Του Θέμη Δημητρακόπουλου*
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι παρεμβάσεις, εκκλήσεις, νουθεσίες, υποδείξεις, δριμύτατες κριτικές (αλλά σπάνια αυτοκριτικές) από πρωταγωνιστές του πολιτικού γίγνεσθαι της χώρας, ανθρώπους που έχουν διαδραματίσει καίριο ρόλο στην πορεία των πολιτικών πραγμάτων και φέρουν συλλογικές όσο και προσωπικές ευθύνες για τον ολοκληρωτικό εκτροχιασμό του τόπου και τον οικονομικό, κοινωνικό, οικολογικό και, φυσικά, πολιτικό ζόφο που βιώνουμε σήμερα (και θα βιώνουμε για πολλά χρόνια ακόμη…).
Μια στιγμή… Πού ήταν όλοι αυτοί, τόσα χρόνια; Τι δουλειά κάνανε; Σε ποιες κυβερνήσεις, και σε ποια αντιπολίτευση, συμμετείχαν; Σε ποια κόμματα παίζανε πρώτο βιολί;
Με ποιους συντρώγανε, σύντροφε Πάγκαλε, με ποιους μεγαλόσχημους ήταν εργολαβικά παρακοιμώμενοι; Με ποια κομματικά/κρατικά φέουδα συναγελάζονταν, με ποιους συνδικαλιστές τους οποίους σήμερα καθυβρίζουν και δαιμονοποιούν, βγάζανε αναμνηστικές φωτογραφίες προς εκλογική και άλλη χρήση, πολλές φορές πάνω στα κάγκελα της «εξέγερσης» (ενάντια πάντα στο αντίπαλο κυβερνών κόμμα, μην παρεξηγηθούμε κιόλας…); Για το πάρτι των ατελείωτων ημιεπίσημων προμηθειών (λέγε-με-μίζα) με τα λεφτά των φορολογουμένων (όσων πλήρωναν και πληρώνουν, γιατί τους άλλους δεν τους ακούμπησαν ποτέ…) –και με τα δανεικά, βεβαίως– δεν έχουν ακούσει τίποτα; Ή μήπως είναι απ’ αυτά τα πάρτι που κάποια στιγμή, μπουχτισμένος, λες (εσύ, ο σοβαρός, ο έντιμος πολιτικός!): «το πάρτι σας είναι αισχρό, παίρνω την κιλότα μου και φεύγω!»…
Αν δεν το ’χουμε χάσει τελείως ακόμη, αν δεν έχουμε υποστεί συλλογικό αλτσχάιμερ, αν δεν ζούμε σε άλλη χώρα τόσα χρόνια, πρέπει να μπορέσουμε επιτέλους να αντικρίσουμε την πραγματικότητα: αν δεν σαρωθεί συλλήβδην το υπάρχον πολιτικό σύστημα, συλλήβδην όμως –έστω και με τον κίνδυνο να καούν μαζί με τα ξερά και τα χλωρά– αν δεν αλλάξουν, ριζικά και καταλυτικά, πρόσωπα, ηγεσίες, πολιτικοί φορείς, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ουσιαστικά το βλογιοκομμένο πρόσωπο της σημερινής πολιτικής εξουσίας. Και κάθε φορά, θα πρέπει να διαλέγουμε ανάμεσα στα ίδια ξανά-μανά δοκιμασμένα και φθαρμένα, πολυφορεμένα και χιλιομπαλωμένα πολιτικά ράκη.
Θα πέσει, λοιπόν, οσονούπω αυτή η χείριστη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι πιο σίγουρο κι απ’ το ότι ο ήλιος θα φανεί αύριο πρωί απ’ την Ανατολή: εντάξει! Και λοιπόν; Θα ’ρθει μήπως να μας σώσει –ποιος;– ο Αντ. Σαμαράς και το Δίκτυο [18]21, μαζί με τα στελέχη της Συγγρού...; Καλά, από πού ψώνιζε αυτός τόσα χρόνια; Κι αυτός άμοιρος του εγκλήματος, δεν έβλεπε τίποτα να ’ρχεται καταπάνω μας, μέτοχος ων της διακυβέρνησης Κ.Κ. του Βου; Αυτός που υπόσχεται πως θα τα αλλάξει όλα, κατάφερε μήπως, να αλλάξει το στοιχειώδες προαπαιτούμενο: τον εαυτό του; Ή μήπως κάποιοι, ένθεν κι ένθεν, θεωρούν πως με “εκσυγχρονιστικές”, “μεταρρυθμιστικές”, “πατριωτικές” και κάθε λογής παρθενορραφές απαλλάσσονται για τα όργια όπου συμμετείχαν (ή, έστω, έπαιρναν μάτι…) στο, πρόσφατο και λιγότερο πρόσφατο, παρελθόν; Και κάποια στιγμή, οι ίδιοι αυτοί θα εμφανιστούν, πιθανότατα, σαν έτοιμοι από καιρό, να συνεργαστούν με τον «κομματικό εχθρό», για το καλό της πατρίδας... Αστεία πράγματα, της πλάκας σενάρια με εφιαλτικές προοπτικές.
Αλλά ας φανταστούμε, μια στιγμή, την επόμενη Βουλή με νέα και άγνωστα πρόσωπα –και κανέναν από τους σημερινούς 300 εκεί (ναι, ξέρω, τα χλωρά μαζί με τα ξερά…)– χωρίς την «απαιτούμενη πολιτική εμπειρία» (τρομάρα μας!...) χωρίς… γόνιμο παρελθόν σε τηλεοπτικά παράθυρα και στα «είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα» ξεκατινιάσματα… Με νέους πολιτικούς φορείς, με βουλευτές-συνειδητούς πολίτες κι όχι υποτακτικούς χειροκροτητές, να αρθρώνουν έναν άλλο, ζωντανό, ζουμερό λόγο, με την έγνοια για την κοινωνία και τη χώρα –κι όχι για την κομματική και ατομική πολιτική επιβίωση– παρούσα, αυτή και μόνο, σε κάθε σκέψη και δράση. Μια Βουλή που θα θεσπίσει πάραυτα τις αναγκαίες ριζικές προσαρμογές στους κανόνες του δημοκρατικού πολιτικού παιγνίου: δραστικός περιορισμός των συνεχόμενων θητειών σε δημόσια αξιώματα, κατάργηση βουλευτικών προνομίων και της ασυλίας, πάγιο και αναλογικότερο εκλογικό σύστημα, ριζική αναθεώρηση και έλεγχος της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων… Για μια πολιτική που θα ασκείται και θα υπηρετείται από συνειδητούς πολίτες, κι όχι από τους γυμνασμένους επαγγελματίες της κομματικής καμαρίλας ή τους πρόθυμους διαμεσολαβητές μιας διαπλεκόμενης εξουσίας. Χαμογελάτε, έστω αμυδρά (αν όχι ειρωνικά);…
Υπερβολές; Πιθανόν, αν και στην εξτρίμ κατάσταση που βρισκόμαστε τίποτα πια δεν φαντάζει υπερβολικό. Ουτοπία; Όσο πειθόμαστε –ή μας πείθουν, το ίδιο κάνει– να το βλέπουμε έτσι, ναι, ουτοπία! Όσο εξακολουθούμε να εθιζόμαστε και δεν πασχίζουμε να αποτοξινωθούμε από ένα πολιτικό σύστημα που βασίστηκε για δεκαετίες στο αξίωμα «μαζί τα φάγαμε» και σε τακτικές «τούκα πρώτος» και «πάρ’ τα όλα», είναι βέβαιο ότι το απολύτως παρακμιακό, ευτελισμένο, ανάπηρο και ατελέσφορο πολιτικό προσωπικό της χώρας θα πορεύεται για όσο καιρό αντέχει, με αβαρίες και απώλειες, ενδεχομένως, αλλά κρατώντας τον όποιο έλεγχο (όποιον, δλδ., θα έχει απομείνει στο καθεστώς οιονεί αποικιοκρατικής εποπτείας που θα επιβληθεί στη χώρα) – και μεταμφιεσμένο σε κάτι-άλλο-που-δεν-θα-είναι, εννοείται.
Ναι, ξέρω… Δεν περιμένω αύριο κιόλας να γίνουν όλα αυτά – που θα ’πρεπε να είχαν γίνει από προχτές. Αλλά αν κάτι μπορεί να γίνει, αν κάτι μπορεί να κινηθεί, σίγουρα δεν θα προέλθει από τα φθαρμένα, κατεδαφιστέα υλικά του παρελθόντος μας. Και σίγουρα, οι πολιτικοί μας ηγήτορες και βασικοί υπεύθυνοι της οριζόντιας και κάθετης χρεοκοπίας μας, αν θέλουν να προσφέρουν μια ύστατη, κυριολεκτικά της τελευταίας στιγμής, υπηρεσία στην κοινωνία και στον τόπο, δεν έχουν άλλο δρόμο απ’ αυτόν της απόσυρσης. Αν εξακολουθήσουν να ορέγονται την εξουσία (ουπς! τη σωτηρία μας…), ίσως να καταφέρουν να την κρατήσουν για λίγο ακόμη, όμως το τίμημα για τον τόπο αλλά και για τους ίδιους θα γίνει ακόμη πιο βαρύ, σχεδόν ασήκωτο…
*Θέμης Δημητρακόπουλος
alem269@otenet.gr
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου