Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 21.9.11
Τρία είναι τα σενάρια που προβάλλουν τις τελευταίες ημέρες με αξιομνημόνευτη επιμονή οι Κασσάνδρες της Ευρώπης. Σύμφωνα με το πρώτο, η Ελλάδα θα φύγει από την ευρωζώνη προκειμένου να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά της, όπως έκανε η Αργεντινή στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ο τελευταίος που υποστήριξε αυτή τη θέση, με άρθρο του στη χθεσινή «Γκάρντιαν», είναι ο Κώστας Λαπαβίτσας, καθηγητής στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Λονδίνου - και είμαστε σίγουροι ότι στην περίπτωση που εισακουστεί η έκκλησή του, θα επιστρέψει πάραυτα στην Ελλάδα σε ένδειξη αλληλεγγύης στον δοκιμαζόμενο λαό της.
Το σενάριο αυτό συμπληρώνεται συνήθως από την αποχώρηση και άλλων χωρών, όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία. Υπάρχει έπειτα το δεύτερο σενάριο, που προβλέπει ότι από τη Euroland θα φύγει πρώτη η Γερμανία, έχοντας κουραστεί πια να πληρώνει για τους τεμπέληδες του Νότου, και θα ακολουθήσουν χωρίς αμφιβολία η Αυστρία, η Φινλανδία και η Ολλανδία. Οι αναλυτές με ακόμη μεγαλύτερη φαντασία προβλέπουν, τέλος, ότι η ευρωζώνη θα σπάσει στα δύο: η Βόρεια Ευρώπη θα έχει «ισχυρό ευρώ» και η Νότια «αδύνατο». Εδώ, αυτοί που ανησυχούν είναι οι Γάλλοι: θα γίνουν άραγε ηγέτες της νέας «Λατινικής Ενωσης» ή ουραγοί της νέας «ζώνης του μάρκου»;
Ολα αυτά τα σενάρια, επισημαίνει στον ιστότοπο atlantico.fr ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης στην Γκρενόμπλ Κριστόφ Μπουγιό, αγνοούν μια θεμελιώδη παράμετρο: ότι την υποτιθέμενη μετάβαση από τη σημερινή κατάσταση (ευρωζώνη) στη νέα κατάσταση (μια χώρα αποχωρεί, πολλές χώρες αποχωρούν, δημιουργούνται δύο ζώνες του ευρώ) δεν θα τη διαχειριστούν κάποιοι ανώνυμοι και μη εκλεγμένοι οικονομολόγοι, αλλά κάποιοι επώνυμοι και εκλεγμένοι πολιτικοί ηγέτες. Καθώς όλα τα κόμματα που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία στην ευρωζώνη τάσσονται υπέρ της διατήρησης της ευρωζώνης με κάθε τρόπο, για να δικαιωθούν οι Κασσάνδρες θα πρέπει να αναλάβει στο προσεχές μέλλον τα ηνία μιας ευρωπαϊκής χώρας ένας αντίπαλος της Ευρώπης. Η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, για παράδειγμα. Ενα τέτοιο ενδεχόμενο, όμως, είναι εξωπραγματικό.
Είναι αλήθεια ότι το 2000 η αυστριακή ακροδεξιά έφτασε στο κατώφλι της εξουσίας. Προκειμένου όμως να δεχθεί τον Γεργκ Χάιντερ ως κυβερνητικό εταίρο, ο καγκελάριος Σίσελ τον ανάγκασε να υπογράψει ένα κείμενο με το οποίο «κατάπιε» όλες τις αντιευρωπαϊκές του θέσεις. Το ίδιο έγινε και με τους Πράσινους της Ιρλανδίας. Η Λέγκα του Βορρά, που συγκυβερνά με τον Μπερλουσκόνι την ταλαίπωρη Ιταλία, μπορεί να πετά κάθε τόσο κορόνες κατά της Ευρώπης, φρόντισε όμως να ψηφίσει τη Συνθήκη της Λισαβώνας.
Το συμπέρασμα είναι ότι όλα τα κόμματα των μεγάλων πολιτικών οικογενειών της Ευρώπης θα κάνουν τα πάντα για να σωθεί το ευρώ. Φαντάζεται πραγματικά κανείς τον Νικολά Σαρκοζί να επιδιώκει την επανεκλογή του στην προεδρία έχοντας στις αποσκευές του το πιστοποιητικό θανάτου του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου