του Πάνου Τσορμπατζόγλου , 8 Μαϊου 2011
Παρασκευή βράδυ στην έκθεση βιβλίου. Το πάνελ που αποτελείται από τον Τραϊανό Χατζηδημητρίου, δημοσιογράφο συντονιστή της συζήτησης, τον Γιώργο Τσιάκαλο, καθηγητή ΑΠΘ., τον Γιάννη Μπουτάρη, δήμαρχο Θεσσαλονίκης και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, υπουργό της κυβέρνησης, συζητά για το νέο βιβλίο του Π. Παπασαραντόπουλου, δημοσιογράφου και εκδότη.
Ξαφνικά μια ομάδα, νεαροί οι περισσότεροι, κοντά στα 12-13 άτομα, εισβάλει στο χώρο και κραυγάζοντας διάφορα, ξεχωρίζω λέξεις τσακισμένες και προτάσεις πολτοποιημένες από την οργή όπως «λαμόγια» «αλήτες», «σκοτώνονται παιδιά στη Λιβύη», «κοινωνικά δικαιώματα» κ.α., προσπαθεί να σταματήσει την εκδήλωση και να προπηλακίσει τους οργανωτές.
Σηκώνομαι από τη θέση μου και πλησιάζω τους «αγανακτισμένους» για να καταλάβω, και ή δυνατόν, να συζητήσω τους λόγους που τους έφεραν εκεί. Εν τω μεταξύ έχουν παρέμβει αστυνομικοί και τους εμποδίζουν να μπουν στο χώρο της εκδήλωσης. Τους παρακάμπτω και φτάνω δίπλα σε κάποιους από τους διαμαρτυρόμενους.
-Ποιοι είστε ρε παιδιά; Τι ακριβώς ζητάτε;
Οι απαντήσεις δίνονται από πολλούς ταυτόχρονα και, συχνά, είναι ακατανόητες όταν δεν είναι ακατάληπτες.
Άλλοι λεν ότι είναι από το συνδικάτο του τύπου, άλλοι απλά ότι είναι ελεύθεροι πολίτες, (σε αντίθεση προφανώς πολλών από εμάς που είμαστε υπό κατοχή), άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να ρωτάω.
-Θα έπρεπε να ντρέπομαι, μου πετάν κατάμουτρα, που νομιμοποιώ την κυβέρνηση με την παρουσία μου!
-Να αποσυρθεί το μνημόνιο και να καταδικαστεί η Ε.Ε.
-Να αποσύρουμε τα στρατεύματα από την Λιβύη. (Μάλλον θα είναι με τον Καντάφι σκέφτομαι).
-Να σταματήσει η επίθεση της κυβέρνησης στα κοινωνικά δικαιώματα του λαού.
Η κουβέντα, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, διεξάγεται σε ένταση πολλών ντεσιμπέλ. Η πίεση στα κατακόκκινα πρόσωπα των διαμαρτυρόμενων έχει πιάσει ταβάνι. Το ίδιο και στην ατμόσφαιρα. Η έκρηξη μπορεί να προκληθεί από στιγμή σε στιγμή αν η ψυχραιμία των συγκεντρωμένων δεν διατηρηθεί.
-Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την βιβλιοπαρουσίαση; τολμώ την ερώτηση. Και στο κάτω-κάτω, επιμένω, γιατί δεν περιμένετε στην συζήτηση που θα ακολουθήσει να καταθέσετε τις απόψεις σας;
-Μην την ψάχνεις, με πληροφορεί χαμηλόφωνα ο διπλανός μου. Η «αγανάκτηση» είναι οργανωμένη εδώ και καιρό στο διαδίκτυο. Μπες σε πολλά blogs και θα το διαπιστώσεις.
Γι αυτό και ένα από τα συνθήματα προτρέπει να γίνει η μεθαυριανή απεργία «Τυνησία» και «Αίγυπτος», συμπεραίνω. Μάλλον θέλουν να αξιοποιήσουν τη δική τους εμπειρία.
Κοιτάζω ξανά τα πρόσωπα των οργανωμένα αγανακτισμένων. Έχουν εκείνη την κρύα αποφασιστικότητα των σε διατεταγμένο καθήκον ή υπηρεσία, προσωπικά θεωρώ τη διαφορά ασήμαντη, ατόμων που δεν επικοινωνούν με το εξωτερικό περιβάλλον.
----------------------------------------------------
Και θυμάμαι…
Ήμουν έφηβος, μαθητής γυμνασίου.
22 Μαΐου του 1963, ημέρα Τετάρτη.
Στον πρώτο όροφο, στην οδό Σπανδωνή, η επιτροπή για τη διεθνή ύφεση και ειρήνη έχει καλέσει τον Γρ. Λαμπράκη να μιλήσει.
Μαζί με τον φίλο μου τον Στέλιο, καλή του ώρα, αποφασίσαμε να πάμε για να δούμε από κοντά τον ήρωα μας. (Βλέπεις οι τότε ήρωες των συνομήλικων μας δεν είχαν να κάνουν με τους σημερινούς…).
Ήμασταν από νωρίς στη αίθουσα και ο Λαμπράκης αργούσε. Από έξω οι «αγανακτισμένοι πολίτες» όλο και πληθαίνανε. Στην αίθουσα επικρατούσε μια ανησυχία που την ένοιωθα στη ραχοκοκαλιά μου.
Κάποια στιγμή μας πλησίασαν δυο μεγάλοι και μας είπαν:
-Παιδιά τα πράγματα δεν πάνε καλά. Αντέστε στα σπίτια σας. Ίσως γίνουν επεισόδια. Τον Λαμπράκη τον βλέπετε μιαν άλλη φορά.
Φύγαμε αμέσως χωρίς αντίρρηση. Βγήκαμε στο δρόμο και τολμήσαμε να περάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο της Ερμού. Βλέπεις δε μας έκοφτε και πολύ λόγω ηλικίας.
Περπατήσαμε μέσα από τους συγκεντρωμένους που ούρλιαζαν διάφορα για «κομούνια», «προδότες», «αλήτες» και άλλα που δεν τα πιάναμε.
Και θυμάμαι…
Τα κρύα, αποφασισμένα βλέμματα των «οργανωμένα αγανακτισμένων».
Κόκκινα από την ένταση και το μίσος. Με την πίεση τους να έχει πιάσει ταβάνι. Σε διατεταγμένη υπηρεσία που την εκτελούσαν με πάθος που περίσσευε. Σε μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, λίγο πριν την έκρηξη.
-------------------------------------------------------
Η εκδήλωση ακυρώνεται.
Φεύγω από την έκθεση του βιβλίου με μια θλίψη που μ’ έχει αδειάσει τα σωθικά. Έχω, νομίζω, πυρετό και σκέφτομαι θολά. Οι εφιάλτες των παιδικών μου χρόνων βρικολάκιασαν. Σε μια συγκυρία που τους κάνει ακόμα πιο τρομακτικούς. Αλλοίμονο.
1 σχόλιο:
Μήπως η σημερινή αριστερά εχει μεταλαχθεί σε αριστερίλα.
Εχει μεγαλώσει τα παιδιά της με μισος ,εχει γαλουχήσει μικροδολοφονίσκους της δημοκρατίας μας.
ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΑ ΕΧΕΤΕ ΧΑΜΕΝΑ!!!
Κάποιος, κάτι, εχει κοψει την ροή οξυγόνου στον χώρο παραγωγής ιδεών του εγκεφάλου σας.
Δημοσίευση σχολίου