«Φεύγω. Ζήσαμε - η γενιά μου - μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά. Ενιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στη ντροπή. Αλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Οπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος. Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας».
3 σχόλια:
Είδα στην χθές στην ΕΡΤ μια όχι τόσο παλιά συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου όπου για 15 λεπτά περιέγραφε τη συγκίνησή και τον θαυμασμό του για μια ολιγόλεπτη συνάντηση που είχε στην Κίνα με τον Μάο και Τσου Εν Λάι(τους σημαντικότερους μαζικούς δολοφόνους του 20ου αιώνα - 70 περίπου εκατομύρια θύματα) και θυμήθηκα τις δηλώσεις του μετά απο μια επίσκεψη στο Βουκουρέστι με τον αήμνηστο Ν. Τσαουσέτσκο και την Έλενα.
Και σε εκείνη την συνέντευξη δήλωνε την ευγνωμοσύνη του για την συνάντηση και την γνωριμία του με τους δύο κολοσσούς του Βαλκανικού Σοσιαλισμού.
Τι είναι αυτό άραγε που υποχρεώνει ανθρώπους αναμφίβολα έξυπνους, ανθρωπιστές και σίγουρα καλών προθέσεων σαν τον Λ. Κύρκο, όχι μόνο να συντάσσονται με δικτάτορες και μαζικούς δολοφόνους αλλά επιπλέον να τους θαυμάζουν ?
Δεν είπε κανείς ότι ήταν αλάθητος.
Όλοι μας διαφωνήσαμε μαζί του κάποια στιγμή. Πολύ έγκαιρα -από το 1968- εξέφρασε τη διαφωνία του για όλα αυτά, για το κόκκινο αστέρι που έσβησε βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στη ντροπή. Αν εσύ βρήκες μόνον αυτό από τη διαδρομή του γώ στέκομαι ότι πέθανε σε ένα δυάρι που που πήρε με δάνειο από το ταμείο παρακαταθηκών. Αυτή είναι η διαφορά από του σύγρονους πολιτικούς. Μέσα σ αυτή χυδαιότητα και την απληστία των πολιτικών των μεγάλων κομμάτων που έκαναν το μεγαλύτερο πλιάτσικο εκφωνώντας ρητορικούς "για τη μεγάλη αλλάγή", διάλεξε την αλήθεια και τις ιδέες, ενώ θα μπορούσε να τα εξαργυρώσει όλα.
Το ερώτημα δεν ήταν ρητορικό.
Πραγματικά απορώ πως, ένας άνθρωπος σαν τον Λεωνίδα Κύρκο (ο χαρακτήρας, ο ανθρωπισμός και η διαδρομή του οποίου δεν έχουν καμμία σχέση με τους λοιπούς πολιτικούς της γενιάς του), παρέμενε προσκολλημένος στο ιδεολογικό δέος και στον ανεξήγητο θαυμασμό για πατενταρισμένους τύραννους.
Η συνέντευξη που αναφέρω πιο πάνω, αν δεν κάνω λάθος, ήταν γυρισμένη το 1998
Δημοσίευση σχολίου