Της Άννας Δαμιανίδη, ΝΕΑ, 10.11.10
Ηλπιζα πριν από τον πρώτο γύρο, και ακόµα ελπίζω, πως µπορεί αυτή τη φορά να γλιτώσουµε από τη Ν.Δ. στον δήµο. Δεν είναι απλό, είκοσι πέντε χρόνια τώρα καταφέρνουν οι δηµοτικοί άρχοντες και υποάρχοντες να τους ξεχνάµε. Εχουν το συµπαθητικό προφίλ των ανθρώπων που ασχολούνται, υποτίθεται, µε πρακτικά προβλήµατα. Ε, δεν γίνεται και να τα λύνουν. Αλλάζουν τα πρόσωπα στην επιφάνεια, η γυαλάδα µάς τυφλώνει, δεν βλέπουµε ότι στο βάθος είναι οι ίδιοι επί ένα τέταρτο του αιώνα. Οι ίδιοι αντιδήµαρχοι στις ίδιες διευθύνσεις. Οι ίδιοι διαµερισµατικοί σύµβουλοι στα ίδια διαµερίσµατα. Θα µπορούσαν να είχαν σιχαθεί τον εαυτό τους, αλλά περιµένουν πρώτα να δουν πόσο θα τους αντέξουµε εµείς.
Αντέξαµε πολύ, κυρίως διά της µεθόδου της ιδιώτευσης. Βγαίνουµε από τα σπίτια µας και µπαίνουµε στα αυτοκίνητά µας, περνάµε από τους δρόµους µε το ραδιόφωνο να παίζει για να µας µεταφέρει νοερά αλλού, οχυρωνόµαστε σε παράλληλα σύµπαντα. Σε αυτά τα 25 χρόνια άλλες πόλεις απέκτησαν συστήµατα ανακύκλωσης και οι δηµότες τους εκπαιδεύτηκαν να αφήνουν τα σκουπίδια χωριστά, ειδικές ώρες, σε ειδικά µέρη. Απέκτησαν δίκτυα ενοικιαζόµενων ποδηλάτων, φυσικά και ποδηλατόδροµους, φώτα µε ηλιακή ενέργεια, χώρους για να παίζουν οι έφηβοι, τα παιδιά. Βγαίνουν βόλτα και ανοίγει η ψυχή τους.
Βελτιώθηκαν τα πολεοδοµικά τους συστήµατα, σχεδιάστηκαν µοντέρνες γειτονιές, επινόησαν λύσεις για τα αποχετευτικά, τα σχολεία τους, το πράσινο, τους αστέγους τους, τα αυτοκίνητα. Εµείς εδώ αποκτήσαµε κάγκελα, που θα µπορούσαν να είναι χρήσιµα, αλλά γίνονται επικίνδυνα. Φιοριτούρες, ανδριάντες και µεγάλα λόγια. Ακόµα είµαστε στον κάδο και στη δυσωδία του. Σε λίγο θα µας επισκέπτονται τουρίστες για να βλέπουν όχι µόνο αρχαία µνηµεία αλλά και αρχαία συστήµατα αποκοµιδής απορριµµάτων.
Αθηναίοι, αν δεν λυπάστε την πόλη, λυπηθείτε πια τους δηµοτικούς άρχοντες. Να πάνε σπίτι κι αυτοί, να ξεκουραστούν.
Αντέξαµε πολύ, κυρίως διά της µεθόδου της ιδιώτευσης. Βγαίνουµε από τα σπίτια µας και µπαίνουµε στα αυτοκίνητά µας, περνάµε από τους δρόµους µε το ραδιόφωνο να παίζει για να µας µεταφέρει νοερά αλλού, οχυρωνόµαστε σε παράλληλα σύµπαντα. Σε αυτά τα 25 χρόνια άλλες πόλεις απέκτησαν συστήµατα ανακύκλωσης και οι δηµότες τους εκπαιδεύτηκαν να αφήνουν τα σκουπίδια χωριστά, ειδικές ώρες, σε ειδικά µέρη. Απέκτησαν δίκτυα ενοικιαζόµενων ποδηλάτων, φυσικά και ποδηλατόδροµους, φώτα µε ηλιακή ενέργεια, χώρους για να παίζουν οι έφηβοι, τα παιδιά. Βγαίνουν βόλτα και ανοίγει η ψυχή τους.
Βελτιώθηκαν τα πολεοδοµικά τους συστήµατα, σχεδιάστηκαν µοντέρνες γειτονιές, επινόησαν λύσεις για τα αποχετευτικά, τα σχολεία τους, το πράσινο, τους αστέγους τους, τα αυτοκίνητα. Εµείς εδώ αποκτήσαµε κάγκελα, που θα µπορούσαν να είναι χρήσιµα, αλλά γίνονται επικίνδυνα. Φιοριτούρες, ανδριάντες και µεγάλα λόγια. Ακόµα είµαστε στον κάδο και στη δυσωδία του. Σε λίγο θα µας επισκέπτονται τουρίστες για να βλέπουν όχι µόνο αρχαία µνηµεία αλλά και αρχαία συστήµατα αποκοµιδής απορριµµάτων.
Αθηναίοι, αν δεν λυπάστε την πόλη, λυπηθείτε πια τους δηµοτικούς άρχοντες. Να πάνε σπίτι κι αυτοί, να ξεκουραστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου