαλείο μείωσης του χρέους όσο και για κάλυψη εγγυήσεων
- η επιλεκτική χρεοκοπία
- τι ευρωομόλογο θέλουμε

Μετά απ' αυτό, μπορούν να πάνε καλλιά τους. 

Και εκλογές μπορεί να γίνουν, στις οποίες καθένας θα είναι αναγκασμένος να τοποθετηθεί επί των πραγματικών ζητημάτων διαχείρισης της κρίσης και διεξόδου. 

Κυρίως όμως, πρέπει να υπάρξει κοινωνική πρωτοβουλία ανάδειξης νέων πολιτικών δυνάμεων, έστω και "μιας χρήσης" - να βγούμε από το αδιέξοδο - χωρίς τα πελατειακά βαρίδια. 

Αν το σκεφθούμε, είναι προφανές ότι τυχαία επιλογή αντί του Βενιζέλου στο ΥΠΟΙΚ δεν θα είχε διαφορετική κατάληξη! 

Η μόνη χρησιμότητα του Βενιζέλου ήταν ότι είχε το παλαιοπασοκικό βάρος να μαζέψει τα νούμερα της πολιτικής που κάθονται στα έδρανα της Βουλής ως εκπρόσωποι του έθνους. Κι αυτό τόκανε με πρώτο μέλημα την προσωπική του πολιτική επιβίωση πάνω στα ερείπια της χώρας. 

Το ίδιο ισχύει, πλην τριών ή τεσσάρων εξαιρέσεων, για όλους όσοι άσκησαν εξουσία στις υπουργικές καρέκλες από τον Οκτώβρη του 2009.
Για να μη κατηγορηθώ για μισόλογα, καταθέτω την προσωπική μου άποψη: πλην των Διαμαντοπούλου και Ραγκούση (και τελικά του Λοβέρδου που φαίνεται να κατάλαβε στην πορεία), όλοι οι υπόλοιποι, του ΓΑΠ και του Μπένι συμπεριλαμβανομένων, θα προσέφεραν μεγάλη υπηρεσία στην ελληνική κοινωνία αν πήγαιναν στο σπίτι τους. 

Μακάρι να μπορούσε η κοινωνία να τους στείλει, με τρόπο εκκωφαντικό και ως μάθημα για μελλοντικούς επίδοξους κυβερνήτες. 

Είναι χαρακτηριστικό βέβαια ότι οι τρεις "ανεκτοί" (για μένα πάντα) προέρχονται από τρία διαφορετικά ΠΑΣΟΚ. Τελικά οι πολιτικοί πρέπει να εγκαλούνται για την προσωπική τους στάση και όχι τις πολιτικές, δήθεν ιδεολογικές, ξύλινες καταθέσεις τους.

Είναι αδήριτη ανάγκη να ενεργοποιηθούν όποιες υγιείς δυνάμεις υπάρχουν στην κοινωνία. 

Όχι για να πλαισιώσουν και να σώσουν τελικά το σημερινό πολιτικό προσωπικό, αλλά για να δώσουν μια προοπτική στην κοινωνία. Χωρίς παραμυθίες και επικοινωνιακή διαχείριση. 

Κι από το σημερινό πολιτικό προσωπικό, καθένας τους πρέπει να αποφασίσει: με την κοινωνία ή με την πελατεία. 

Η κατάσταση είναι τέτοια που επιτρέπει και στους μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς να καταθέσουν στίγμα και να κάνουν τη διαφορά. 
Αρκεί κι αυτοί να αποφασίζουν: με τα ιδεολογικά βαρίδια της μεταπολιτευτικής πολιτικής φιλολογίας ή με την κοινωνία! 
Αυτήν την κοινωνία.

*δημοσιεύτηκε στο ανοιχτό φόρουμ διαλόγου "Μεταρρυθμιστική Αριστερά" στο fb, με τίτλο "Οι νέοι αγανακτισμένοι"