ΣΥ.ΚΕ. ή αλλιώς «ΣΥΡΙΖΑ της Κεντροαριστεράς»

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, Athens Voice

Βασικό αξίωμα στην πολιτική είναι ότι «1 συν 1 δεν κάνει 2». Για αυτό και είναι σχετικά αυθαίρετο να εκτιμήσουμε αν στις εκλογές του Μαΐου του 2012 το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ είχαν κατέβει ενιαία στις εκλογές θα ήταν πρώτο κόμμα, με την έννοια ότι το άθροισμα των ποσοστών τους ήταν 19,29% και της ΝΔ ήταν 18,85%! Ωστόσο, μολονότι έχουν περάσει ακριβώς τρία χρόνια και είναι σαν να έχουν περάσει τουλάχιστον 10, αυτό κάτι έδειχνε. Ίσως, κατ’ άλλους, κάτι να δείχνει ακόμα. Και το λέμε με αφορμή το γεγονός ότι τα δύο κόμματα, που κάλυπταν έως πρότινος το χώρο της κεντροαριστεράς, θα πραγματοποιήσουν το Σαββατοκύριακο τα συνέδριά τους. Το μεν ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει προβλήματα ιδεολογικής ταυτότητας, η δε ΔΗΜΑΡ βρίσκεται στο όριο της πολιτικής εξαφάνισης. Έστω και έτσι, αμφότερα τα κόμματα αυτά εκφράζουν έναν ιδεολογικό χώρο, αυτόν της σοσιαλδημοκρατίας, ο οποίος είναι πολιτικά υπαρκτός και αναγκαίος, ενώ σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι αρκετά ισχυρός. Στο πλαίσιο αυτό, το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι πολίτες μπορούν να προσδοκούν κάτι από τις επικείμενες εσωκομματικές διαδικασίες. Η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι τα συνέδρια θα βγάλουν ακόμα περισσότερο λαβωμένα και διχασμένα τα δύο κόμματα. Για το ΠΑΣΟΚ είναι διάχυτη η εκτίμηση ότι αν επικρατήσει, όπως πιθανολογούν οι περισσότεροι, η κυρία Γεννηματά την ίδια στιγμή θα διασπαστεί, καθώς το εκσυγχρονιστικό κομμάτι θα αποχωρήσει. Η εξέλιξη αυτή, αν επιβεβαιωθεί, θα δυσχεράνει ακόμα περισσότερο τον ήδη τραυματισμένο χώρο, και θα κάνει ακόμα πιο δύσκολο το σενάριο της ενοποίησης της κεντροαριστεράς. Από την άλλη, ενδεχομένως να πυροδοτήσει και τις εξελίξεις για τη δημιουργία ενός αμιγώς σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, όπως προτείνουν μια σειρά από σοβαρά στελέχη του κόμματος.

Στη ΔΗΜΑΡ τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, δεδομένου ότι η μάχη για την προεδρία είναι αμφίρροπη και η πορεία του κόμματος εξαρτάται από το πρόσωπο που θα διαδεχτεί τον κ. Κουβέλη. Αν εκλεγεί η Μ. Γιαννακάκη, η ΔΗΜΑΡ λέγεται ότι θα οδηγηθεί αυτομάτως ως «γκρούπα» στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αν εκλεγεί ο Θ. Θεοχαρόπουλος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μπει στο διάλογο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς.

Άρα, από τα δύο συνέδρια κάτι έχουμε να περιμένουμε. Είτε θετικό, είτε αρνητικό. Ιδίως από τη στιγμή που υπάρχει ένα σαφέστατο πολιτικό κενό, το οποίο μόνο από την ένωση όλου του χώρου μπορεί να καλυφθεί. Μάλιστα, κάποιοι –ρομαντικοί– λένε ότι με τις αλλαγές στις ηγεσίες των δύο κομμάτων, αλλά και του ΚΙΔΗΣΟ, υπάρχει η ευκαιρία να φτιαχτεί σχηματικά ένας «ΣΥΡΙΖΑ της κεντροαριστεράς». Ο οποίος, εκ των πραγμάτων, θα πρέπει να συζητήσει και κατ’ επέκταση να συνεργαστεί με το Ποτάμι, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, κρατάει μια σαφέστατα ευρωπαϊκή και μεταρρυθμιστική στάση. Τα κόμματα, βεβαίως, δεν είναι κομμάτια από παζλ για να τα ενοποιήσεις. Είναι καρπός των αναγκών της κοινωνίας. Και η κοινωνία δηλώνει σε συντριπτικά ποσοστά ότι θέλει να υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές. Όπερ και τίθεται το ερώτημα, αν το κενό που περιγράφαμε παραπάνω θα καλυφθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που κάνει μια συμφωνία, την όποια συμφωνία. Συνεπώς, τα ερωτήματα δεδομένα, οι ανάγκες προφανείς, οι απαντήσεις προσεχώς…!