Μισές αλήθειες

 Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Ελευθεροτυπία, 2.7.11

Ενας από τους (πολλούς) λόγους για τους οποίους ο περί Μνημονίου καβγάς διεξάγεται με τόση ένταση και δεν οδηγεί πουθενά, είναι ότι και οι μεν και οι δε έχουν εν μέρει δίκιο. Ή, πιο συγκεκριμένα, η κάθε πλευρά κατέχει τη μισή αλήθεια. Τότε, θα ρωτήσει κάποιος, γιατί δεν βάζουν αμφότεροι το κομμάτι τους να φτιάξουν μια ολόκληρη; Η απάντηση στο εύλογο αυτό ερώτημα είναι ότι στις πολιτικές συγκρούσεις, η δική μας μισή αλήθεια όχι μόνο δεν αναζητεί την άλλη μισή, αλλά αντίθετα μας εμποδίζει να τη δούμε. Ή αλλιώς, επειδή η μισή αλήθεια μάς περιγράφει σωστά μια πτυχή της πραγματικότητας, μπορεί πιο εύκολα να μας τυφλώσει. Πάρτε παράδειγμα εκείνους που τα βάζουν με το δημόσιο τομέα. Προφανώς έχουν δίκιο. Αυτή είναι η μισή αλήθεια τους. Επειδή όμως ρίχνουν εκεί το βάρος, δεν μπορούν να δουν ότι η δική τους λύση, δηλαδή οι ιδιωτικοποιήσεις, όχι ως αναγκαίο κακό εδώ που φτάσαμε ή ως διορθωτική κίνηση ενάντια σ' έναν υπερβολικό κρατισμό, αλλά ως συνταγή που θα μας χαρίσει τον παράδεισο, είναι άκρως προβληματική, αν αναλογιστούμε τις μέχρι τώρα επιδόσεις της εκτός Ελλάδας.

Για να μην ξεχνιόμαστε, η ευθύνη για τη διεθνή οικονομική κρίση βαρύνει αποκλειστικά τον ιδιωτικό τομέα και τις κυβερνήσεις μόνο στο μέτρο που δεν του έβαλαν χαλινάρι. Κι όλα αυτά δεν ανήκουν στην ιστορία.

Γιατί μια από τις πιο σημαντικές παραμέτρους του προβλήματος σήμερα είναι ο πόλεμος ανάμεσα στους εκλεγμένους πολιτικούς και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, ο οποίος, αφού σώθηκε με λεφτά των φορολογουμένων, επιβάλλει πολιτική λιτότητας -όχι μόνο στην Ελλάδα που το έχουμε ξεκάνει, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Παράλληλα, αντιστέκεται στις χλιαρές προτάσεις να θεσπιστούν κάποιοι κανόνες για να μην ξαναέχουμε τα ίδια, ενώ άρχισε ήδη εκ νέου να μοιράζει απλόχερα μπόνους στους εκλεκτούς του. Δυστυχώς, η κρίση αποδείχθηκε μια πολύ σύντομη στάση στην πορεία που απομακρύνει τις δυτικές χώρες από το κοινωνικό κράτος και την πραγματική οικονομία της παραγωγής, καθ' οδόν προς τον παγκοσμιοποιημένο τζόγο.

Τα παραπάνω επικαλούνται και οι πολέμιοι του Μνημονίου. Η αλήθεια τους όμως αποδεικνύεται μισή αν ρωτήσουμε ποιοι είναι και γιατί μας παροτρύνουν να εστιάσουμε την προσοχή μας αποκλειστικά σε αυτό, παραβλέποντας τα υπόλοιπα. Ολοι ξέρουμε την απάντηση: είναι κυρίως εκείνοι που σκύλευσαν το Δημόσιο, οι συνδικαλιστές που φρόντισαν μόνο για τον εαυτό τους, οι κομματικά βολεμένοι, οι μεγάλοι αλλά και οι μικροί, οι άπειροι μικροί φοροφυγάδες, οι επιτήδειοι, τα μέλη των προνομιούχων συντεχνιών στο δημόσιο τομέα και στα ελεύθερα επαγγέλματα, είναι το βαθύ ΠΑΣΟΚ που επί δεκαετίες λειτουργούσε ως κράτος εν κράτει συνεπικουρούμενο από τους γαλάζιους εργατοπατέρες.

Είναι η θλιβερή Αριστερά, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, έχοντας απολυτοποιήσει την έννοια της αντίστασης -δηλαδή αφαιρώντας τον πολιτικό της χαρακτήρα- προσβλέπει σε μια έκρηξη που θα φέρει το σοσιαλισμό! Και οι μεν και οι δε λοιπόν έχουν το δίκιο τους.

Ισως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα -στο εξωτερικό τα πράγματα είναι διαφορετικά- να αποδειχθεί ένας βίαιος εκσυγχρονισμός: στη θέση του παλιού παραδείγματος (όποιος εκμεταλλεύεται το κράτος ασκεί εξουσία) μπαίνει τώρα το καινούργιο (όποιος επικρατεί στην αγορά κερδίζει το παιχνίδι). Πιο αποδοτικό αλλά πιο άδικο; Δεν γνωρίζω. Σίγουρα πάντως, μέχρι να κριθεί η μάχη, η κάθε πλευρά, οχυρωμένη πίσω από τη μισή αλήθεια της, θα πολεμάει την εξίσου μισή αλήθεια της άλλης.

---