«Aλήθειες» σε έξαρση

Tης Μαρίας Κατσουνάκη, Καθημερινή, 7.10.11

«Γιατί δεν λέτε την αλήθεια;» Την ερώτηση, σε οργισμένο ύφος, διατυπώνουν συχνά αναγνώστες, για να σχολιάσουν, στην ηλεκτρονική έκδοση της «Κ», άρθρα της εφημερίδας με τα οποία διαφωνούν.

Σύμφωνα λοιπόν με την «αλήθεια», για τα δεινά μας φταίνε: οι λαθρομετανάστες, η ατιμωρησία, η ασυδοσία, το δικαστικό σύστημα και οι λειτουργοί του, η τρόικα, η κυβέρνηση, το Μνημόνιο, η δραχμή στην οποία (δεν) επιστρέφουμε, το ευρώ που (δεν) εγκαταλείπουμε, οι αγορές, το Δημόσιο, οι δημοσιογράφοι..., η λίστα ανεξάντλητη. Αν οι αναγνώστες είναι υποσύνολο της κοινωνίας και τα σχόλια αντανακλούν μέρος της διάχυτης σύγχυσης και του θυμού, τότε η οικονομική χρεοκοπία είναι μόνον ένα από τα χειρότερα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Η κυβερνητική ανυπαρξία λειτουργεί διασπαστικά, χαοτικά, υποδαυλίζοντας την αυθαιρεσία και φέρνοντας στην επιφάνεια έναν ενισχυμένο αυταρχισμό.

Τα ΜΑΤ ανεξέλεγκτα, ρίχνουν χημικά στο μετρό και τραυματίζουν πολίτες, το Πεντάγωνο καταλαμβάνεται από απόστρατους αξιωματικούς - διαδηλωτές, ο Ψωμιάδης και ο Σαραλιώτης κυκλοφορούν ελεύθεροι, κάποιοι μιλούν για Κατοχή, άλλοι ονειρεύονται ελεύθερη οπλοκατοχή και οπλοχρησία για να προστατευθούν από όποιον τους απειλεί, μέλη της Ν. Δ. προτείνουν τη συγκρότηση «ενός κοινού μετώπου αντίστασης και αγώνα για την ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής», ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί το ΕΑΜ πρότυπο για ένα κοινό μέτωπο εναντίον της κυβερνητικής και μνημονιακής πολιτικής, η Εκκλησία αναλαμβάνει εκστρατεία ενημέρωσης στα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ για τα... αβυσσαλέα έξοδά της και το φιλανθρωπικό έργο της ώστε να μη φορολογηθεί, η κυβέρνηση καταργεί, καθιερώνει, επιβάλλει, αναθεωρεί μέτρα με τον ίδιο οίστρο, κάνοντας την πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση στον εαυτό της, οι καταλήψεις (σε σχολεία, πανεπιστήμια, υπουργεία) είναι η μόνη... κανονικότητα των τελευταίων ημερών.

Οι «αλήθειες» σε έξαρση. Καθένας εδραιώνει και από μία, την οποία υπερασπίζεται ως τη μόνη αδιαμφισβήτητη και αποδεδειγμένη. Ενας λαός ακαθοδήγητος, συντεθλιμμένος, τρομοκρατημένος, ερμηνεύει ως «αλήθεια» την άποψη που τον βολεύει και τον εξυπηρετεί.

Η ψυχραιμία έχει εκδιωχθεί ως ανεπιθύμητη, η σοβαρότητα χάνεται στη (μία ακόμη) νεότερη εκδοχή χρεοκοπίας, η υπευθυνότητα είναι είδος εν ανεπαρκεία. Ο παραλογισμός αλωνίζει ανενόχλητος. Κερδισμένοι σε αυτήν τη σύρραξη επιθετικότητας όσοι υποδαυλίζουν την αγανάκτηση, δικαιώνοντας την όποια «αλήθεια». Γιατί σε εποχές που οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη με ρυθμούς καταιγιστικούς, έως ότου σταθεροποιηθεί το καινούργιο έδαφος, οι αλήθειες θα κλονίζονται, το λάθος θα μεταμφιέζεται σε σωστό και το σωστό θα θέλει χρόνο για να δικαιωθεί και να αποδώσει. Τα κενά ενός διαλυμένου πολιτικού συστήματος και μιας αποδιαρθρωμένης κοινωνίας καταλαμβάνονται από τον καθένα που νομίζει ότι κατέχει λύσεις και διεξόδους. Ας μην ξεχνάμε: οι «αλήθειες» χρεοκοπούν μόλις γίνουν αμετακίνητες.