Και όπου οι περισσότεροι θα καταρτίσουν τους πιο δυσοίωνους προϋπολογισμούς της παραγωγικής τους ζωής παρακολουθώντας, θέλοντας και μη, τα πήγαιν'-έλα των δανειοπαρόχων.
Εκεί, σε περιβάλλον δήθεν χαλάρωσης, θα συσσωρεύουν θυμό, καθώς θα συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι ότι τα λεφτά που αναγγέλθηκε προεκλογικά, προ έτους, ότι υπήρχαν δεν ήταν ψέμα. Ηταν από τις πιο πικρές αλήθειες. Τα δανεικά του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος που υποθήκευσαν τις ζωές των νεοελλήνων θα επιστραφούν, το έλλειμμα θα μειωθεί, οι καμπύλες των οικονομικογραφημάτων θα λειανθούν. Μα ο κοινωνικός θυμός θα οξυνθεί, καθώς οι άνθρωποι θα ακούν ότι οι στόχοι επιτυγχάνονται κι αυτοί θα... «πεθαίνουν». Και ποτέ δεν υπήρξαν εποχές για να πνίγεται κανείς χωρίς να κουνήσει τα χέρια.
Πρωτοφανής ύφεση, ανεργία, κρατική ανέχεια, ακάλυπτες στοιχειώδης κοινωνικές ανάγκες, πληθωρισμός της στασιμότητας και των φοροαυξήσεων έρχονται το φθινόπωρο σε υπερδοσολογίες μαζί με τις αυτοδιοικητικές εκλογές του «Καλλικράτη». Ετσι θα αναδειχθούν οι τοπικοί κυβερνήτες και διαχειριστές του οικονομικού χάους σε περιφερειακές κλίμακες.
Ο συσσωρευμένος και ογκούμενος από τις εξελίξεις εύλογος κοινωνικός θυμός είναι μέγεθος που, σύμφωνα με τους πολιτικούς, φυσικούς και ψυχολογικούς κανόνες, θα εκτονωθεί. Και ως ακανόνιστο μέγεθος, είναι πιθανό να διαχυθεί προς διάφορες κατευθύνσεις, ακόμη και σε τέτοιες που δεν έχουν άμεση σχέση με τις πηγές παραγωγής του.
Η διαχείριση του κοινωνικού θυμού είναι κρίσιμη υπόθεση και θα κληθεί να την κάνει μια κυβέρνηση που εκλέχθηκε τάζοντας αναδιανομή του πλούτου και υποσχόμενη ότι υπάρχουν χρήματα. Απεναντίας, οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης ευνοούν τη συσσώρευση πλούτου και υπεραξιών στους λεγόμενους επενδυτές, που καλούνται να μας σώσουν, και σε ορισμένες συντεχνιακές κάστες που κινούνται δορυφορικά γύρω τους κατά περιοχή και κατά περίπτωση. Ειδικότερα, θα την κάνει εξ αντικειμένου το επονομαζόμενο από πέρυσι υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, το οποίο στη φάση αυτή θα κληθεί να τον προστατέψει από τον... θυμό του. Τα πράγματα μοιάζουν περίπλοκα και μάλλον είναι, αφού η κρατική στάση απέναντι και σε μεσαίας κλίμακας κοινωνικές αναταράξεις θα πρέπει να ξεχάσει τα ανελαστικά δόγματα ασφαλείας και τη γενική συγκρουσιακή πολιτική νόμου και τάξης, με μόνο αντίβαρο το μάλλον κατ' επίφασιν ψαλίδισμα των αστυνομικών αυθαιρεσιών.
Το οργανωμένο και απλό έγκλημα θα ακολουθήσουν την αναμενόμενη για τις τρέχουσες συνθήκες ρότα ανάπτυξης και ανάσχεσής τους, τα εγκλήματα αυθεντικής ή εικονικής πολιτικής βίας, αναλόγως της οπτικής γωνίας του καθενός, θα περνούν από φάσεις εξάρσεων και υφέσεων. Κατά κάποιο τρόπο όμως υπάρχει μπούσουλας και μέσα από την πλευρά των κρατικών μηχανισμών για την αντιπαράθεση.
Ο πραγματικός κοινωνικός θυμός και η αυθόρμητη λαϊκή οργή αποτελούν παγίως εδάφη πάνω στα οποία αναπτύσσονται κάθε είδους τάσεις, γι' αυτό και είναι ουσιαστικά μη διαχειρίσιμα μεγέθη. Είναι ευδιάκριτη η ανάγκη για μια νέα πολιτική κατεύθυνση στην ανάγνωση των θεμάτων της δημόσιας ασφάλειας, μακριά από ιαχές, παροξυσμικές διατρανώσεις κατασταλτικής αποφασιστικότητας στα αυτιά μιας δοκιμαζόμενης κοινωνίας. Που δεν δοκιμάζεται τόσο από τα εγκληματικά φαινόμενα, την απελπισία, την αυτοεξοντωτική εσωστρέφεια, όσο από τα σούρτα-φέρτα της περιλάλητης τρόικας, που θα φέρει κι άλλα μέτρα απελπισίας, τα πρωτοβρόχια στην επικράτεια των ιθαγενών. Κι όπως προαναφέραμε, αυτός που στραγγαλίζεται πάντα κουνάει τα χέρια. Και τότε το ερώτημα για το κράτος, για το σύστημα και τις κυβέρνησεις δεν είναι αν θα ρίξει νερό αντί για δακρυγόνα, όπως διαβεβαίωναν οι εκπρόσωποί του την εποχή των παχιών επικοινωνιακών αγελάδων. Αλλά το πώς επί τόσα χρόνια θυσίασαν τόσο πολλούς για τόσο λίγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου