Οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής ολοκληρώνουν τις εργασίες τους, η μία μετά την άλλη: σκάνδαλο Βατοπεδίου, σκάνδαλο Siemens. Οπως σε πολλές ανάλογες εξεταστικές πριν από αυτές, τα εξετασθέντα αδικήματα έχουν παραγραφεί, ουδείς πολιτικός παραπέμπεται, ουδείς τιμωρείται. Τα αδικήματα διαπράττονται, διαπιστώνονται, οι βουλευτές φωνασκούν, τα κόμματα δημαγωγούν, παζαρεύουν, κι ύστερα όλα τελειώνουν: τα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Γιατί γίνεται λοιπόν τόση φασαρία; Μα διότι τα δύο κόμματα εξουσίας τέτοια πολιτική παράγουν τόσα χρόνια: αλληλοκατηγορούνται, αλληλοπαραπέμπονται, και στο τέλος συμφωνούν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, που είναι η επιβίωσή τους, χωρίς καν αμυχές. Κι έτσι επιβιώνουν πρόσωπα και μηχανισμοί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, όλοι αλώβητοι, παράγοντας την ίδια διαφθορά και εξασφαλίζοντας διαρκή ατιμωρησία. Είναι παλιά ιστορία η κομματική διαφθορά, η πολιτική των σκανδάλων, ο διχασμός, οι αλληλοκατηγορίες. Παλιά όσο και το ελληνικό κράτος. Και συχνά τέτοιες εμπλοκές καταλήγουν σε εθνικές καταστροφές.
Στον 19ο αιώνα λ. χ. η διαμάχη και οι αλληλοκατηγορίες των παρατάξεων Τρικούπη - Δεληγιάννη κατέληξαν με την πτώχευση και τον καταστροφικό πόλεμο του 1897. Στον Μεσοπόλεμο, η κυβέρνηση Βενιζέλου το 1928-32 βρέθηκε στη δίνη μεγάλων σκανδάλων, που μοιάζουν αρκετά με τα σημερινά: το σκάνδαλο του ψωμιού, το σκάνδαλο του κινίνου, το σκάνδαλο Καραπαναγιώτη, αφορούσαν διασπάθιση δημόσιου πλούτου και αναθέσεις έργων σε ημετέρους. Τούτος ο κύκλος σκανδάλων ξεκίνησε από μια καταστροφή και κατέληξε σε άλλη: ξεκίνησε πάνω στα ερείπια της Μικρασιατικής Καταστροφής και κατέληξε με την πτώχευση του 1932 και την κατάλυση της εύθραυστης, φθαρμένης δημοκρατίας. Ο σύγχρονος κύκλος «δημοκρατικών» σκανδάλων ξεκινά επίσης από μια εθνική καταστροφή: την κυπριακή τραγωδία του ’74. Ενδιαμέσως, σταθμεύει στο Ειδικό Δικαστήριο του ’89 για το σκάνδαλο Κοσκωτά, και κορυφώνεται το 2010-11 με το τεράστιο σκάνδαλο Siemens, και την κατ’ ουσίαν χρεοκοπία του κράτους. Το σκάνδαλο Siemens έχει επιπλέον βάρος: είναι διακομματικό και διαχρονικό. Μια γερμανική εταιρεία κατακτά δεσπόζουσα θέση στις στρατηγικές προμήθειες του κράτους, εξαγοράζοντας κόμματα, πολιτικά πρόσωπα και κρατικούς λειτουργούς. Πολιτικό χρήμα έχει δοθεί, εξακριβωμένα. Κι όμως, η εταιρεία μένει ανέπαφη δικαστικά, οι επικεφαλής της φυγοδικούν στο εξωτερικό ανέπαφοι κι αυτοί, για δε τους πολιτικούς τα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Το έγκλημα διεπράχθη, είναι τεράστιο, και διαπερνά τα κόμματα, διαποτίζει αλλεπάλληλες κυβερνήσεις, δεκάδες πολιτικά πρόσωπα. Η κατάληξη: «Ενοχος δεν υπάρχει, καπνός... Κατάργησαν τα μάτια τους· τυφλοί». Το πολιτικό σύστημα είχε μια δυνατότητα αυτοκάθαρσης και ανανέωσης, σε μια ιστορική καμπή για τον ελληνισμό, στο χείλος μιας καταστροφής. Δεν θέλησε να την αξιοποιήσει. Αυτή η ταγκή γεύση της συγκάλυψης και της ατιμωρησίας, αυτή η ηθική κατάρρευση, είναι πιο τοξική και από την οικονομική ύφεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου