Η απλή λογική επιβάλλει αναλογική

 Του Κωνσταντίνου Ζούλα, Καθημερινή

Οσοι προεξοφλούν ότι οι εκλογές θα προκληθούν το αργότερο σε έξι μήνες λόγω της αδυναμίας της Bουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και σεναριολογούν και για τον διάδοχο του κ. Κάρολου Παπούλια ξεχνούν μία σημαντική λεπτομέρεια. Το άρθρο 32 του Συντάγματος όντως προβλέπει τη διάλυση της Βουλής εν τη αδυναμία της να εκλέξει Πρόεδρο. Παράλληλα, όμως, υποχρεώνει την επόμενη Βουλή να αναδείξει Πρόεδρο Δημοκρατίας πριν σχηματισθεί κυβέρνηση (!) και μάλιστα όχι κατ’ ανάγκην με 151 ψήφους όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. «Αν δεν επιτευχθεί ούτε η πλειοψηφία των 151 ψήφων, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται ακόμη μία φορά μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν και θεωρείται ότι έχει εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνος που συγκέντρωσε τη σχετική πλειοψηφία», αναφέρει επί λέξει το άρθρο. Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Οτι αν τελικά το σενάριο των εκλογών επιβεβαιωθεί, το κόμμα που θα τις κερδίσει θα μπορεί να αναδείξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας όποιο πρόσωπο επιθυμεί, χωρίς καν να έχουν αρχίσει οι διερευνητικές εντολές σχηματισμού κυβέρνησης! Εν προκειμένω, δηλαδή, αν τις εκλογές τις κερδίσει ο κ. Τσίπρας, θα μπορεί να «επιβάλει» ως Πρόεδρο ακόμη και τον... κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη χωρίς να χρειάζεται την παραμικρή συναίνεση των άλλων κομμάτων.

Η «λεπτομέρεια» αυτή δεν αναδεικνύεται τυχαία, ούτε βέβαια σκοπεύει μόνον να καταδείξει πόσο μετέωρες είναι οι βλέψεις του κ. Φώτη Κουβέλη, που φημολογείται ότι επιθυμεί να διαδεχθεί τον κ. Παπούλια, αλλά με πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και όχι της Ν.Δ. Αν κάτι ανέδειξαν οι ευρωεκλογές είναι ότι η πλειονότητα των πολιτών ουδόλως επιθυμεί ακραίες λύσεις και άλλους πειραματισμούς. Διεφάνη αυτό όχι μόνον λόγω των χαμηλών ποσοστών των δύο κομμάτων εξουσίας. Αλλά και από το γεγονός ότι ένα εκατομμύριο πολίτες (δηλαδή το 17% του εκλογικού σώματος) θέλησαν να στείλουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ένα μήνυμα αποδοκιμασίας στην πόλωση που επιχείρησε κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Μοιάζει απίστευτο, αλλά τόσοι ήταν οι Ελληνες που ψήφισαν κόμματα τα οποία δεν έλαβαν καν το 3% – και οι περισσότεροι το έκαναν εν πλήρη γνώσει τους ψηφίζοντας παντελώς άσημα σχήματα, όπως την Κοινωνία Αξιών ή το Κόμμα των... Κτηνοτρόφων.
Ολα τούτα δεν οδηγούν παρά σε ένα μόνο συμπέρασμα. Αν κάτι αποζητεί εναγωνίως η πλειονότητα των Ελλήνων είναι να μην μπει η χώρα, παράλληλα με την οικονομική κρίση, και σε μια μακρά πολιτική περιπέτεια. Σε ένα φαύλο κύκλο ακυβερνησίας και διαδοχικών εκλογών. Και αυτό μπορεί να συμβεί μόνον αν επέλθει μια μίνιμουμ συμφωνία των κομμάτων σε ένα κοινό σχέδιο για την ανάταξη της χώρας.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πείσει πως μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Αν είχε πείσει δεν θα έπαιρνε λιγότερες ψήφους από το 2012. Από την άλλη πλευρά και η Ν.Δ. μετά τον πολιτικά ασυνάρτητο ανασχηματισμό απέδειξε ότι ουδόλως έχει αντιληφθεί ότι οι εποχές που κυβερνούσε μόνη της παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Η λύση είναι μία και μακάρι να την αντιληφθεί ο πρωθυπουργός.
Ας αλλάξει εδώ και τώρα τον εκλογικό νόμο, υιοθετώντας την απλή αναλογική. Να καταργήσει το μπόνους των 50 εδρών, για να κατανεμηθούν οι έδρες βάσει της πραγματικής δύναμης των κομμάτων και εντέλει της αληθινής βούλησης των πολιτών. Και ας κρατήσει μόνο ένα κατώφλι εισόδου στη Βουλή, όπως το 3% που ισχύει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (η απλή και άδολη, όπως την ονομάζει η Αριστερά, δεν εφαρμόζεται πουθενά στον πλανήτη).
Ακόμη και αν δεν δεχθεί μια τέτοια πρόταση ο ΣΥΡΙΖΑ, ο νόμος μπορεί να ψηφισθεί μόνο από τη συγκυβέρνηση και να εφαρμοστεί από τις μεθεπόμενες εκλογές, που όλα δείχνουν ότι δεν θα αργήσουν. Αλλωστε ο κ. Τσίπρας θα αναγκαστεί να καταφύγει σε αυτές, διότι και με το μπόνους των 50 εδρών το πιθανότερο είναι να μην μπορέσει να σχηματίσει κυβερνητική πλειοψηφία.
Οσοι θεωρούν ότι η λύση αυτή είναι μικροκομματική είναι μικρόνοες. Ο χαμηλός δικομματισμός και κυρίως η πολυδιάσπαση που παρατηρείται σε όλες τις τελευταίες αναμετρήσεις, δείχνουν ότι η απλή αναλογική είναι το μόνο εκλογικό σύστημα το οποίο θα αμβλύνει την πόλωση και θα απομακρύνει τον κίνδυνο μιας εθνικής τραγωδίας. Διότι θα υποχρεώσει τα κόμματα εξουσίας να βρουν έναν κοινό τόπο για να συγκυβερνήσουν, αυξάνοντας έτσι και τη διαπραγματευτική τους ισχύ έναντι των εταίρων δανειστών μας.
Στο κάτω κάτω η απλή αναλογική ήταν ένα πάγιο αίτημα της Αριστεράς. Ας το ικανοποιήσει λοιπόν η «επάρατος» Δεξιά και ο καθείς να αναλάβει τις ευθύνες του...