Οι ιδέες υπό διωγµόν

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ,  1.2.11

Αυτή η κατάσταση, ωστόσο, συνεχίζεται να αποκαλείται πανεπιστηµιακό άσυλο. Αλλος ένας υποκριτικός όρος για να περιγράψει το ελληνικό παράδοξο: τον κατακερµατισµό του δηµόσιου χώρου σε σφαίρες επιρροής διαφόρων οµάδων, που κατά τα άλλα βαπτίζουν δηµοκρατική κατάκτηση τη δηµιουργία ιδεολογικοπολιτικών γκέτο, από τα οποία αποκλείεται όχι µόνο η ιδεολογική διαφωνία αλλά, συχνά, και η νοµιµότητα. Αυτού του τύπου τα «άσυλα» είναι πληγές στο σώµα της δηµοκρατίας. Και νησίδες ανελευθερίας.

Ας υποθέσουµε ότι το πανεπιστηµιακό άσυλο έχει επινοηθεί για να προστατεύεται η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Προστατεύεται; Πάντα; Οχι, βεβαίως. Προστατεύονται, ασφαλώς, οι ιδέες που πλειοψηφούν στο λεγόµενο πανεπιστηµιακό κίνηµα. Αλλά τι γίνεται µε τις ιδέες που µειοψηφούν; Οποιος γνωρίζει τι συµβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήµια γνωρίζει ότι οι ιδέες αυτές (και οι φορείς τους) είναι υπό διωγµόν. Αυτό ισχύει από ταπρώτα χρόνια της µεταπολίτευσης έως σήµερα. Ενδεικτικά, τρία µόνο κραυγαλέα παραδείγµατα:

Τον Ιούνιο του 2004, ο εκ των συγγραφέων της «Μαύρης Βίβλου τουκοµµουνισµού» Στεφάν Κουρτουά εκδιώχθηκε από το αµφιθέατρο του ΑΠΘ από συγκροτηµένες δυνάµεις της Νεολαίας του ΚΚΕ, µε αποτέλεσµα η συγκέντρωση να γίνει στο λόµπι ξενοδοχείου. Τον Φεβρουάριο του 2009, επειδή δεν άρεσαν σε ορισµένους οι προσεγγίσεις των οµιλητών στο θέµα «Τα ΜΜΕ τον ∆εκέµβριο», σε εκδήλωση στο Πάντειο, έριξαν αυγά στην καθηγήτρια Πέρσα Ζέρη. Τυχερή ήταν, ο συνάδελφός της Γιάννης Πανούσης, στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, έφαγε γιαούρτια και ξύλο. ΤονΝοέµβριο του 2009, σε εκδήλωση που διοργάνωσε φοιτητικός όµιλος προβληµατισµού στη Νοµική Αθηνών για την πολιτική βία αναρχικές οµάδες επανέλαβαν την επανάσταση των αυγών, αυτή τη φορά εκσφενδονίζοντάς τα κατά του δηµοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη.

Τα παραπάνω δεν είναι εξαίρεση στα όσα συµβαίνουν. Και εξηγούν γιατί στο Πανεπιστήµιο οι εκδηλώσεις που διοργανώνονται είναι µονοδιάστατες. Οποιες ξεφεύγουν από ό,τι είναι αρεστό στις κοµµατικές πλειοψηφίες του πανεπιστηµιακού χώρου αντιµετωπίζουν τον διωγµό.

Αυτή η κατάσταση, ωστόσο, συνεχίζεται να αποκαλείται πανεπιστηµιακό άσυλο. Αλλος ένας υποκριτικός όρος για να περιγράψει το ελληνικό παράδοξο: τον κατακερµατισµό του δηµόσιου χώρου σε σφαίρες επιρροής διαφόρων οµάδων, που κατά τα άλλα βαπτίζουν δηµοκρατική κατάκτηση τη δηµιουργία ιδεολογικοπολιτικών γκέτο, από τα οποία αποκλείεται όχι µόνο η ιδεολογική διαφωνία αλλά, συχνά, και η νοµιµότητα. Αυτού του τύπου τα «άσυλα» είναι πληγές στο σώµα της δηµοκρατίας. Και νησίδες ανελευθερίας.