Το πρωτάθλημα της ντροπής.

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου

Στη γενική αφασία, σύμπτωμα της εμπύρετης νόσου των δημοσιονομικών και άλλων ιογόνων μικροοργανισμών που ενέσκηψαν στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, σχετική μόνον σημασία έχουν οι φωνές που καταγγέλλουν το πρωτάθλημα που άρχισε(;) ως το «πρωτάθλημα της ντροπής». Οι περισσότεροι, ακόμη και αυτοί που δε σιτίζονται στο χοιροστάσιο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ήδη ενσωματώνουν την αγωνία τους στο «πως ο ΠΑΟΚ θα κάνει τις μεταγραφές που χρειάζεται», στο «αν ο Άρης επιτίθεται από τον άξονα», και στο «γιατί ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται νωθρός στην ανάπτυξη των επιθέσεων του από πλάγια»!

-Εντάξει, μου απάντησε «σοβαρός» ποδοσφαιρόφιλος τις προάλλες. Κάθε χρόνο τα ίδια ακούμε. -Δηλαδή, τον ρώτησα. -Τι δηλαδή, μου απάντησε. Κάθε χρόνο το πρωτάθλημα που ξεκινά είναι υποψήφιο να διακριθεί ως το χειρότερο των τελευταίων ετών και αυτό μέχρι την έναρξη του επόμενου. Δε βαριέσαι καημένε. Μπορεί ο ΠΑΟΚ να μπει σφήνα στη διεκδίκηση του τίτλου; Αυτό έχει σημασία . Γιατί το ότι είναι «αφεντικό της πόλης» δεν το συζητάμε…. Μάλιστα! Τόσο απλά και τόσο επικίνδυνα ανόητα. Τελικά το δίλημμα που μπαίνει σε πολλούς, ευτυχώς, φίλους του πιο δημοφιλούς αθλήματος του κόσμου είναι αν πρέπει να το εγκαταλείψουν στους σχεδιασμούς και τις ορέξεις των περιθωριακών ανεξάρτητα αν κατοικοεδρεύουν στις κερκίδες ή σε γραφεία. Όμως μια αποδοχή ενός, ακόμη, νοσηρού φαινομένου που προσθέτει στην ασχήμια της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, είναι ένας συμβιβασμός που μπορεί να εκπέμψει πολλαπλά αρνητικά μηνύματα. Κι αυτό γιατί λόγω της λαϊκότητας του αθλήματος τα μηνύματα αυτά είναι απολύτως ευανάγνωστα. Η σημερινή συγκυρία όπου σύμπας ο πληθυσμός αυτής της χώρας ομονοεί στην ανάγκη επαναστατικών αλλαγών και ανατροπών των status, (ανεξάρτητα αν οι διαφωνίες για την κατεύθυνση των αλλαγών αυτών είναι σημαντικές), προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να γίνει κάτι. Κάτι: Που θα απαγορέψει στους αλήτες της κερκίδας, (πρόσφατα τα συμβάντα στην Αθήνα και στο Ηράκλειο), να υπαγορεύουν τις απόψεις τους στο σύνολο των εμπλεκόμενων στον χώρο του ποδοσφαίρου. Που θα εξαλείψει το αλαλούμ αποφάσεων που αλληλοαναιρούνται από μέρα σε μέρα. (Περίπτωση υποβιβασμού Ηρακλή). Που θα αποτρέψει τη διεξαγωγή του πρωταθλήματος των 16 ομάδων να διενεργείται με 13 από αυτές. Που δεν θα επιτρέψει καταστάσεις όπου 10 τουλάχιστον ομάδες δε γνωρίζουν σε πια κατηγορία θα αγωνιστούν στην επόμενη αγωνιστική περίοδο. Που οι συνέπειες διαχρονικών σκανδάλων αλλοίωσης αποτελεσμάτων δε θα αγγίζουν τους «ισχυρούς» του χώρου αυτού οι οποίοι θα παραμένουν στο απυρόβλητο. Που η επιβεβαιωμένη διαπλοκή διοικητικών παραγόντων, διαιτητών και ομάδων δε θα θεωρείται απλή παρατυπία. Που η, ονομαζόμενη, αθλητική δικαιοσύνη δε θα λειτουργεί κατά το δοκούν. Και που, τέλος, η πολιτεία δε θα φοβάται να αναλάβει τις ευθύνες της κρυπτόμενη πίσω από τον φόβο του πολιτικού κόστους και όχι μόνον. Είναι ώρα πλέον η «αναδιάρθρωση» και στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου να αποκτήσει πραγματικό περιεχόμενο, ή καλύτερα, «να μπει το μαχαίρι στο κόκαλο». Σε μια σχετική συζήτηση που διοργάνωσε η «Δημοκρατική Αριστερά» στη Θεσσαλονίκη ακούστηκαν ενδιαφέροντα πράγματα και πρόκυψε μια συγκροτημένη πρόταση της οποίας τα σημαντικότερα σημεία παρατίθενται παρακάτω: · Να αναβληθεί η έναρξη του πρωταθλήματος ή, εν ανάγκη, να σταματήσει, μέχρις ότου ξεκαθαριστεί απολύτως το τοπίο και όσα συμβαίνουν σ’ αυτό.
- Να απαγορευτεί για ένα, τουλάχιστον, χρόνο η συμμετοχή των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
-Να ψηφιστεί απ’ τη βουλή ο νόμος που θα διέπει τη λειτουργία του ποδοσφαίρου με έμφαση σε ότι αφορά στη βία και στην αθλητική δικαιοσύνη.
-Να διαλυθούν οι σύνδεσμοι «φιλάθλων» και να προσδιοριστούν με σαφήνεια και αυστηρότητα οι όροι, της πιθανής, επαναλειτουργίας τους.
Το ότι οι προτάσεις αυτές και πιθανόν και άλλες προς την ίδια κατεύθυνση έφτασαν σε αυτιά κουφών, (παρ’ όλο που η συζήτηση έγινε με την παρουσία της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ, υπεύθυνης του τομέα, κ. Αράπογλου), ελάχιστα εκπλήσσει. Η παρούσα κυβέρνηση, αποδεδειγμένα πλέον άτολμη και αναποφάσιστη, καμώνεται «άλλες προτεραιότητες» για να μην αγγίξει την «καυτή πατάτα» της ποδοσφαιρικής ασχήμιας. Όμως η δειλία της να δράσει, άσχετα από την οικονομική συνέπεια που θα συνεπάγονταν για τις ΠΑΕ μια τέτοια απόφαση, «Είναι χειρότερη και από έγκλημα. Είναι λάθος». Ένα λάθος που σύντομα θα το πληρώσει. Και μάλιστα ακριβά.