«Φώτη μου, την υγειά μας να έχουμε και όλα θα πάνε καλά!». Ως γνωστόν, η πολιτική είναι χόμπι για αισιόδοξους ανθρώπους. Υπό αυτήν την έννοια, η ατάκα που είπε ο Ευ. Βενιζέλος στον Φ. Κουβέλη την περασμένη Τετάρτη δικαιολογείται. Αλλο αν, ύστερα από αυτά που έχουν περάσει η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, η υπόθεση θυμίζει έντονα το παλιό ανέκδοτο με το φορτηγό: έπειτα από ένα φοβερό τροχαίο, ο ημιθανής επιβάτης βλέπει να σέρνεται προς το μέρος του ο τρελός νταλικέρης με την καραμπίνα, έτοιμος να τον πυροβολήσει για να μην υποφέρει πεθαίνοντας. Οπότε ο επιβάτης σφίγγει τα δόντια και... «τρακάραμε λιγάκι», λέει, «αλλά έχουμε τουλάχιστον την υγειά μας!». Δυστυχώς για τη ΔΗΜΑΡ, η ομοιότητα του ανεκδότου με την πραγματικότητα δεν εξαντλείται στην ατάκα. Καιρό τώρα ο Φώτης Κουβέλης πηγαίνει «με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά». Χωρίς καν να αναβοσβήσει τους προβολείς, πατάει όποιο στέλεχος του κόμματος βρεθεί στον δρόμο του. Ο Γ. Ψαριανός έμαθε από τον ομαδάρχη της κόρης του στην κατασκήνωση πως τον διέγραψαν, αφού ο πρόεδρος δεν τον πήρε ούτε στο τηλέφωνο να του το πει. Ο Ν. Τσούκαλης ακόμη αναρωτιέται πώς τον τούμπαραν στο συνέδριο. Και ο Σπ. Λυκούδης προσπαθεί μάταια να συνέλθει από το σοκ της σύγκρουσης με τον παλιό, καλό του φίλο. Οι ακραίες καταστάσεις, λένε, αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Αλλά στην περίπτωση του Φ. Κουβέλη, δεν υπάρχει τίποτε που να μην είναι ήδη γνωστό: Νεολαία Λαμπράκη, πολιτική αγωγή στη δίκη του Πολυτεχνείου, πρόεδρος του ΔΣΑ στα 38 του χρόνια.
Ο νεαρός που έμεινε ορφανός από πατέρα πριν από την εφηβεία του, στα 43 έγινε γραμματέας της ΕΑΡ. Στο συνέδριο πέρασε σε σταυρούς τον Λεωνίδα Κύρκο και αν είχε μόνο ένα αυτοκίνητο για περιουσία, και αν ήταν ακόμη με την ίδια γυναίκα που αγάπησε στα 16 του χρόνια, αυτό για το οποίο ακόμη περηφανεύεται είναι που το 1990 έγινε ο νεότερος ηγέτης πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα.
Ισως αν τα πράγματα είχαν πάει διαφορετικά το 2008, να μην είχε διαταραχθεί ούτε η ιστορία της Αριστεράς ούτε και η ψυχική ηρεμία του Φ. Κουβέλη. Αλλά στο συνέδριο του ΣΥΝ δεν ήταν πια εκείνος ο «νεότερος ηγέτης». Και έτσι, ο Αλ. Τσίπρας έγινε πρόεδρος, ο Φ. Κουβέλης αποχώρησε και ο Δ. Παπαδημούλης δάκρυσε. Οσοι ξέρουν τι ακριβώς συνέβη τότε λένε πως χωρίς τον Σπύρο Λυκούδη, τον φίλο του από τη Νεολαία Λαμπράκη, ο Φ. Κουβέλης δεν θα αποφάσιζε ποτέ να φύγει.
Ακόμα και έτσι, το γεγονός είναι πως μέσα στην τρέλα της κρίσης, η ΔΗΜΑΡ αποτέλεσε μια μικρή νησίδα αριστερής λογικής. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που κατάφερε να κάψει το πιο δυνατό της χαρτί: την ελπίδα πως ένας «φωτισμένος» αριστερός σε υπουργική θέση μπορεί κάτι να σώσει. Οταν ο Α. Ρουπακιώτης και ο Α. Μανιτάκης αποσύρθηκαν, η μόνη υπηρεσία που έμενε πλέον να προσφέρει ο Φ. Κουβέλης στους ψηφοφόρους του ήταν να διαλύσει τις λιγοστές αυταπάτες που τους απέμειναν. Δυστυχώς γι’ αυτόν, το φυσικό επακόλουθο ήταν η διάλυση της ίδιας της ΔΗΜΑΡ.
Ο δρόμος πέρα από το κυβερνητικό σχήμα, βλέπετε, είχε πολλές φουρκέτες. Μετά το 1,25% των εκλογών, ο Φ. Κουβέλης ήθελε και να παραιτηθεί και να είναι πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ. Και να λέει «ναι» και να λέει «όχι» για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Και να είναι υπέρ και να είναι κατά των πρόωρων εκλογών. Και να κλίνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και να στρέφεται εναντίον του. Ηταν θέμα χρόνου να μπουν στο ίδιο σχιζοφρενικό ταξίδι και οι βουλευτές του κόμματός του. Πρώτα του ζήτησαν όλοι μαζί να μην ξανακατέβει για πρόεδρος και μετά στο συνέδριο τον εξέλεξαν ξανά, με ποσοστό 68%.
Κάπου εκεί, η νταλίκα της ΔΗΜΑΡ όχι μόνο δίπλωσε, αλλά σαν κι εκείνη της Εγνατίας, τίναξε στο αντίθετο αριστερό ρεύμα τα στελέχη της, τράκαρε με την κυβέρνηση και έκαψε το ΠΑΣΟΚ. Αν στην Εγνατία ο οδηγός του τρελού φορτηγού επιμένει ακόμα πως τα φρένα του είχαν σπάσει, στη ΔΗΜΑΡ οι επιβάτες αναρωτιούνται για τα φρένα του δικού τους οδηγού. Ο ίδιος ο Φ. Κουβέλης, πάντως, δεν δείχνει να ανησυχεί. Μπορεί να βγήκε από τις απανωτές συγκρούσεις πολιτικά μισοπεθαμένος, αλλά όπως λέει και ο Β. Βενιζέλος, «Φώτη μου, την υγειά μας να έχουμε! Και όλα θα πάνε καλά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου