Αυγή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 23.10.11
Την «ελληνική έκδοση» (με επιλογή άρθρων από τα φύλλα 1 και 2) του Occupied Wall Street Journal επιμελήθηκαν οι συντακτικές ομάδες των «Ενθεμάτων» και του RedNotebook. Γραφιστικά το επιμελήθηκε, ακολουθώντας πιστά το πρωτότυπο, ο Παναγιώτης Παπίδας.
Τα κείμενα μετάφρασαν οι: Γιώργος Βελεγράκης, Ιωάννα Βόγλη, Ελένη Βουγιουκλάκη, Ελένη Καλαμπάκου, Δώρα Κομματά, Παύλος Καζακόπουλος, Χαρά Κούκη, Δάφνη Λάππα, Φάνης Παπαγεωργίου, Χρήστος Σίμος, Ντίνα Τζουβάλα, Δώρα Χονδροπούλου.
Συντονισμός: Στρατής Μπουρνάζος
ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Μαθαίνοντας από τον κόσμο
του Eric Ribellarsi και του Jim Weil
Το μήνυμα που μας στέλνουν Αίγυπτος, Συρία, Τυνησία, Ισπανία και Αγγλία είναι απλό: Ακολουθήστε μας! Ξεσηκωθείτε! Η απάντησή μας πρέπει να είναι Nαι, ένα κοινό για όλους μας Nαι.Φτάσαμε στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι, την ώρα που ξεσπούσαν οδομαχίες στην Αθήνα. Για μέρες η αστυνομία έριχνε δακρυγόνα στους ανθρώπους, που είχαν καταλάβει την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, την πλατεία Συντάγματος. Οι διαδηλωτές διασκορπίζονταν και ανασυγκροτούνταν ακριβώς μπροστά στα σκαλιά της Βουλής. Οι σταθμοί του μετρό είχαν μετατραπεί σε ιατρικά κέντρα για τους τραυματίες.
Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα εξέγερσης και αντίστασης. Αυτό που ξεκίνησε στην Τυνησία και την Αίγυπτο κλόνισε και ανέτρεψε κυβερνήσεις. Στη συνέχεια μεταπήδησε στην Ισπανία, την Ελλάδα και την Αγγλία, και τώρα στη Νέα Υόρκη και σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ.
Στην Ελλάδα, μια ολόκληρη γενιά αφυπνίζεται. Αυτοαποκαλούνται «Αγανακτισμένοι». Απορρίπτουν την παραδοσιακή πολιτική και τα παραδοσιακά κόμματα. Αρνούνται να δεχθούν τις περικοπές και τα μέτρα λιτότητας, που επιβάλλονται από τις τράπεζες και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αποφασισμένοι, θυμωμένοι και έχουν το δίκιο με το μέρος τους.
Αντιμετώπισαν προκλήσεις. Δεξιοί υπερ-εθνικιστές προσπάθησαν να διεισδύσουν στο κίνημα. Η αστυνομία έκανε επιθέσεις. Ορισμένα κουρασμένα αριστερά κόμματα καταδίκασαν το κίνημα, υποστηρίζοντας ότι δεν επικεντρώνεται στις εκλογές ή σε ελάσσονος σημασίας μεταρρυθμίσεις.
Ένα δημοφιλές σύμβολο είναι το ελικόπτερο: ο κόσμος θέλει να φύγει η ελληνική κυβέρνηση, να παραιτηθεί, να εγκαταλείψει τη χώρα. Ή απλά να πάει στο διάολο.
Και γιατί όχι εδώ; Αν ο λαός της Αιγύπτου μπόρεσε να διώξει τον Μουμπάρακ, γιατί δεν μπορούμε και εμείς να διώξουμε τους αμερικανούς πολιτικούς που υπηρετούν τις τράπεζες και κακοποιούν το λαό;
Οι τράπεζες είναι παγκόσμιες. Έχουν παγκοσμιοποιήσει τα κάτεργα εργασίας και τις περικοπές. Εμείς θα παγκοσμιοποιήσουμε την εξέγερση.
Μια νεαρή γυναίκα, που δραστηριοποιείται στο ελληνικό κίνημα των πλατειών, μας είπε: «Δεν είχα άμεση εμπλοκή με την πολιτική μέχρι που αστυνομικοί σκότωσαν τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τρία χρόνια πριν. Μία ώρα μετά τη δολοφονία, ξέσπασαν παντού ταραχές — αν ήσουν νέος και λιγάκι δραστήριος, δεν μπορούσες παρά να συμμετέχεις. Αυτή η δολοφονία ήταν μόνο η απαρχή για τους ανθρώπους που καταπιέζονταν από το σύστημα. Μετά τη δεκαετία του 1980 τα εργοστάσια έκλειναν και η νεολαία της Ελλάδας διαπίστωσε ότι δεν είχε τίποτα. Το 2008 η ανεργία έφτασε σε κρίσιμο σημείο».
Κρίση, ανεργία, περικοπές και δολοφονία από την αστυνομία. Αυτά δεν είναι που αντιμετωπίζουμε και εδώ;
Στην Ελλάδα, μας ρωτούσαν συνέχεια: Τι συμβαίνει στις ΗΠΑ; Θα μας ακολουθήσετε; Τι κάνετε;
Τώρα μπορούμε να απαντήσουμε. Κινητοποιούμαστε και εμείς εδώ. Μαθαίνουμε. Εξαπλωνόμαστε.
Δεν είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχθούμε τον κόσμο που μας επιβάλλουν οι τράπεζες, οι πολιτικοί και η αστυνομία. Εμείς είμαστε το μέλλον.
&&&&
Η επανάσταση ξεκινάει από το σπίτι
του Αrun Gupta
Αυτό που συμβαίνει, εδώ και τώρα, στη Γουόλ Στριτ, είναι πραγματικά ξεχωριστό. Για πάνω από δύο εβδομάδες, οι μη έχοντες κατάφεραν να εκδιώξουν, από τον ίδιο τον καθεδρικό ναό του καπιταλισμού, τους οικονομικούς του ηγεμόνες και τον στρατό ασφαλείας που τους συνοδεύει. Έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν τη μοναδική εκείνη ευκαιρία που στέκεται ικανή να ανατρέψει ειρηνικά τον ρου της Ιστορίας, όπως ακριβώς οι καθιστικές διαμαρτυρίες τη δεκαετία του 1930, το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα τη δεκαετία του 1960, οι δημοκρατικές εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο και στην Ευρώπη σήμερα.
Το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε καταρρέει. Πάνω από 25 εκατομμύρια Αμερικανοί είναι άνεργοι. Πάνω από 50 εκατομμύρια ζουν χωρίς ιατρική ασφάλιση. Ίσως να φτάνουν τα 100 εκατομμύρια εκείνοι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Την ίδια στιγμή, οι χρυσοκάνθαροι κολυμπάνε στα δισεκατομμύρια των φοροαπαλλαγών που απολαμβάνουν, ενώ το μόνο που κάνουν οι πολιτικοί είναι να συνεχίζουν να διαγκωνίζονται ποιος θα μπορέσει να τη φέρει σ’ όλους εμάς, τους υπόλοιπους.
Η κατάληψη της Γουόλ Στριτ μπορεί να αναγκάσει την εξουσία να κάνει κάποιες παραχωρήσεις, όπως συνέβη φέτος στην Ισπανία, στην Ελλάδα και στην Αίγυπτο. Κανείς δεν είναι σε θέση να πει πόσοι άνθρωποι θα χρειαστουν ή τι ακριβώς πρέπει να γίνει· το μόνο σίγουρο είναι πως όταν ενωνόμαστε δημιουργείται η δυναμική να αλλάξουμε μια διεφθαρμένη πολιτική διαδικασία, να κάνουμε πραγματικότητα μια κοινωνία βασισμένη στις ανθρώπινες ανάγκες, κι όχι στα κέρδη από τα hedge funds. Κι ας μην το ξεχνάμε: Ποιος θα το φανταζόταν, ένα χρόνο πριν, ότι οι Τυνήσιοι και οι Αιγύπτιοι θα κατάφερναν να ρίξουν τους δικτάτορές τους;
Στη Λίμπερτι Πλάζα του Μανχάταν μαζεύονται καθημερινά χιλιάδες για να αντιπαρατεθούν, να οργανωθούν και να συζητήσουν τι μπορεί να γίνει μ’ αυτό το σύστημα που έχει αποτύχει: επέτρεψε σε 400 Αμερικανούς να φτάσουν στην κορυφή, συσσωρεύοντας συνολικά περισσότερο πλούτο απ’ ό,τι τα υπόλοιπα 180 εκατομμύρια, που βρέθηκαν στον πάτο. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτή η πραγματική γιορτή της δημοκρατίας ξεφύτρωσε ακριβώς πάνω στο έδαφος, απ’ όπου οι κυρίαρχοι του σύμπαντος δίνουν τον ρυθμό στα πολιτικά κόμματα και στα μέσα ενημέρωσης, κι όπου το Αστυνομικό Τμήμα της Νέας Υόρκης, που έχει κινητοποιήσει όλες αυτές τις μέρες επί εικοσιτετραώρου βάσεως εκατοντάδες αστυνομικούς για να περικυκλώσει και να φοβίσει τους διαδηλωτές, θα μπορούσε να συλλάβει τον καθένα μας εν ριπή οφθαλμού. Αλλά δεν το έχει κάνει ακόμα, δεν είναι περίεργο; Όχι, δεν είναι. Δεν έχουν συλλάβει κανέναν, γιατί, πολύ απλά, αν επιτίθονταν σε ειρηνικά πλήθη, συγκεντρωμένα σε μια δημόσια πλατεία ζητώντας πραγματική δημοκρατία –όχι μόνο πολιτική, αλλά και οικονομική– κάτι τέτοιο θα θύμιζε τους εύθραστους εκείνους ηγεμόνες που φέρθηκαν με κτηνωδία στους πολίτες τους όταν αυτοί ζητούσαν δικαιοσύνη, λίγο πριν καταρρεύσουν, στην Αραβική Άνοιξη. Αλλά, όπως και να ’χει, η βία που χρησιμοποιούν αποδείχθηκε ήδη μπούμερανγκ εναντίον τους. Το μόνο που κατάφερε η αστυνομία επιτιθέμενη εναντίον της πορείας που ξεκίνησε από τη Λίμπερτι Πλάζα το περασμένο Σάββατο ήταν να αυξάνει, ολοένα και περισσότερο, τα πλήθη και το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης. Η κατάληψη της Γουόλ Στριτ κατάφερε να αποκαλύψει πώς οι πολυεθνικές, οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ και η αστυνομία έχουν αποτύχει, ως θεσμοί, να προσφέρουν έστω και κάτι ελάχιστα θετικό στην ανθρωπότητα. Οι τωρινοί μας ηγέτες μάς καθησυχάζουν, λέγοντας πως θα επιμερίσουν τα οικονομικά βάρη με την επιβολή του «Buffett Rule», ενός φόρου που ζητά από τους πλουσίους να θυσιάσουν κάθε χρονιά ό,τι ισοδυναμεί με μια κονσέρβα χαβιάρι. Στο μεταξύ, όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να θυσιάσουμε την ιατρική μας περίθαλψη, την τροφή και την παιδεία, τη στέγαση και τις δουλειές μας, ίσως και την ίδια μας την ζωή, ώστε να ικανοποιήσουμε την αδηφάγα όρεξη του κεφαλαίου. Και αυτός είναι τελικά ο λόγος που τελικά ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι συγκεντρώνονται στην κατάληψη της Γουόλ Στριτ. Γιατί εδώ όλοι μπορούν να διηγηθούν ιστορίες για τα σπιτικά τους που κατασχέθηκαν, για τους μήνες που σέρνονται άνεργοι, για τις αδιέξοδες δουλειές τους με τους κατώτατους μισθούς, για τα απελπιστικά φοιτητικά δάνεια και για μια ζωή αβίωτη χωρίς ιατρική φροντίδα. Όλοι αυτοί αντιπροσωπεύουν μια γενιά Αμερικανών που καλούνται να έχουν πίστη σ’ ένα σύστημα που το μόνο το οποίο είναι σε θέση να τους προσφέρει είναι ένα τηλεοπτικό ριάλιτι «Dancing With the Stars» και αρκετό δακρυγόνο στα μούτρα.
Παρ’ όλα αυτά, ενάντια σε κάθε περιγραφή που παρουσιάζει τούτη τη γενιά ως απαθή, ναρκισσιστική και χωρίς ελπίδα, οι άνθρωποι αυτοί διεκδικούν κάτι για όλους εμάς. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει όλοι να συμμετέχουμε και να υποστηρίξουμε αυτό τον πυρήνα εξέγερσης, μιας εξέγερσης που μπορεί να ταρακουνήσει τις εξουσιαστικές δομές της Αμερικής, όπως συνέβη και στον αραβικό κόσμο. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πρέπει να διαδηλώσουν ενάντια στην ελίτ της Γουόλ Στριτ, οι άνθρωποι της οποίας κυκλοφορούν με Μπέντλεϊς και πίνουν σαμπάνιες που κοστίζουν χίλια δολάρια, ξοδεύοντας τα χρήματα που κέρδισαν από την οικονομική κρίση, την ίδια στιγμή που οι Αμερικανοί κυριολεκτικά πεθαίνουν στους δρόμους. Μπορεί το σκηνικό στη Λίμπερτι Πλάζα να φαίνεται μπερδεμένο και χαοτικό, ωστόσο δεν παύει να είναι ένα «εργαστήρι» εναλλακτικών δυνατοτήτων, ένας χώρος δημιουργικός όπου αναπτύσσονται διαφορετικές ιδέες και διαφορετικοί τρόποι έκφρασης. Πολλοί λένε ότι υποστηρίζουν την κατάληψη, αλλά διστάζουν να συμμετέχουν σ’ αυτήν. Είναι σίγουρο ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο στη συγκρότηση ενός δυναμικού κινήματος δεν είναι η αστυνομία ή οι εταιρείες, αλλά ο δικός μας κυνισμός και η απελπισία μας.
Η εφημερίδα The New York Times, αναφερόμενη στις απόψεις ορισμένων διαμαρτυρόμενων, τιτλοφόρησε ένα άρθρο της «Σημαδεύοντας τη Γουόλ Στριτ, με ακαθόριστους στόχους» (23.9.2011), ενώ πολλές από τις κριτικές που γίνονται στο κίνημα συνοψίζονται στο ότι δεν εκφράζει κάποιο σαφές αίτημα. Όμως γιατί αυτό είναι πρόβλημα; Το κίνημα δεν πρόκειται να ξεφυτρώσει από τη γη. Αντίθετα, πρέπει να δημιουργηθεί από τους ανθρώπους. Οι διαμαρτυρόμενοι έχουν πολλές και επεξεργασμένες προτάσεις: να μην αναγνωρίζονται οι εταιρείες ως φυσικά πρόσωπα, να φορολογούνται οι χρηματιστηριακές συναλλαγές, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, να παρέχεται κρατική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να χρηματοδοτηθούν, με ουσιαστικούς όρους, δημόσιες θέσεις απασχόλησης, να αρθούν οι περιορισμοί στη συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών, να μετατραπούν τα εγκαταλειμμένα σπίτια σε κοινωνικές κατοικίες, να αναπτυχθεί η πράσινη οικονομία. Αλλά πώς θα επιτύχουμε ευρεία συναίνεση πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα; Αν οι διαμαρτυρόμενοι έρχονταν με αιτήματα διαμορφωμένα εκ των προτέρων, αυτό ουσιαστικά θα περιόριζε τη δυναμική τους. Οι διεκδικήσεις τους, όπως η παροχή κρατικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ή η εθνικοποίηση των τραπεζών, θα απορρίπτονταν ως ανεδαφικές, ενώ ενδεχομένως κάποιες άλλες πιο άτολμες, όπως ο νόμος Buffett,[1] θα ενσωματώνονταν από το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα, υπονομεύοντας έτσι το κίνημα. Αντίθετα, μόνο μέσα από τον κοινό αγώνα, το διάλογο και την άμεση δημοκρατία θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε πραγματικές λύσεις, αποδεκτές από όλους. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στη Γουόλ Στριτ.
Πόσες φορές στη ζωή σου έχεις τη δυνατότητα όχι μόνο να δεις την ιστορία να ξετυλίγεται μπροστά σου, αλλά και να βρεθείς μαζί με ένα πλήθος ανθρώπων που πιστεύουν ότι η πραγματική δημοκρατία δεν είναι μια φαντασίωση αλλά μπορεί να γίνει πραγματικότητα; Πόσες φορές έχεις τη δυνατότητα να συμμετέχεις ενεργά στη δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας; Αν επικεντρωθούμε στις δυνατότητες που ανοίγονται, αφήνοντας πίσω την απελπισία, την επιφυλακτικότητα και τον κυνισμό μας, και πάμε όλοι μαζί στη Γουόλ Στριτ με ιδέες, κριτική σκέψη και αλληλεγγύη, τότε μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Για πάρα πολύ καιρό είχαμε εγκλωβιστεί μέσα στον φόβο, τον κατακερματισμό, την αδυναμία. Εκείνο όμως που πραγματικά τρομοκρατεί τις ελίτ είναι η δική μας αφύπνιση. Η μέρα έχει έρθει. Ας την αδράξουμε όλοι μαζί.
&&&&
Το Νόημα της Λίμπερτι Σκουέρ. Η Πρόοδος των Επαναστάσεων
της Rebecca Manski με τη συνεργασία των B.R. Manski και Rizzo
Πριν ένα χρόνο, οι Νεοϋορκέζοι έβλεπαν με φρίκη τους ψηφοφόρους στην προοδευτική ενδοχώρα του Ουισκόνσιν να αντικαθιστούν το γερουσιαστή Ρας Φάινγκολντ, ηγετική φυσιογνωμία του προοδευτικού κινήματος, με έναν πολυεκατομμυριούχο του Tea Party, παραδίδοντας την εξουσία της Πολιτείας στους αυτοαποκαλούμενους Ρεπουμπλικάνους του Tea Party. Μήνες αργότερα, οι επιπτώσεις αυτής της εκλογικής αλλαγής φάνηκαν ξεκάθαρα. Ο κυβερνήτης Σκοτ Γουόκερ εξαπέλυσε επίθεση ενάντια στο δικαίωμα των πολιτών να οργανώνονται, να διαπραγματεύονται συλλογικά, να έχουν πρόσβαση στην τροφή, τη στέγη, σε υπηρεσίες υγείας και αναβαθμισμένης παιδείας, ακόμα και στο δικαίωμα της ψήφου. Ο Γουόκερ και το σινάφι του κέρδισαν τις εκλογές γιατί εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι και φτωχοί άνθρωποι, απογοητευμένοι από τις αποτυχίες του πολιτικού συστήματος, επέλεξαν να μην ψηφίσουν. Το 2008 είχαν ψηφίσει σε αριθμούς-ρεκόρ.
Το 2010 όμως, αφού η κυβέρνηση Ομπάμα και οι Δημοκρατικοί του Κογκρέσου απέτυχαν να δώσουν ένα τέλος στους πολέμους και να προσφέρουν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο στους φτωχούς και τους νέους της Αμερικής, η προσέλευση στις κάλπες ήταν απογοητευτική για τους Δημοκρατικούς του Ουισκόνσιν. Και έτσι ο Γουόκερ άρχισε να αφαιρεί όλο και περισσότερη εξουσία από τους απλούς ανθρώπους. Τον τελευταίο καιρό κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό η διαμάχη ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και την άκρα Δεξιά. Κάποιοι έφτασαν να πουν ότι οι πολίτες του Ουισκόνσιν πήραν αυτό που τους άξιζε. Αλλά η πολιτεία όπου γεννήθηκε το Προοδευτικό Κόμμα δεν έχει τόσους υποστηρικτές του Tea Party, που συνάντησε εκεί την πιο άμεση και σθεναρή αντίσταση από τον κόσμο.
Οι επιχειρηματίες που χρηματοδοτούν το Tea Party μπορεί να αντλούν τις αναφορές τους από την περίοδο της Αμερικανικής Επανάστασης, αλλά ευαγγελίζονται την αντίδραση. Θέλουν να μας γυρίσουν στο παρελθόν. Όταν μιλάνε για την εποχή των Πατέρων του Έθνους, συχνά εννοούν την εποχή πριν την κατάργηση της δουλείας, πριν τη νομιμοποίηση των συνδικάτων, πριν τη νομική ισότητα των γυναικών, πριν τα πολιτικά δικαιώματα, πριν το οικολογικό κίνημα. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς φαίνεται να θέλουν να επιστρέψουν στην περίοδο πριν από το ίδιο το ιστορικό Tea Party της Βοστώνης, όταν μόνο η ελίτ των ιδιοκτητών είχε δικαίωμα ψήφου. Τι διαφοροποιεί το Occupy Wall Street, που έχει περιγραφεί απλουστευτικά ως η απάντηση της Aριστεράς στο σύγχρονο κίνημα του Tea Party από το ακροδεξιό «αντίστοιχό» του;
Από το Δέντρο της Ελευθερίας στην Πλατεία Ελευθερίας
Οι εργαζομένοι που περπατούν στη Γουόλ Στρητ κάθε μέρα διασχίζουν ένα αφρικάνικο νεκροταφείο, περνώντας πάνω από πολλά στρώματα ιστορίας δίχως σκέψη. Ας προσθέσουμε, στον 21ο αιώνα, άλλο ένα στρώμα. Η Λίμπερτι Σκουέρ είναι το Λίμπερτι Τρι του 21ου αιώνα. Αν θέλετε να καταλάβετε τι γίνεται εκεί, φαντασθείτε: Κάτω από το Λίμπερτι Τρι (Δέντρο της Ελευθερίας) που βρισκόταν στο Μπόστον Κόμον, στην αρχή της πρώτης Αμερικανικής Επανάστασης, οποιοσδήποτε και όλοι μπορούσαν να εκφράσουν τα παράπονά τους και να σχεδιάσουν συλλογικές λύσεις: εκεί ήταν που ρίζωσε η υπόσχεση της αμερικανικής δημοκρατίας. Στη Λίμπερτι Σκουέρ αναβιώνουμε μία δημοκρατική διαδικασία.
Στους πρωτεργάτες της Αμερικανικής Επανάστασης περιλαμβάνονταν άνθρωποι από πολλές τάξεις, και ακόμα περισσότερες εθνικότητες, φύλα και φυλές από ό,τι μας λένε τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Ριζοσπάστες της εργατικής τάξης οργάνωναν τους εργάτες στις αποβάθρες της Βοστώνης, ανάμεσά τους ο Κρίσπους Άτακς. Υπήρχαν τεχνίτες όπως ο Πολ και η Ρέιτσελ Ριβίερ, δικηγόροι και ακτιβιστές όπως ο Τζον και ο Σαμ Άνταμς. Το Λίμπερτι Τρι ήταν ένα μέρος όπου όλοι αυτοί οι άνθρωποι –πολλοί από τους οποίους δεν θα είχανε συναντηθεί υπό κανονικές συνθήκες– μπορούσαν να συγκεντρωθούν και να ενωθούν σε ένα κοινό στόχο. Η μεγαλύτερη πράξη υπομόνευσης πολυεθνικής εταιρείας στην ιστορία της Αμερικής ξεκίνησε με μια συγκέντρωση στο Λίμπερτι Τρι. Αυτή η πράξη ήταν το Tea Party της Βοστώνης.
Παθιασμένοι και Προοδευτικοί
Εμείς, στην κατάληψη της Γουόλ Στριτ, έχουμε συγκριθεί από τα μέσα ενημέρωσης με το σύγχρονο κίνημα του Tea Party. Αυτό άραγε συμβαίνει επειδή κι εκείνοι φαίνονται παθιασμένοι, και είμαστε κι εμείς επίσης παθιασμένοι; Συμβαίνει επειδή χρησιμοποιούν τη ρητορική της επανάστασης; Το πάθος και η πεποίθηση αποτελούν σήμερα αποκλειστική ιδιοκτησία του Tea Party; Την έχουν ιδιοποιηθεί; Και όποιος μιλάει για την Αμερικανική Επανάσταση με πάθος πρέπει άραγε να ανησυχεί ότι θα συνδεθεί μαζί τους; Μερικοί φοβούνται τη μη βίαιη άμεση δράση που αναλαμβάνεται στη Λίμπερτι Σκουέρ. Φοβούνται μήπως γίνουν πολύ αγενείς, πολύ ταραξίες, ενώ ζητούν την πρόοδο — φοβούνται ότι θα εμφανιστούν ως περιθωριακοί φανατικοί, όπως το Tea Party. Πολλοί από εμάς στη Λίμπερτι Σκουέρ εμπνεόμαστε επίσης από την εργώδη προσπάθεια των επαναστατών του 1776. Αυτό που μας κάνει ριζικά διαφορετικούς από το νέο κίνημα του Tea Party είναι ότι η δική μας επανάσταση προέρχεται από ένα πλήθος επαναστάσεων: από το κίνημα για την κατάργηση της δουλείας, το κίνημα για τα δικαιώματα των εργατών, το γυναικείο κίνημα, το κίνημα για τα δικαιώματα του πολίτη, το περιβαλλοντικό κίνημα. Είμαστε πολύ περήφανοι για την πρόοδο αυτής της χώρας μέσα από όλα τα κινήματα για ίσα κοινωνικά, φυλετικά και οικονομικά δικαιώματα, από τότε που ιδρύθηκε η χώρα.
Αγαπάμε την πατρίδα μας για την πρόοδο που έχει κάνει στα παραπάνω τα μέτωπα και πιστεύουμε ότι μπορεί να προοδεύσει ακόμα περισσότερο σ’ αυτά. Το Tea Party μπορεί μόνο να κοιτάξει πίσω. Εμείς κινούμαστε με το ρεύμα της Ιστορίας, κοιτώντας μπροστά.
&&&&
Συναντιόμαστε για πρώτη φορά, ξανά.
της Amity Paye
Στις τρεις εβδομάδες που το οικονομικό κέντρο της Νέας Υόρκης έχει καταληφθεί από διαδηλωτές, πολλά μέλη της κοινότητας των Μαύρων, ειδικά οι πιο ηλικιωμένοι, αμφισβητούν αν αξίζει να συμμετέχουν σε ένα κίνημα που θεωρούσαν ότι ανήκει πρωταρχικά σε προνομιούχους, Λευκούς νέους.
«Το κάνουμε τόσο καιρό μόνοι μας, γιατί έχουμε ανάγκη από νεαρούς Λευκούς να το νομιμοποιήσουν;» είπε ο Ααρών, ένας Μαύρος διαδηλωτής γύρω στα εξήντα. «Είναι πιο αυθεντικό όταν γίνεται στις δικές μας κοινότητες, με τους δικούς μας ανθρώπους».
Αλλά στις διαδηλώσεις των 30.000 στη Φόλεϊ Σκουέρ και στην πορεία προς τη Λίμπερτι Σκουέρ, την Τετάρτη, υπήρξε μια εμφανής μετατόπιση.
«Η σύνθεση του κόσμου που συμμετέχει στις πορείες αυτές έχει πραγματικά αλλάξει — υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι Μαύροι σήμερα», είπε ο Μάικλ, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Μετά από δεκαετίες αγώνων κατά της οικονομικής και κοινωνικής αδικίας στις δικές τους κοινότητες, φαινόταν ίσως φυσικό ότι πολλοί Μαύροι θα υποδέχονταν το κίνημα Occupy Wall Street με σκεπτικισμό και από κάποια απόσταση.
Όπως είπε ο ακτιβιστής του Μπρούκλιν, Caleef Cousar, στα Amsterdam News, «Έχουμε βρεθεί ξανά εδώ. Είχαμε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, συναντήσεις και καμπάνιες για μποϊκοτάρισμα — για κάποιους από εμάς είναι δεύτερη φύση». «Αν ζεις στο κέντρο της πόλης, οι επιπτώσεις αυτής της εταιρικής απληστίας είναι πανταχού παρούσες. Το βλέπει κανείς στον εξευγενισμό της περιοχής, στην εχθρική παρουσία της αστυνομίας, στο αυξημένο κόστος ζωής. Η διαμαρτυρία στη Γουόλ Στριτ έρχεται κατόπιν μιας μακράς ιστορίας δικών μας διαμαρτυριών στη Μέιν Στριτ».
Αυτό όμως που διαφέρει από την Τετάρτη, όταν μια θάλασσα από Λευκούς και Μαύρους ξεχείλισαν την πλατεία Φόλεϊ, είναι η προθυμία πολλών Μαύρων να αφήσουν πίσω τους τις διαιρέσεις και να σταθούν αλληλέγγυοι σε μια κατάληψη της οποίας οι αρχές είναι και δικές τους.
«Είναι ένας ταξικός πόλεμος, ένας πόλεμος κάστας», είπε ο Στιβ, ένας νεαρός Μαύρος διαδηλωτής. «Ο καθένας νιώθει την ίδια πίεση, ανεξάρτητα από τη φυλή του».
Το κείμενο που συνέταξε η ομάδα εργασίας της Γενικής Συνέλευσης Εγχρώμων της Νέας Υόρκης το θέτει καλύτερα: «Ας είμαστε ρεαλιστές. Η οικονομική κρίση δεν άρχισε με την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008. Στην πραγματικότητα, έγχρωμοι και φτωχοί βρίσκονται σε κατάσταση κρίσης από την ίδρυση αυτής της χώρας, ενώ οι κοινότητες των ιθαγενών ακόμα και πριν ιδρυθεί», σημειώνει. «Εργαζόμαστε δραστήρια για να ενώσουμε τις διαφορετικές φωνές όλων των κοινοτήτων».
Πράγματι, αυτό φαίνεται να συμβαίνει, και μαζί με μια νέα αίσθηση ενότητας, αναδύεται ένα κίνημα αλλαγής.
&&&&
ΤΥΝΗΣΙΑ
Ο εικοσιεξάχρονος πλανόδιος πωλητής φρούτων Μοχάμεντ Μπουαζίζι, αυτοπυρπολείται, αντιδρώντας στην πολύχρονη αδικία και αυθαιρεσία της αστυνομίας, στο Σίντι Μπουζίντ της Τυνησίας. Η αυτοθυσία του πυροδοτεί κύμα διαμαρτυριών απέναντι στην αυταρχική διακυβέρνηση του επί δεκαετίες Προέδρου Μπεν Άλι. Μετά τέσσερις εβδομάδες, ο Μπεν Άλι αναγκάζεται να προκηρύξει εκλογές και δραπετεύει στη Σαουδική Αραβία.
17 ΔΕΚ.
ΑΙΓΥΠΤΟΣ
Χρησιμοποιώντας αντίσκηνα, κοινωνικά δίκτυα και μέσα ενημέρωσης φτιαγμένα από τους πολίτες, οι διοργανωτές ξεκινούν μια διαδήλωση που θα διαρκέσει 18 μέρες στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου. Η βία των μηχανισμών του καθεστώτος, καθώς και το μπλοκάρισμα της σύνδεσης στο διαδίκτυο παρακινούν εκατοντάδες χιλιάδες Αιγυπτίους να συμμετάσχουν, μεταστρέφοντας την παγκόσμια κοινή γνώμη ενάντια στη δικτατορική κυβέρνηση του Προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ, η οποία πέφτει στις 11 Φεβρουαρίου. Η διπλή επιτυχία ενθαρρύνει μια Αραβική Άνοιξη υπέρ της δημοκρατίας, με κινητοποιήσεις από την Υεμένη μέχρι το Μπαχρέιν και τη Συρία.
25 ΙΑΝ.
ΟΥΙΣΚΟΝΣΙΝ
Πάνω από 20.000 πολίτες του Ουισκόνσιν διαμαρτύρονται ενάντια στον προϋπολογισμό λιτότητας του ρεπουμπλικάνου κυβερνήτη Σκoτ Ουόκερ και την επίθεσή του στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Εκατοντάδες φοιτητές συλλαμβάνονται. Μια διαμαρτυρία στο Κολούμπους του Οχάιο ενάντια σε παρόμοιες επιθέσεις στον δημόσιο τομέα συγκεντρώνει σχεδόν τέσσερις χιλιάδες διαδηλωτές. Οι διαδηλωτές, και στα δύο συλλαλητήρια, κρατούν σημαίες και σύμβολα της Αιγύπτου δείχνοντας τον συμπληρωματικό χαρακτήρα των αγώνων αυτών.
17 ΦΕΒ.
ΛΟΝΔΙΝΟ
Πεντακόσιες χιλιάδες διαδηλωτές κατεβαίνουν στους δρόμους του Λονδίνου στην Πορεία για την Εναλλακτική Λύση, μια κινητοποίηση που οργανώνεται από τη συνομοσπονδία των συνδικάτων. Δάσκαλοι και εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα μετέχουν σε μαζικές απεργίες, υποστηρίζοντας το κίνημα.
ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΙΣΠΑΝΙΑ
Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώνονται στην Αθήνα μετά την ανακοίνωση των σχεδίων για περικοπές των δημοσίων δαπανών και αυξήσεις φόρων σε αντάλλαγμα για ένα πακέτο διάσωσης 110 δις ευρώ. Τρεις βδομάδες αργότερα, περισσότεροι από χίλιοι indignados κατασκηνώνουν στην Πουέρτα ντελ Σολ, την κεντρική πλατεία της Μαδρίτης. Τριάντα χιλιάδες αλληλέγγυοι συγκεντρώνονται σε μια σειρά μαζικές συγκεντρώσεις, διατυπώνοντας αιτήματα με παλλαϊκή υποδοχή, όπως περισσότερο λόγο στην πολιτική διαδικασία και το τέλος των μέτρων λιτότητας που εφαρμόζει η ισπανική κυβέρνηση.
5 ΜΑΗ
ΓΟΥΟΛ ΣΤΡΙΤ: ΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ
Δύο χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα για την κατάληψη της Γουόλ Στριτ και διαδηλώνουν διαμαρτυρόμενοι για την επιρροή των επιχειρήσεων στο πολιτικό γίγνεσθαι. Κατασκηνώνουν στο πάρκο Ζουκότι, στη βόρεια πλευρά του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, μετονομάζοντάς το σε Πλατεία Ελευθερίας. Ο Λούπε Φιάσκο δωρίζει πενήντα σκηνές, υποστηρίζοντας την κατάληψη.
17 ΣΕΠ.
ΓΟΥΟΛ ΣΤΡΙΤ: ΜΕΡΑ ΕΒΔΟΜΗ
Οι συγκεντρωμένοι διαδηλώνουν στη Γιούνιον Σκουέρ, όπου η αστυνομία συλλαμβάνει 87 άτομα επειδή διαμαρτύρονταν στους δρόμους· πολλοί από αυτούς εξέφραζαν τον θυμό τους για την άδικη, όπως πιστεύουν, εκτέλεση του Τρόι Ντέβις, τρεις μέρες πριν.
24 ΣΕΠ.
ΓΟΥΟΛ ΣΤΡΙΤ: ΜΕΡΑ ΕΝΑΤΗ
Οι καταληψίες φτιάχνουν ομάδες εργασίας για να συζητήσουν τη διοργάνωση κινητοποιήσεων σε εθνικό επίπεδο και να προετοιμάσουν σχέδια άμεσης δράσης, μέσω της κοινωνικής δικτύωσης και της επαφής με κοινωνικές ομάδες. Έρχονται σε επαφή με τους δασκάλους, τα εργατικά συνδικάτα και άλλους ακτιβιστές για να προετοιμάσουν από κοινού τη διαδήλωση του Σαββάτου.
26 ΣΕΠ.
ΓΟΥΟΛ ΣΤΡΙΤ: ΜΕΡΑ ΔΕΚΑΤΗ
Οι διαδηλωτές συνεχίζουν με καθημερινές πορείες στη Γουόλ Στριτ και ενώνονται με τους εργαζόμενους στα Ταχυδρομεία σε μια διαδήλωση για την προστασία των θέσεων εργασίας στο δημόσιο. Την ίδια μέρα, πάνω από εφτακόσιοι πιλότοι της πολιτικής αεροπορίας διαδηλώνουν μπροστά από τη Γουόλ Στριτ. Τις επόμενες δύο μέρες η Γενική Συνέλευση της πόλης της Νέας Υόρκης εγκρίνει μια Διακήρυξη της Κατάληψης (βλ. παραπάνω).
27 ΣΕΠ.
ΓΟΥΟΛ ΣΤΡΙΤ: ΜΕΡΑ ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ
Μέλη του κινήματος Occupy Wall Street οργανώνουν πορείες σε όλη τη πόλη, δίνουν παραστάσεις θεάτρου δρόμου και καλούν το 99% να ανακαταλάβουν τους δρόμους — και το μέλλον τους!
30 ΣΕΠ.
Διακήρυξη της κατάληψης
Εγκρίθηκε ομόφωνα από τη Συνέλευση της Νέας Υόρκης στην κατηλλειμμένη Λίμπερτι Σκουέρ, στις 29 Σεπτέμβρη
Μαζευτήκαμε όλοι εδώ, με πνεύμα αλληλεγγύης, για να εκφράσουμε δημόσια το αίσθημα αδικίας που κουβαλάμε όλοι μαζί μας, χωρίς να ξεχνάμε τι είναι αυτό που μας έφερε σ’ αυτή την πλατεία. Σκοπός αυτής της διακήρυξης είναι να μάθουν οι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη που αισθάνονται το άδικο της κυριαρχίας των πολυεθνικών ότι είμαστε μαζί τους.
Ως μέρος της παγκόσμιας κοινότητας των λαών, διαπιστώνουμε πως το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των μερών που την απαρτίζουν: το σύστημα οφείλει να προστατεύει τα δικαιώματά μας. Αν το σύστημα έχει διαφθαρεί, είναι καθήκον όλων των πολιτών να περιφρουρήσουν τα δικαιώματά τους και να σταθούν αλληλέγγυοι στους γείτονες τους. Μια δημοκρατική κυβέρνηση αντλεί τη νομιμοποίησή της από το λαό που την εξέλεξε. Όμως, οι πολυεθνικές δεν αναζητούν καμία νομιμοποίηση, καθώς αποκομίζουν τεράστια κέρδη εκμεταλλευόμενες τους λαούς και τον φυσικό πλούτο. Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική δημοκρατία, όταν όλες οι κοινωνικές διαδικασίες εξαρτώνται από την εξουσία του κεφαλαίου.
Είμαστε εδώ, σε μια στιγμή που οι πολυεθνικές, οι οποίες τοποθετούν τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, το ατομικό συμφέρον πάνω από τη δικαιοσύνη, και την καταπίεση πάνω από την ισότητα, έχουν κυριαρχήσει επί των κυβερνήσεών μας. Έχουμε εγκατασταθεί εδώ ειρηνικά, ασκώντας τα δικαιώματά μας, κι έχουμε σκοπό να κοινοποιήσουμε σε όλον τον κόσμο αυτά τα δεδομένα.
Έχουν πάρει τα σπίτια μας μέσω παράνομων διαδικασιών, παραβαίνοντας τους όρους των συμβολαίων.
Έχουν ξεζουμίσει τους φορολογούμενους, παραμένοντας ατιμώρητοι, ενώ την ίδια στιγμή παραχωρούν υπερβολικά μπόνους στα στελέχη των πολυεθνικών.
Το καθεστώς των ανισοτήτων και των διακρίσεων στους χώρους εργασίας διαιωνίζεται, με βάση το φύλο, τη φυλή, την ηλικία ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις.
Έχουν δηλητηριάσει τη διατροφική αλυσίδα κι έχουν υπονομεύσει την αγροτική παραγωγή, μέσω των μονοπωλίων.
Κερδοσκοπούν βασανίζοντας με κάθε τρόπο αμέτρητα είδη ζώων, αποκρύπτοντας συστηματικά τις δραστηριότητες αυτές από το φως της δημοσιότητας
Προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν τους εργαζόμενους από την άσκηση του δικαιώματός τους να διεκδικούν καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας.
Κρατούν όμηρους χιλιάδες φοιτητές, οι οποίοι χρωστάνε δεκάδες χιλιάδες δολάρια για να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές υποχρεώσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία βεβαίως εντάσσεται στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Χρησιμοποιούν κατά κόρον τη μέθοδο των «εξωτερικών συνεργατών», με αποτέλεσμα να μειώνονται οι μισθοί και η ιατρική περίθαλψη των εργαζόμενων.
Έχουν επηρεάσει τα δικαστήρια, ώστε να εξασφαλίζουν τα ίδια δικαιώματα με όλους τους ανθρώπους, αλλά χωρίς τις αντίστοιχες ευθύνες και υποχρεώσεις
Έχουν ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια σε νομικούς συμβούλους, οι οποίοι ψάχνουν τρόπους να πετάξουν τους εργαζόμενους εκτός ιατρικής περίθαλψης.
Έχουν μετατρέψει τα προσωπικά μας δεδομένα σε εμπόρευμα.
Χρησιμοποιούν τον στρατό και την αστυνομία για να περιορίσουν της ελευθερίας του Τύπου.
Αρνούνται συστηματικά την απόσυρση από την αγορά προϊόντων επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία, για να μην υπάρξει η παραμικρή απώλεια στα κέρδη των επιχειρήσεων.
Συνεχίζουν την ίδια οικονομική πολιτική, παρά την καταστροφική αποτυχία της.
Χορηγούν πολύ μεγάλα χρηματικά ποσά σε πολιτικούς, με σκοπό να τους ελέγξουν. Εξακολουθούν να μπλοκάρουν τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, ώστε να συνεχιστεί η εξάρτησή μας από το πετρέλαιο.
Εξακολουθούν να μπλοκάρουν τη μαζική παραγωγή φαρμάκων, που θα μπορούσε να σώσει χιλιάδες ζωές, για να μη χαθούν οι επενδύσεις των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών, από τις οποίες έχουν ήδη αποκομίσει ανυπολόγιστα κέρδη.
Αποκρύβουν συστηματικά πετρελαιοκηλίδες, διπλά λογιστικά βιβλία, και μια σειρά οικολογικές καταστροφές, με σκοπό να μείνουν ανέπαφα τα κέρδη των επιχειρήσεων.
Παραπληροφορούν και εκφοβίζουν συστηματικά τους πολίτες, μέσω του ασφυκτικού ελέγχου που ασκούν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Έχουν κάνει αποδεκτές ιδιωτικές συμφωνίες για εκτέλεση φυλακισμένων, ακόμα και σε περιπτώσεις που υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για την ενοχή τους.
Διαιωνίζουν το καθεστώς της αποικιοκρατίας στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Έχουν συμμετάσχει σε βασανιστήρια και δολοφονίες χιλιάδων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Εξακολουθούν να κατασκευάζουν όπλα μαζικής καταστροφής, ώστε να εξασφαλίζουν συμβόλαια με το κράτος.
Απευθυνόμαστε στους πολίτες όλου του κόσμου: Εμείς, η Συνέλευση της Νέας Υόρκης, από την κατειλημμένη Γουόλ Στριτ, σας καλούμε να αντισταθείτε μαζικά.
Ασκήστε το δικαίωμα σας στην ειρηνική διαδήλωση. Καταλάβετε δημόσιους χώρους. Συγκροτήστε διαδικασίες με σκοπό την ανάδειξη των κοινών μας προβλημάτων κι ενεργοποιήστε εναλλακτικές λύσεις οι οποίες θα είναι προσβάσιμες σε όλους.
Είμαστε στη διάθεση κάθε κοινότητας που δραστηριοποιείται τηρώντας τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, για να προσφέρουμε κάθε είδους υποστήριξη, τεκμηρίωση και αρχειακές πηγές.
Ενώστε τη φωνή σας με τη δική μας φωνή!
- Αυτή η λίστα ας θεωρηθεί ενδεικτική, και όχι εξαντλητική.
&&&&
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ή τώρα ή ποτέ
του Chris Hedges
Είτε ενώνεσαι με την εξέγερση που εκτυλίσσεται στη Γουόλ Στριτ και σε άλλα οικονομικά κέντρα σε όλη τη χώρα, είτε στέκεσαι στη λάθος πλευρά της ιστορίας.
Είτε παρεμποδίζεις, με τον μόνο τρόπο που μας έμεινε –την πολιτική ανυπακοή–, τη λεηλασία των εγκληματικών τάξεων στη Γουόλ Στριτ και την επιταχυνόμενη καταστροφή του οικοσυστήματος που συντηρεί το ανθρώπινο είδος, είτε γίνεσαι παθητικός καταλύτης ενός τερατώδους κακού.
Ή γεύεσαι, αισθάνεσαι, οσφραίνεσαι τη μέθη της ελευθερίας και της εξέγερσης, ή βυθίζεσαι στο μίασμα της απελπισίας και της απάθειας. Είτε είσαι εξεγερμένος, είτε σκλάβος.
Διάλεξε. Αλλά διάλεξε γρήγορα. Το κράτος και οι επιχειρηματικές δυνάμεις είναι αποφασισμένες να συντρίψουν αυτό το κίνημα. Δεν πρόκειται να σε περιμένουν.
Είναι τρομοκρατημένοι ότι θα εξαπλωθεί.
Έχουν τις φάλαγγες των μοτοσικλετιστών αστυνομικών τους, τις ορδές τους με τις κλούβες, τα μεταλλικά οδοφράγματά τους σε κάθε δρόμο που οδηγεί προς το οικονομικό κέντρο της Νέας Υόρκης — εκεί όπου οι κουστουμάτοι χρησιμοποιούν τα λεφτά σου, τα λεφτά που σου έκλεψαν, για να τζογάρουν, να κερδοσκοπούν και να καταβροχθίζουν οι ίδιοι, όταν ένα στα τέσσερα παιδιά έξω από τα οδοφράγματα αυτά εξαρτάται από κουπόνια τροφίμων για να φάει.
Τον 17ο αιώνα η κερδοσκοπία ήταν έγκλημα και οι κερδοσκόποι κρεμιούνταν. Σήμερα είναι αυτοί που διαχειρίζονται το κράτος και τις οικονομικές αγορές. Αυτοί που διασπείρουν τα ψέματα που μολύνουν τον αέρα μας. Αυτοί ξέρουν, καλύτερα ακόμα κι από σένα, πόσο διαδεδομένες έχουν γίνει η διαφθορά και η κλοπή, πόσο πρόθυμα εναντίον σου είναι το σύστημα, πώς οι επιχειρήσεις έχουν τσιμεντάρει μια μικρή ολιγαρχική τάξη και μια δουλοπρεπή κάστα πολιτικών, δικαστών και δημοσιογράφων που ζουν στις Βερσαλλίες τους με τις στενές πύλες, ενώ έξι εκατομμύρια Αμερικανοί πετιούνται έξω από τα σπίτια τους, ένα εκατομμύριο άνθρωποι το χρόνο είναι ταπί, μην μπορώντας να πληρώσουν τα ιατρικά τους έξοδα, και 45.000 πεθαίνουν λόγω έλλειψης της αναγκαίας φροντίδας. Η πραγματική ανεργία ξεπερνά τo 20%, πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των φοιτητών, περνούν τη ζωή τους μοχθώντας μέσα στα χρέη, δουλεύουν σε θέσεις χωρίς προοπτική (όταν, τουλάχιστον, έχουν δουλειά), ζουν σε έναν κόσμο αποστερημένο από ελπίδα. Έναν κόσμο αφεντικών και δουλοπαροίκων.
Η μόνη λέξη που ξέρουν αυτές οι επιχειρήσεις είναι «περισσότερα». Ξεκοιλιάζουν και το τελευταίο πρόγραμμα κοινωνικών υπηρεσιών που χρηματοδοτείται από τους φορολογούμενους, από την εκπαίδευση ως την κοινωνική ασφάλιση, επειδή θέλουν τα λεφτά γι’ αυτούς. Αφήστε τους αρρώστους να πεθάνουν. Αφήστε τους φτωχούς να πεινάσουν. Αφήστε οικογένειες να πεταχτούν στο δρόμο. Αφήστε τους ανέργους να σαπίσουν. Αφήστε τα παιδιά στο κέντρο ή στις εγκαταλελειμμένες εκτάσεις της επαρχίας να ζουν μες στη δυστυχία και το φόβο. Αφήστε τους μαθητές να τελειώνουν το σχολείο χωρίς δουλειά και χωρίς προοπτική για δουλειά. Αφήστε το σωφρονιστικό σύστημα, το μεγαλύτερο στον βιομηχανικό κόσμο, να επεκταθεί και να καταπιεί όλους τους εν δυνάμει διαφωνούντες. Αφήστε να συνεχιστούν τα βασανιστήρια. Αφήστε τους καθηγητές, την αστυνομία, τους πυροσβέστες, τους υπαλλήλους ταχυδρομείου και τους εργαζομένους στις κοινωνικές υπηρεσίες να σταθούν στην ουρά της ανεργίας. Αφήστε τους δρόμους, τις γέφυρες, τα φράγματα, τα αναχώματα, τα δίκτυα παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, τα λεωφορεία, τα σχολεία και τις βιβλιοθήκες να καταρρεύσουν ή να κλείσουν. Αφήστε την αυξανόμενη υπερθέρμανση του πλανήτη, τα τερατώδη καιρικά φαινόμενα, τους τυφώνες, τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τους πάγους των πόλων που λιώνουν, τα δηλητηριασμένα υδρευτικά συστήματα, το μολυσμένο αέρα να αυξηθούν μέχρι να πεθάνουν όλα τα είδη.
Αν δεν ξεφορτωθείς το 1% των πολύ πολύ πλούσιων, σύντομα θα σε σκοτώσουν αυτοί. Και θα σκοτώσουν το οικοσύστημα, καταδικάζοντας τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου. Έτσι, είτε θα ξεσηκωθείς και θα αποσυναρμολογήσεις το επιχειρηματικό κράτος, για έναν κόσμο λογικής –έναν κόσμο όπου δεν θα γονατίζουμε πια μπροστά στην παράλογη ιδέα ότι οι ανάγκες των αγορών πρέπει να κυβερνούν τη συμπεριφορά των ανθρώπων–, είτε θα περπατήσουμε ταπεινωμένοι προς την αυτοεκμηδένιση.
Οι συγκεντρωμένοι στους δρόμους γύρω από τη Γουόλ Στριτ αποτελούν τη φυσική ενσάρκωση της ελπίδας. Ξέρουν πως η ελπίδα έχει κόστος, πως δεν είναι όλα εύκολα ή βολικά, ότι χρειάζεται αυτοθυσία, ταλαιπωρία και, εν τέλει, πίστη.
Κοιμούνται στο τσιμέντο κάθε βράδυ. Τα ρούχα τους είναι λερωμένα. Έχουν δοκιμάσει το φόβο, έχουν χτυπηθεί, έχουν πάει στη φυλακή, έχουν τυφλωθεί από σπρέι πιπεριού, έχουν κλάψει, έχουν αγκαλιστεί μεταξύ τους, έχουν γελάσει και τραγουδήσει, έχουν μιλήσει υπερβολικά πολύ στις γενικές συνελεύσεις, έχουν δει τα άσματά του να κινούνται προς τους πύργους με γραφεία από πάνω τους, έχουν αναρωτηθεί αν αξίζει τον κόπο, αν νοιάζεται κανείς, αν θα νικήσουν. Αλλά όσο παραμένουν σταθεροί, δείχνουν το δρόμο της εξόδου από το λαβύρινθο των επιχειρήσεων. Αυτό σημαίνει το να είσαι ζωντανός. Είναι οι καλύτεροι ανάμεσά μας.
&&&&
Σημείωμα των εκδοτών
Δεν διατυπώνουμε συγκεκριμένα αιτήματα
Μιλάμε μεταξύ μας, και ακούμε ο ένας τον άλλον.
Αυτή η κατάληψη αφορά πρωτίστως τη συμμετοχή.
Δεκάδες χιλιάδες Νεοϋoρκέζοι συνέρευσαν στην Πλατεία Φόλεϋ την Τετάρτη –εργατικά σωματεία και φοιτητές βγήκαν στους δρόμους. Η κατάληψη της Γουόλ Στριτ αρχίζει να μοιάζει με την πόλη, στην οποία ζούμε. Ποια φυλή, ηλικία, θρησκεία, επάγγελμα εκπροσωπούμε; Καμία και όλες. Περικυκλωμένοι από μεταλλικά κιγκλιδώματα, μπάτσους και αστυνομικά ελικόπτερα, είδαμε τη δύναμή μας να αντανακλάται στην ανάγκη τους να μας ελέγξουν. Αυτό είναι το κίνημά μας, και η αφήγησή μας.
Οι εξουθενωμένοι πολιτικοί μηχανισμοί και οι δημοσιοσχεσίτες χαρτογιακάδες τους ήδη αναζητούν ηγέτες για να προβάλλουν, μηνύματα να τα οικειοποιηθούν, επιχειρήματα για να προχωρήσουν. Αυτοί, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, θα προσπαθήσουν να αδράξουν και να διαμορφώσουν αυτή τη στιγμή. Τρέχουν για να μπορέσουν να τερματίσουν πρώτοι.
Αλλά πώς μπορούν να φτάσουν μπροστά από κάτι το οποίο είναι ήδη μπροστά τους; Δεν μπορούν. Όσον αφορά τη Γουόλ Στριτ και την Ουάσιγκτον, δεν απαιτούμε να μας δώσουν κάτι το οποίο δεν είναι δικό τους. Είναι δικιά μας υπόθεση. Το απαιτούμε από εμάς. Δεν πρόκειται να πάμε πουθενά. Μόλις ήρθαμε.
&&&&
Το οργανωμένο εργατικό κίνημα ξεσηκώνεται
Εργατικά συνδικάτα και οργανώσεις, στη Νέα Υόρκη και στις ΗΠΑ επιδοκιμάζουν την κατάληψη της Wall Street, και υπόσχονται τη συνεχή υποστήριξη και βοήθειά τους στο κίνημα του 99%. Στη συνέχεια, αποσπάσματα από τις επιστολές αλληλεγγύης τους:
- Ένωση Εργατών στις Μεταφορές: Τοπική Οργάνωση 100
Η Τοπική Οργάνωση 100 της Ένωσης Εργατών στις Μεταφορές επικροτεί το κουράγιο των νέων ανθρώπων στη Γουόλ Στριτ, που διαδηλώνουν δραματικά γι’ αυτό που είναι η θέση μας εδώ και καιρό: η κοινή θυσία που οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι κηρύττουν μοιάζει απελπιστικά με μονόδρομο. Οι εργάτες και οι απλοί πολίτες επωμίζονται όλο το βάρος της θυσίας, ενώ οι χρηματιστές που οδήγησαν στην κατάρρευση την οικονομία μας τη γλιτώνουν ατιμώρητοι, αυξάνοντας τις περιουσίες τους και τα μπόνους τους. Οι νέοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ένα δυσοίωνο μέλλον με υψηλή ανεργία και δουλειές που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό. Οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα αντιμετωπίζουν δημάρχους και κυβερνήτες που απαιτούν μαζικές μειώσεις στους μισθούς και τα επιδόματα, ειδάλλως θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν χιλιάδες απολύσεις. Αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση. Είναι εκβιασμός. Υποστηρίζουμε τους διαδηλωτές της Γουόλ Στριτ, υποστηρίζουμε τις διεκδικήσεις τους να μειώσουν την ανισότητα και να στηρίξουν το δικαίωμα του κάθε Αμερικανού σε αξιοπρεπή εργασία, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλεια στη σύνταξη.
Συνδικάτο λιανικού εμπορίου, χονδρικού εμπορίου και πολυκαταστημάτων
Το κίνημα Occupy Wall Street μας έκανε να εστιαστούμε σε μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αρνηθούμε: η απληστία των εταιρειών ευθύνεται για τη βλάβη στις ζωές εκατομμυρίων εργαζόμενων και άνεργων ανθρώπων. Μια μικρή ομάδα επιχειρήσεων, τραπεζών και εταιρειών κατέχουν τρισεκατομμύρια του συλλογικού πλούτου και περιουσίας μας. Αυτά τα χρήματα πρέπει να επενδυθούν στη δημιουργία θέσεων δουλειάς σε μαζική κλίμακα και να χρησιμοποιηθούν για να μπορέσουν χιλιάδες άνθρωποι, που έχουν πληγεί από την απερισκεψία που οδήγησε στην ύφεση, να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Αφού ακούσαμε την κορυφή του 1% να ψεύδεται για τόσο καιρό, οι θαρραλέοι άντρες και γυναίκες που καταλαμβάνουν τη Γουόλ Στριτ λένε την αλήθεια που γνωρίζει το 99% που δεν έχει ακουστεί. Γι’ αυτό το μήνυμά τους αντηχεί σε τέτοιο εύρος. Προσφέρουν μια καθαρή προοπτική που σπάνια συγκεντρώνει τέτοια προσοχή, αλλά σήμερα τη μοιράζονται εκατομμύρια απλών ανθρώπων, όχι μόνο ακτιβιστές και συνδικαλιστές: Η Γουόλ Στριτ δεν πρέπει να ελέγχει την οικονομία μας, τη δημοκρατία μας, τις ζωές μας.
Εθνική Ένωση Νοσηλευτών
Η Εθνική Ένωση Νοσηλευτών, το μεγαλύτερο εργατικό συνδικάτο νοσηλευτών που αντιπροσωπεύει 170.000 νοσηλευτές πρωτοβάθμιας φροντίδας, εκφράζει την υποστήριξη και την αλληλεγγύη του στις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες και τα συλλαλητήρια του κινήματος Οccupy Wall Street. Επικροτούμε την αφοσίωση, την κοινή λογική και την αυτοθυσία που επέδειξε το πλήθος των φοιτητών, των μελών των συνδικάτων, του κλήρου και πολλών άλλων ανθρώπων, από όλες τις εκφάνσεις του βίου, που συγκεντρώθηκαν για να αποδώσουν, δυνατά και καθαρά, σ’ αυτούς που πρέπει, τις ευθύνες για τον πόνο του έθνους. Η Γουόλ Στριτ προκάλεσε τη χρηματοπιστωτική κρίση και συμμεριζόμαστε το αίτημά σας η Γουόλ Στριτ να μας δώσει πίσω τα λεφτά μας. Ως νοσηλευτές, το σύνθημά μας σε αυτή τη μάχη είναι απλό: «Γιατρέψτε την Αμερική. Κάντε τη Γουόλ Στριτ να πληρώσει!».
Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου
Η Κεντρική Επιτροπή Υπεράσπισης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου δηλώνει την αλληλεγγύη της στα γενναία αδέρφια μας του κινήματος Occupy Wall Street. Καταγγέλλουμε και δηλώνουμε την απέχθειά μας στον εκφοβισμό, τη βία και τη βαρβαρότητα που επιδεικνύει η αστυνομία της Νέας Υόρκης απέναντι στους διαδηλωτές. Οι ενέργειες της αστυνομίας αποκαλύπτουν πλήρως την αληθινή φύση της Γουόλ Στριτ και του καπιταλισμού. Καλούμε όλους εκείνους που εξακολουθούν να διατηρούν την ανθρωπιά τους να εκφράσουν την υποστήριξή τους την εργατική τάξη, αρνούμενοι να συνδράμουν στη βάναυση φίμωση κάθε διαφωνίας. Οι μόνοι που δεν επηρεάζονται από την κρίση του καπιταλισμού, την παγκοσμιοποίηση και τη χρηματιστηριακή αγορά είναι αυτοί που γίνονται πλουσιότεροι από το βάθεμα της ανισότητας μέσω της ελεγχόμενης οικονομικής καταστροφής των εργαζομένων. Υποστηρίζουμε όλους τους γενναίους εργαζόμενους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των καταλήψεων στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Αναγνωρίζουμε ότι αυτοί εκείνοι που έχουν στην πραγματικότητα καταλάβει και κατακυριεύσει τη ζωή μας είναι οι πλούσιες άρχουσες τάξεις, οι θεσμοί τους και τα κράτη που νομιμοποιούν την εξουσία τους. Οι αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις, που προστατεύουν τον πλούτο και την εξουσία των αφεντικών τους, είναι εξίσου ένοχοι με τους κυρίους τους. Μόνο με την ενότητά μας ως τάξη μπορούμε να πάρουμε πίσω τους δρόμους και τους χώρους εργασίας μας.
Αμερικανική Ομοσπονδία Εργαζομένων στις Πολιτείες, τις Κομητείες και τους Δήμους (AFL-CIO [AFSCME])
Ένα σαφές μήνυμα αποστέλλεται τώρα στη Γουόλ Στριτ: Πρώτη προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η ανοικοδόμηση της Μέιν Στριτ — καμία δύναμη πλέον στις πολυεθνικές εταιρίες και στους πολιτικούς-μαριονέτες τους! Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με όλους όσους διαδηλώνουν ενάντια στην απληστία της Γουόλ Στριτ. Η οικονομία που κατέστρεψε τόσες πολλές ζωές, κατάργησε θέσεις εργασίας και άφησε εκατομμύρια Αμερικανούς άστεγους και απελπισμένους, είναι δημιούργημα των τραπεζών που στοιχηματίζουν και κερδοσκοπούν πάνω στο μέλλον μας. Η απερίσκεπτη προσπάθειά τους για κέρδη σε βάρος των εργαζόμενων οικογενειών που επιδιώκουν την εκπλήρωση του «Αμερικάνικου Ονείρου» πρέπει να τελειώσει εδώ.
Διεθνής Ένωση Εργατών Βορείου Αμερικής
Το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο της Αμερικής δεν είναι η Γουόλ Στριτ· είναι οι εργαζόμενοι. Ωστόσο, στην Αμερική σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι και χάνουν τα σπίτια, τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Την ίδια στιγμή, οι εταιρείες επιτυγχάνουν κέρδη-ρεκόρ και οι πλέον κερδοφόρες ανάμεσά τους δεν πληρώνουν φόρους, μετατοπίζοντας περισσότερο πλούτο από την εργατική και τη μεσαία τάξη στους πλούσιους… Η Γουόλ Στριτ προκάλεσε την οικονομική κρίση και οι εταιρείες αναγκάζουν τους εργαζόμενους να πληρώσουν για αυτήν. Ο μόνος τρόπος για να αντιστρέψουμε την επίθεση είναι να ενισχύσουμε τα συνδικάτα και να οικοδομήσουμε κινήματα όπως το κίνημα Occupy Wall Street.
Ενιαίο Συνδικάτο Μεταφορέων
Αυτοί οι νέοι μιλούν εν ονόματι της μεγάλης πλειοψηφίας των Αμερικανών που είναι εξαγριωμένοι με τους τραπεζίτες και τους χρηματιστές, οι οποίοι έχουν επωφεληθεί στις πλάτες των σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων… Οι μεταφορείς ήδη πληρώνουμε την κρίση τους με αύξηση στις τιμές των ναύλων και μείωση των κοινωνικών παροχών. Πώς τολμούν να απαιτούν να χαϊδεύουμε τους πλούσιους, ενώ οι φτωχοί χάνουν τα λιγοστά τους δικαιώματα και εκατομμύρια άνθρωποι γίνονται ακόμα φτωχότεροι; Τα μέλη του σωματείου μας σε όλη τη χώρα υποστηρίζουν το κίνημα και σχεδιάζουν να συμμετέχουν σε παρόμοιες καταλήψεις όπου χρειαστεί.
Ενωμένοι Εργάτες Χάλυβα
Οι Ενωμένοι Εργάτες Χάλυβα, η μεγαλύτερη βιομηχανική ένωση της Βόρειας Αμερικής με 1,2 εκατομμύρια μέλη (εργαζομένους και συνταξιούχους), είναι αλληλέγγυοι και υποστηρίζουν σθεναρά το κίνημα Occupy Wall Street. Οι γενναίοι άντρες και γυναίκες, πολλοί εκ των οποίων νέοι άνθρωποι χωρίς δουλειά, που διαμαρτύρονται συνεχώς εδώ και τρεις εβδομάδες στη Νέα Υόρκη, μιλούν εξ ονόματος των πολλών όλου του κόσμου. Έχουμε μπουχτίσει με την απληστία των εταιριών, τη διαφθορά και την αλαζονεία τους που προκάλεσαν τον πόνο σε πάρα πολλούς και για πάρα πολύ καιρό. Η ένωση μας αντιστέκεται στους καπετάνιους της οικονομίας που προωθούν τη Γουόλ Στριτ έναντι της Μέιν Στριτ. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι την καταστροφή που προκαλείται από μια παγκόσμια οικονομία όπου οι εργαζόμενοι, οι οικογένειές τους, το περιβάλλον και οι τύχες μας θυσιάζονται έτσι ώστε λίγοι προνομιούχοι να μπορούν να βγάζουν περισσότερα χρήματα από στην εργασία του καθενός μας.
&&&
Οι Αρχές της Αλληλεγγύης
Οι παρακάτω Αρχές της Αλληλεγγύης υιοθετήθηκαν από τη Γενική Συνέλευση ως «κείμενο εν διαμορφώσει»· θα αναθεωρούνται με δημοκρατικές διαδικασίες στη Γενική Συνέλευση της Νέας Υόρκης.
Στις 17 Σεπτεμβρίου 2011, άνθρωποι από όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τον κόσμο ήρθαμε εδώ για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στις κραυγαλέες αδικίες της εποχής μας, οι οποίες διαιωνίζονται από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Στις 17 του μήνα, εμείς, ως άτομα, ξεσηκωθήκαμε ενάντια στη στέρηση των πολιτικών μας δικαιωμάτων, στην κοινωνική και οικονομική αδικία. Ορθώσαμε το ανάστημά μας, αντισταθήκαμε και καταλάβαμε με επιτυχία τη Γουόλ Στριτ. Σήμερα, με υπερηφάνεια παραμένουμε στη Λίμπερτι Σκουέρ και διακηρύττουμε, ως αυτόνομα πολιτικά υποκείμενα, τη μη βίαιη πολιτική ανυπακοή και την αλληλεγγύη, η οποία θα στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό, την αποδοχή και την αγάπη. Από αυτό τον ανακτημένο χώρο λέμε σε όλους τους Αμερικανούς και στον κόσμο: Αρκετά! Πόσες κρίσεις πρέπει να ενσκήψουν ακόμη; Είμαστε το 99% και κινητοποιούμαστε για να ανακτήσουμε το υποθηκευμένο μέλλον μας.
Μέσω μιας αμεσοδημοκρατικής διαδικασίας, συναντηθήκαμε ως άτομα και επεξεργαστήκαμε αυτές τις αρχές αλληλεγγύης, οι οποίες είναι σημεία που μας ενώνουν και περιλαμβάνουν τα εξής (χωρίς να περιορίζονται σε αυτά):
- Συμμετοχή σε μια άμεση και διαφανή συμμετοχική δημοκρατία
- Προσωπική και συλλογική ευθύνη
- Αναγνώριση των απαράγραπτων δικαιωμάτων του ατόμου και της σημασίας που έχουν για όλες τις δραστηριότητές του
- Πολιτική ανυπακοή ενάντια σε όλες τις μορφές καταπίεσης
- Επανακαθορισμός του τρόπου αποτίμησης της εργασίας
- Απαραβίαστο της ιερότητας του ιδιωτικού βίου
- Πεποίθηση ότι η εκπαίδευση είναι ανθρώπινο δικαίωμα, και
- Προσπάθεια για την ενίσχυση της ελεύθερης πρόσβασης σε προϊόντα και υπηρεσίες
- Τολμάμε να φανταστούμε έναν νέο κοινωνικο-πολιτικό και οικονομικό εναλλακτικό δρόμο, ο οποίος θα προσφέρει περισσότερες δυνατότητες ισότητας. Ενσωματώνουμε και τις άλλες αρχές αλληλεγγύης που έχουν προταθεί και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν τα αιτήματά μας.
&&&&
Πέντε πράγματα
Που μπορείς να κάνεις
Αμέσως
1. ΚΑΝΕ ΚΑΤΑΛΗΨΗ!
Φέρε εργαλεία, φαγητό, κουβέρτες, στρώματα,
αδιάβροχα, και μια αίσθηση δικαίου.
2. Αναμετάδωσε τα νέα
Κατέβασε, τύπωσε, κόλλησε και μοίρασε φυλλάδια:
nycga.net/resources/media
Twitter: #occupywallstreet #occupytogether
Facebook: OccupyWallSt.
3. Κάνε δωρεές
Επισκέψου το: NYCGA.NET/DONATE
Οι δωρεές στη Γενική Συνέλευση της Νέας Υόρκης εκπίπτουν από τον φόρο
Μπορείς να στείλεις επιταγή ή χρήματα στη διεύθυνση:
Alliance for Global Justice
1247 “E” Street, SE
Washington, DC 20003
Παρακαλούμε να αναγράφεται «Occupy Wall Street» στο συνοδευτικό σημείωμα.
Ή τηλεφώνησε στο 202-544-9355 για να κάνεις τηλεφωνική δωρεά.
Στο twitter: #needsoftheoccupiers
Εάν βρίσκεσαι στην περιοχή, πέρνα και άφησέ μας:
Έτοιμο φαγητό
Μη ευπαθή τρόφιμα
Τρόφιμα για χορτοφάγους και χωρίς γλουτένη, για να μπορούν να τα φάνε όλοι
Αθλητικές μπλούζες
Φόρμες
Κάλτσες
Μπορείς να μας στείλεις δέματα στη διεύθυνση:
UPS Store 118A
Fulton St. #205
New York, NY 10038
4. Ενημερώσου για την κατάληψη
nycga.net | occupywallst.org
takethesquare.net | occupytogether.org
wearethe99percent.tumblr.com
Στο Twitter:
@occupywallstnyc | @nycsep17 | @occupywallst
5. Αυτομορφώσου
Historyisaweapon.com
[1] Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο πρόεδρος Ομπάμα πρότεινε το Νόμο Buffett, σύμφωνα με τον οποίο θα αυξηθεί η φορολογία σε όσους Αμερικανούς πολίτες έχουν ετήσιο εισόδημα πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια, προκειμένου να πληρώνουν αναλογικά τους ίδιους φόρους με εκείνους που έχουν μεσαία εισοδήματα (Σ.τ.Μ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου